Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θαρρείς πως απλά έχουν δρομολογήσει τις εξελίξεις και δεν ενδιαφέρονται για τις παρενέργειες στον κοινωνικό ιστό. Τείνει να συμπεράνει κανείς, πως μάλλον είναι θεατές στην κρίση, αφού ούτε τις κατευθυντήριες οδούς δεν πρόκειται να υποδείξουν. Μιλώ για την τωρινή κυβέρνηση, που σπεύδει κάθε τόσο να αποποιηθεί των ευθυνών της, παρά το γεγονός ότι το προηγούμενο καλοκαίρι πρωτοστάτησε στον εφιάλτη των διαπραγματεύσεων περί εξόδου ή μη της χώρας από την ευρωζώνη.

Θαρρείς πως όλα ήταν ένα κακό όνειρο και πως η κυβέρνηση φροντίζει για το καλό των πολιτών. Αποδεικνύεται λοιπόν, πως ούτε μυαλό υπάρχει, ούτε συμμόρφωση έχει επιτευχθεί. Η εκμετάλλευση της ανοχής των πολιτών συνεχίζεται ακατάπαυστα, σε σημείο μάλιστα, να αγγίζει την ευθεία πρόκληση και την αδιαφορία, για τα βάσανα που υφίστανται οι πολίτες. Ο πρωθυπουργός αναλίσκεται σε γενικόλογες υποσχέσεις και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τάζει αναφανδόν.

Σε καθεστώς ανύπαρκτης δημοκρατίας από τους χώρους δουλειάς μέχρι τις κοινωνικές σχέσεις και τις οικονομικές συναλλαγές, η μάχη γίνεται για να κρατηθεί στην εξουσία αυτός που δίνει την μεγαλύτερη ανακούφιση στις αιτιάσεις των πολιτών για αδράνεια και κλειστές πόρτες, αυτός ή αυτοί που θα μπερδέψουν και πάλι με τις αστήριχτες επιχειρηματολογίες περί επενδύσεων στην χώρα και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Ίσως είναι τα μόνα επιχειρήματα που αντέχουν την εποχή αυτή, αφού ο καθένας επιθυμεί να βολέψει τον εαυτό του με οποιοδήποτε τίμημα, ανεξαρτήτου απολαβών και αμοιβών.

Διανύουμε την χρυσή εποχή των εργοδοτών, την περίοδο όπου μεσουρανούν οι ντελάληδες των χρυσών ευκαιριών με μισθούς πείνας και ανεξάντλητα απλήρωτα ωράρια. Σε αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή έρχονται και όλοι εκείνοι που εκπροσωπούν κόμματα σε αποσύνθεση, προσφέροντας συνταγές ή συμβουλές επιβίωσης, με το αζημίωτο κι αυτοί. Παζαρεύουν τον ΕΝΦΙΑ, όταν έχουν ήδη χαρατσώσει τους πάντες, εντάσσοντας στην φορολόγηση ακόμη και τα μη ηλεκτροδοτούμενα γιαπιά, επειδή έτσι καταφέρνουν να μαζέψουν και με το παραπάνω τα απαιτούμενα έσοδα.

Το θράσος ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια, όταν οι περικοπές στους ήδη κουτσουρεμένους μισθούς δεν έχουν τελειωμό, την ίδια στιγμή που η αγορά της χώρας είναι πανάκριβη και ταυτόχρονα άδεια. Τέτοια ντροπή για μια χώρα που ποτέ της δεν έφτασε ούτε καν στους πρόποδες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μια χώρα που βεβήλωσε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το αρχαίο της παρελθόν, μια χώρα που θα έπρεπε να παραδίδει μαθήματα Δημοκρατίας, τέτοια ντροπή έχει να συμβεί εδώ και πολύ καιρό.

Απορούν οι ιθύνοντες γιατί οι νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν μαζικά την χώρα, άσχετα αν και εκεί που πηγαίνουν, δεν συναντούν τον κοινωνικό παράδεισο. Διερωτώνται γιατί οι νέοι δεν κάθονται να το παλέψουν, να αναστήσουν την χώρα. Οποία καταισχύνη και όνειδος για τα λεγόμενα περί κοινωνικοοικονομικής ανασυγκρότησης εν μέσω παραληρηματικών φορολογιών. Οι νέοι δεν μεταναστεύουν μόνο για περισσότερα χρήματα, αλλά και για μια ποιότητα ζωής που εδώ κανείς δεν τους πρόσφερε. Ναι, πουθενά δεν υπάρχει παράδεισος, αλλά η κόλαση είναι εδώ.

Οι κρατούντες τα σκήπτρα απλά συνεχίζουν να βολεύουν γνωστούς και φίλους, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να τακτοποιούν τα του κομματικού τους οίκου. Δεν είναι κακό όνειρο όλα αυτά, δεν είναι οπτασία. Είναι η Ελλάδα του 2016, με τον Τσίπρα πρωθυπουργό να τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις. Τον δε Μητσοτάκη και τους λοιπούς, να ασκούν σκληρή κριτική, έτσι όπως επιβάλλει το κοινοβουλευτικό τελετουργικό και η φιλελεύθερη ολιγαρχία, που έλεγε και ο γνωστός φιλόσοφος του παρελθόντος. Με το να δρομολογούν τις εξελίξεις δια της γνωστής - άγνωστης υπερφορολόγησης, πείθουν για μια ακόμη φορά πως σε καθεστώς παρατεταμένης λιτότητας δεν πτοούνται στο παραμικρό.