Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι υποσχέσεις και τα σχέδια για την αναστροφή του κακού κλίματος στην Ελλάδα έδωσαν και πήραν στην ΔΕΘ και από τα δύο κόμματα εξουσίας, που θεωρούν δική τους υπόθεση την διακυβέρνηση της χώρας. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με την ευγενική αρωγή όλων των υπολοίπων στην υπόθεση κρίση, έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους, για το πώς και με ποιο τρόπο θα βγάλουν την χώρα από την κρίση, σε μια εποχή που οι ευκαιρίες για ανάπτυξη όχι απλά λιγοστεύουν, αλλά πιθανά μπορεί ούτε καν να ξαναϋπάρξουν.

Οι εξαγγελίες Τσίπρα και Μητσοτάκη στην ΔΕΘ, ευθυγραμμισμένες στον γνωστό δικομματισμό, όχι απλά δεν ξεδιάλυναν τα πράγματα, αλλά πρόσθεσαν έναν ακόμη γρίφο στην όλη ιστορία - περιπέτεια της χώρας. Αναρωτιέται κανείς, τι είναι αυτό που πραγματικά τάζουν οι δύο μονομάχοι, τι είναι αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας, που αν μη τι άλλο έστρωσαν κόκκινο χαλί στην λιτότητα.

Στις κοινωνίες του ολιγαρχικού φιλελευθερισμού, στα καθεστώτα ολικής αφαίμαξης των δικαιωμάτων του πολίτη, σε εποχές όπου αυτό που αποκαλείται δημοκρατία δεν είναι παρά όνειρο θερινής νυκτός, τα κόμματα εξουσίας με τους δορυφόρους τους έρχονται να προσθέσουν ένα ακόμη λιθαράκι στην κοινωνική τελμάτωση και να βάλουν την ταφόπλακα στην αυθόρμητη αντίδραση των πολιτών με επιχείρημα - όπλο τις ευθύνες των άλλων.

Υποσχέσεις λοιπόν, άλλοτε ουτοπικές και άλλοτε εφαρμόσιμες μεν, αλλά μη πραγματοποιήσιμες λόγω των πολλών αντιφάσεων που εμπεριέχουν, στοχεύουν στην ποδηγέτηση των συνειδήσεων, αφού ωμά μιλούν για καταπολέμηση της ανεργίας και δημιουργία θέσεων εργασίας με ευέλικτο τρόπο, μακράν των θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων προηγούμενων δεκαετιών.

Κι αν δεν το αναφέρουν ρητά αυτό το υπονοούν, αφού πρώτα έχουν αποδεχθεί όχι μόνο τους επαχθείς όρους της εκάστοτε τρόικας που θα οδηγήσει στην κατάργηση του 13ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και την συρρίκνωση του Δημοσίου φθάνοντας στην αντίπερα όχθη, αλλά και τις όποιες οδηγίες για εξοικονόμηση εσόδων με σκληρή φορολογία και λιτότητα, που θέτει ευθέως σε αμφισβήτηση τα εκάστοτε εισοδηματικά κριτήρια. Με το πόθεν έσχες να εποπτεύει τα πάντα και σαφώς όχι αυτούς που αποκρύβουν μεγάλα εισοδήματα, αφήνοντας τα κατάλληλα παραθυράκια ανοιχτά, αλλά και με την συνδρομή των διωκτικών μηχανισμών που σύρουν στα δικαστήρια κατά προτεραιότητα τους μικροοφειλέτες, το κράτος - φόβητρο εξαπολύει την επίθεσή του εν ευθέτω χρόνω, με στόχο την είσπραξη των οφειλομένων με κάθε τίμημα και κόστος.

Είναι κάτι περισσότερο από αυταπόδεικτο το γεγονός ότι στην γωνία πρέπει να μπουν αυτοί που υποφέρουν πιο πολύ, αυτοί που έφτασαν στα πεζοδρόμια λόγω της παρατεταμένης κρίσης και αυτοί που επλήγησαν από τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, ευρισκόμενοι από την μια στιγμή στην άλλη στο φάσμα της φτώχειας. Πολλοί θα πουν πως όλα τούτα δεν είναι παρά υπερβολές, παρά γενικευμένη αφοριστική απόρριψη ενός κατά τ' άλλα δημοκρατικού συστήματος.

Άλλοι θα ισχυριστούν πως οι εποχές άλλαξαν και πως ψήγματα Δημοκρατίας εμφανίζονται από την πρώτη επικράτηση αριστερού κόμματος στις εκλογές. Αριστερού; Ποιος είναι αυτός που πιστεύει πλέον πως πρόκειται για αριστερή κυβέρνηση; Ποιος, όταν από την πρώτη στιγμή υπήρξε συμμαχία με δεξιό κόμμα; Α, ξέχασα, οι ανάγκες των καιρών επέβαλαν και αυτήν τη φορά την συνεργασία αντίθετων πόλων. Το ίδιο και πριν λίγο καιρό έγινε μεταξύ ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΔΗΜΑΡ.

Τον δε πρωτοποριακό δρόμο είχε ανοίξει το ΚΚΕ το ΄89 με την τότε συγκυβέρνηση επιχειρηματολογώντας, πως επρόκειτο και τότε για κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ακολούθησε, μάλιστα και οικουμενική και τα αποτελέσματα φάνηκαν μέχρι σήμερα, που η χώρα εξακολουθεί να είναι βουτηγμένη στα χρέη. Ας όψονται οι κομματικοί μηχανισμοί που δρέπουν καρπούς από την αμνησία των πολιτών. Ή τουλάχιστον κάποιων από αυτούς που τους αρκεί για να κυβερνούν.