Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Απόκαμαν οι πολίτες να φορτώνονται υποσχέσεις και να τους διδάσκουν πώς γίνεται να πέφτουν κάθε φορά θύματα της όποιας προπαγάνδας από τα κέντρα εξουσίας και τους όψιμους εκμεταλλευτές συνειδήσεων, που βάλθηκαν εκ δεξιών, κέντρου και αριστερών να μπολιάζουν τις σάρκες και τις σκέψεις με απαγορεύσεις και περιορισμούς στην επιεικέστερη των περιπτώσεων. Βαρέθηκε ο κόσμος να αναμασά κρίση και λιτότητα, το έσχατο όπλο στα χέρια των υφιστάμενων ολιγαρχιών, που πιστεύουν πως με αυτό τον τρόπο θα διαιωνιστεί το σύστημα κυριαρχίας.

Όλοι τούτοι που μετέρχονται τις νέες μεθόδους λοβοτομής με νέα νομοσχέδια και υποτιθέμενες ελαφρότερες φορολογίες, είναι έκθετοι από καιρό στα μάτια των πολιτών, που αν μη τι άλλο δεν αποδέχονται πια την παθητικότητα. Κανείς δεν μπορεί να πει αν η περίοδος αυτή, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη στον κόσμο όλο είναι μια περίοδος ζυμώσεων και ώριμης αντιμετώπισης αυτού που αποκαλείται ολιγαρχία σε αποσύνθεση, αν με λίγα λόγια οι καθεστωτικές δυνάμεις απλά προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο και μέσο, αντιλαμβανόμενες τον κίνδυνο της μεγάλης δυσαρέσκεια στον πληθυσμό.

Τα κέντρα αποφάσεων, οι τραπεζικοί όμιλοι, τα κονσόρτσιουμ και οι συνδιασκέψεις, να είστε σίγουροι πως θεμελιακά έχουν σοβαρό πρόβλημα καθώς τίποτε δεν προβλέπει διαιώνιση του υφιστάμενου μοντέλου ζωής χωρίς νέες αποφάσεις συμπίεσης του κοινωνικο-οικονομικού ιστού, που αποδεικνύεται όμως την ίδια στιγμή μπούμερανγκ στα σχέδια και πλάνα της όποιας μελλοντικής εξουσιαστικής απεικόνισης. Δεν αντέχει καμία κυβέρνηση στον ευρωπαϊκό Νότο χωρίς λιτότητα και περικοπές γιατί έτσι επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες, την ίδια στιγμή όμως το όλο σχεδιαστικό οικοδόμημα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων καταρρέει από μόνο του καθώς οι πολίτες αρνούνται να το αποδεχθούν.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λοιπόν, για τα κέντρα αποφάσεων, για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που επιβάλλουν λιτότητα και υπερφορολόγηση. Αδιέξοδο, όμως και για όλα τα κόμματα στην Ευρώπη, καθώς κανέναν δεν πείθουν πλέον για αγαθές προθέσεις και προσπάθειες διάσωσης του υποτιθέμενου κατά κεφαλήν λαϊκού εισοδήματος. Με λίγα λόγια, το φαινόμενο που παρουσιάζεται, έχει να κάνει αφενός με την σταδιακή υποβάθμιση των ευρωπαϊκών αξιών, την απομυθοποίηση της ενωμένης Ευρώπης και την καταβαράθρωση των ενωτικών διακηρύξεων στις συσκέψεις και συναντήσεις σε επίπεδο κορυφής, που αν μη τι άλλο βάζουν σε περισσότερη υποψία τους ευρωπαίους πολίτες.

Η αλληλεγγύη, με λίγα λόγια, δεν γίνεται αποδεκτή, όταν εκφράζεται σε επίπεδο εξουσιών στις συναντήσεις κορυφής και τα φόρα, παρά πολλαπλασιάζεται μεταξύ των πολιτών απέναντι στην προτασσόμενη ψευδολογία, που γίνεται αντιληπτή γιατί πολύ απλά μπορεί το σύστημα της γενικευμένης αποχαύνωσης να εκσυγχρονίζεται, τα όρια ανοχής όμως έχουν προ πολλού ξεπεραστεί και οι πολίτες δεν καταναλώνουν πια σε ασύδοτους ρυθμούς, επειδή έτσι επιτάσσουν οι εκάστοτε διαφημιστικές καμπάνιες προβολής του ανύπαρκτου εύκολου πλουτισμού.

Ας το πούμε καθαρά: έχει περάσει ο καιρός που ο κόσμος εμπιστεύεται την τύχη του σε μια εκάστοτε κάστα, ασχέτως αν δεν εξεγείρεται και δεν επαναστατεί τινι τρόπω. Διανύουμε εν ολίγοις, εποχές ζυμώσεων όχι τόσο σε ιδεολογικό πεδίο, όσο σε πράξεις αλληλεγγύης που λαμβάνουν χώρα σε πολλούς κοινωνικούς χώρους όπου η αυτοοργάνωση τίθεται ως προϋπόθεση μη εξάρτησης από ποικιλόμορφα συμφέροντα, που έχουν καταδικαστεί από καιρό στις συνειδήσεις των πολιτών.

Όταν τα μηνύματα των καιρών αποτυγχάνουν, με λίγα λόγια, να αφομοιωθούν από τις καθεστωτικές δυνάμεις προπαγάνδας, όταν οι πολυεθνικές δεν πείθουν πια κανέναν ότι έχουν αγαθές προθέσεις απέναντι στο περιβάλλον και γενικότερα τον τρόπο ζωής, όταν οι τραπεζικοί όμιλοι έχουν καταπνίξει τα νοικοκυριά και όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι οι κινήσεις δανεισμού γίνονται για να ανακυκλώνεται το χρήμα και η εκμετάλλευση, αυτήν ακριβώς την στιγμή το σύστημα κυριαρχίας χάνει σημαντικό έδαφος και πόντους.

Και για να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου από εκεί που ξεκίνησα: δεν είναι μόνο ότι βαριούνται πλέον οι πολίτες να αναμασούν σκουπίδια, ούτε ότι η λιτότητα τους έχει γονατίσει. Είναι ότι το γενικότερο μοντέλο ζωής δεν τους κάνει κλικ παρά τους αφήνει αδιάφορους και πάνω απ' όλα ότι κανένας πλέον δεν διασφαλίζει ότι αυτό το πήλινο ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει ακόμη μέλλον. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τον υπόλοιπο κόσμο, ασχέτως αν τα συστήματα εξουσίας μηχανεύονται καινούργιες στερήσεις για να επιβιώσουν. Κοινώς το κάθε επικαιροποιημένο  μοντέλο κοινωνικο-οικονομικής αφαίμαξης έχει προ πολλού απομυθοποιηθεί άσχετα αν οι μάζες δεν το διαλαλούν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.  Η ενωμένη σε επίπεδο εξουσιών Ευρώπη δεν είναι παρά ο ύστατος μύθος.