Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σα να μην πέρασαν έξι χρόνια στέρησης, φτώχειας και μιζέριας σε όλους τους τομείς και επίπεδα. Σα να φαντάζει παραμύθι το γεγονός και μόνο ότι επιβλήθηκε στους πολίτες με την βία ένα δολερό σχέδιο λιτότητας, εκπορευόμενο από τις Βρυξέλλες και με την αγαστή συνεργασία των ελληνικών κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια. Σα να μην πιστεύει κανείς ότι οι πλούσιοι έγιναν φτωχότεροι και οι φτωχοί εξαθλιωμένοι, σα να πέρασε σαν αστραπή μια εξαετία στην πλάτη όλων εκείνων που δεν επέλεξαν να ζήσουν στην μιζέρια αλλά που άλλοι τους έσπρωξαν στον γκρεμό με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι που σήμερα να γίνεται τσιτάτο στα στόματα πολλών ότι η κρίση διέλυσε τα πάντα και πως οικονομίες πια δεν υπάρχουν. Έτσι που να μην υπάρχει άλλη συζήτηση πέραν του πώς και με ποιο τρόπο δεν θα γίνουν άλλες περικοπές και αυτό να φαντάζει κοινωνική πολιτική ή προκλητικά σχέδιο διάσωσης.

Οι υποσχέσεις πως δεν θα γίνει άλλη μείωση στους μισθούς πείνας γίνεται το σταθερό επιχείρημα των κομμάτων, που μέσα στην γενικευμένη κατακραυγή θεωρούν πως μπορούν ακόμη να επιβιώνουν με ψεύδη και ανακρίβειες επί το επιεικέστερον. Τι να υποσχεθεί άλλο ο Αλέξης Τσίπρας, τι να τάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πόσα κροκοδείλια δάκρυα να χύσουν όλοι οι υπόλοιποι, όταν αγναντεύουν από θέση ισχύος την δυστυχία και την ένδεια στις φτωχογειτονιές και τα σοκάκια; Σίγησαν μεν οι κομματικές ντουντούκες, έπαψαν να μοιράζουν μπροσούρες και να εγκαινιάζουν κομματικά γραφεία, την ζημιά, όμως, την έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες.

Ναι μεν δεν είναι και λίγοι οι πολίτες που τους γύρισαν την πλάτη, ναι μεν τα πανό κατέβηκαν χωρίς αργοπορία, όμως η πειθώ δεν έπαψε να παρασύρει πολλούς στην δίνη της ψευτοδημοκρατίας που δελεάζει ακόμη. Και μπορεί οι εκλογές να μην γίνονται πια κάθε τέσσερα χρόνια, αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν γίνεται επειδή διαπνέονται τα κόμματα από δημοκρατικό πνεύμα, αλλά πολύ απλά επειδή ακόμη και αυτό το σαθρό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν αντέχει να το συντηρήσει κανείς.

Οι βουλευτές δεν αφήνουν τα πόστα τους γιατί τάχα δεν είναι αιωνόβιοι, αλλά επειδή το σύστημα εξουσίας επιτάσσει την καθυπόταξη των μαζών με τεχνητές αλλαγές στην διακυβέρνηση της χώρας, ενδύοντας πότε την αντιπολίτευση με περισσή κάθαρση και πότε την κυβέρνηση με ανημποριά, που ουσιαστικά δεν υφίσταται, παρά το σύνθημα είναι η εναλλαγή των ρόλων για να μην μιλά κανείς. Σα να μην περνά λοιπόν, ο χρόνος, σα να έχουμε όλοι μας διαποτιστεί από την λάβρα επιχειρηματολογία των κομμάτων που δια των image makers φιλοτεχνούν το προφίλ των ηγετών τους αναλόγως των περιστάσεων και της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης, που τα ίδια τα κόμματα και οι υπηρέτες τους προκάλεσαν.

Η νέα κοροιδία προ των πυλών ή απλά το παιχνίδι εξαπάτησης συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Ο λόγος ανήκει στους πολίτες κάθε κοινωνικοοικονομικής τάξης. Η πορεία της χώρας, που παρακολουθείται στενά από την κεντρική Ευρώπη, εξαρτάται κατά πολύ από το πώς θα αντιδράσουν στις νέες παγίδες και χωρατά. Η ΝΔ ήδη προετοιμάζεται να κυβερνήσει, έχοντας αφήσει πίσω τις γκρίζες ζώνες της. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να πείσουν πως δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία λέξη. Τι απομένει, όμως, να πουν ακόμη; Σε τι ελπίζουν πως θα πείσουν τον ελληνικο λαό; Η αντιπολίτευση από την πλευρά της υπόσχεται θέσεις εργασίας και νέα ζωή.

Η όλη ιστορία θυμίζει προεκλογικό σκηνικό του Δεκέμβρη 2014. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι κομπάρσοι παραμένουν οι ίδιοι. ΠΑΣΟΚ και λοιποί, συν την ακροδεξιά που πανηγυρίζει διεθνώς, αναμένουν το πράσινο φως για να μοστράρουν εκ νέου την ούτως ή άλλως αρρωστημένη ιδεολογία τους. Όλα αυτά, σε μια κοινωνία που τα μηνύματα ελευθερίας έχουν περιοριστεί σε τέτοιο βαθμό, που θα έλεγε κανείς πως το βασικό προσόν είναι η αμάθεια ελέω φόβου ανεργίας και λοιπών. Σα να φανταζει παραμύθι η κλειστότητα αυτή της κοινωνίας, σαν να μην έχει περάσει καθόλου καιρός από τότε που μοίραζαν δουλειές και πλαστικό χρήμα. Σαν αστραπή όλες οι υποσχέσεις για γρήγορο και ασφαλή πλουτισμό μπαίνουν στο χρονοντούλαπο μέσω της νέας μόδας με χωρατά  του τύπου «δουλειά να έχουμε και ας παίρνουμε ό,τι να' ναι». Λυπηρό.