Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι χορτάτοι δεν ονειρεύονται καρβέλια. Έχουν από καιρό κάνει την μπάζα τους και δεν ανησυχούν μήπως εξαντληθούν τα αποθέματα. Στο τέλος του καλοκαιριού και οι συζητήσεις στις παραλίες δίνουν και παίρνουν, σε μια χώρα όπου η υποκρισία περισσεύει και για έναν λαό που πέραν των περικοπών και της λιτότητας που έχει υποστεί, η παιδεία αποτελεί δυσεύρετο αγαθό. Θα περάσουν πολλά καλοκαίρια ακόμη με ανίερες συζητήσεις και σχόλια που δεν πλήττουν ουδαμώς την εξουσία.

Θα κρατήσει ακόμη η ύφεση, γιατί ακριβώς αυτός ο λαός δεν θέλησε ποτέ του να ανοίξει τα μάτια και να πάψει να εμπιστεύεται τις κομματικές παγαποντιές και τρικλοποδιές. Αν οι πολίτες δεν αποφασίσουν να αντιδράσουν, η κοροϊδία θα παραταθεί, με ό,τι αυτό σημαίνει για την επιβίωση και την υποβάθμιση του ρόλου τους. Ένας αποδυναμωμένος πολίτης σημαίνει ευκολότερο έργο της εξουσίας, περισσότερα μέτρα, λιτότητα και καταστρατήγηση βασικών ατομικών δικαιωμάτων.

Κανείς πια πολύ περισσότερο οι χορτάτοι- δεν ονειρεύεται καρβέλια. Κανείς -εκτός από εκείνους που έχουν τον χρόνο- δεν ψάχνει την οικονομική ευμάρεια, γιατί πολύ απλά δεν την πιστεύει. Ένα κομματικό αλισβερίσι μόνο λαμβάνει χώρα και μια παρατεταμένη κοροϊδία. Κατά τα λοιπά, κανείς δεν είναι υγιής ψυχή τε και σώματι. Μονάχα όπλα συνεχίζουν να καταθέτουν όλοι προς τέρψιν της εξουσίας, όπλα που ποτέ τους δεν χρησιμοποίησαν. Όσοι, λοιπόν, έχουν κάνει καλό κουμάντο, μαζεύοντας χρήματα σε κάθε ευκαιρία, έχουν χορτάσει και παρακολουθούν απλά τον καθένα από τους υπόλοιπους που αγωνίζεται για ένα πιάτο φαΐ, για να μπορέσει απλά να ταΐσει τα παιδιά του.

Η ματιά τους είναι διεισδυτική, η επιμονή τους να παρατηρούν την δυστυχία παρατεταμένη, έχουν αυτή την περιέργεια που σκοτώνει γιατί είναι αυτοί μόνο που τα κατάφεραν κατά την γνώμη τους, που έκαναν την μεγάλη αρπαχτή τις εποχές του ασύδοτου πλούτου. Όλοι οι υπόλοιποι ονειρεύονται καρβέλια και αν αυτό δεν κάνουν, έχουν επιεικώς καταθέσει τα όπλα. Τι σημαίνει αυτό; Για παράδειγμα, η κυβέρνηση τάζει θέσεις εργασίας. Σπεύδουν, λοιπόν, οι πεινασμένοι να υποβάλλουν αιτήσεις. Παίρνουν αριθμό πρωτοκόλλου, αλλά προς μεγάλη τους έκπληξη ανακαλύπτουν εκ των υστέρων πως οι θέσεις ήταν φωτογραφικές και  καπαρωμένες. Τις εποχές της κρίσης, αναρωτιούνται, υπάρχουν ακόμη ρουσφέτια; Και, όμως, είναι αλήθεια.

Τα «δικά μας παιδιά» θα παραμείνουν δικά μας, το τέμπο δεν αλλάζει. Απλά αυτό γίνεται σήμερα με διαφορετικό τρόπο, τρόπον τινα στα μουλωχτά. Ξέρετε, σαν εκείνες τις θέσεις που προκηρύσσονται και γίνονται γνωστές από στόμα σε στόμα, την ίδια στιγμή που οι υποψήφιοι και τι δεν κάνουν για να προσεγγίσουν την εκάστοτε επιτροπή αξιολόγησης των βιογραφικών. Γι' αυτό σας λέω: οι χορτάτοι που έπαψαν από καιρό να ονειρεύονται καρβέλια, όλοι αυτοί που και τι δεν έκαναν να πλουτίσουν προκειμένου να απολαύσουν χαιρέκακα την δυστυχία των πολλών, έχουν βάλει πλώρη για άλλες πολιτείες, απλησίαστες για τον μέσο πολίτη.

Η δυστυχία των πολλών, όμως, συνεχίζει να πατρονάρεται από το κομματικό αλισβερίσι για ένα κομμάτι ψωμί. Η κάθε δουλειά με τα εξευτελιστικά μεροκάματα εξαγοράζεται με την τραγική ψήφο σε κόμματα που ποτέ δεν νοιάστηκαν για την κατάσταση κανενός. Οι πολλοί, όμως, υποχωρούν, όταν τους πετούν ένα κομμάτι ψωμί. Παίρνουν αριθμό πρωτοκόλλου και περιμένουν το θαύμα, παρά το γεγονός ότι κάτα βάθος δεν πιστεύουν τίποτε. Το μπέρδεμα είναι πολύ μεγάλο και οι πιθανότητες αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης να μετατραπεί σε μαζική αντίδραση, πολύ μικρή. Πολύ περισσότερο εκείνο που γίνεται, είναι οι έχοντες και κατέχοντες να κρύβουν επιμελώς τα μυστικά επιτυχίας τους, προκειμένου να παραμείνουν αλώβητοι στην κούρσα του ανταγωνισμού.

Στο τέλος επικρατεί μια παγωμάρα και μια αδυναμία πειθούς, ακόμη και όλων εκείνων που ήλπισαν για μια θέση στον ήλιο. Η εκάστοτε κομματική εξουσία το εκμεταλλεύεται στο έπακρο και ρυθμίζει καταλλήλως το πρόγραμμά της. Εν ολίγοις, ετοιμάζει τα καρβέλια, για να τα μοιράσει σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Δεν παύει, όμως, να τάζει σε όλους τα πάντα. Με την μικρή επιφύλαξη πως οι υποσχέσεις μπορεί και να μετριαστούν λόγω της αυξητικής κατάθεσης των όπλων από πολίτες που έχουν πάψει ακόμη και να ελπίζουν.