Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι τόσο ότι γίνονται αδικίες σε μια χώρα που έχει ήδη εδώ και καιρό καταλάβει τις υψηλότερες θέσεις αναφορικά με την διαφθορά και την ασυδοσία, όσο το ότι οι πολίτες της είναι τόσο αποπροσανατολισμένοι από την πολιτική χρεοκοπία, που δεν ξέρουν κατά που να κάνουν. Κοινώς αφουγκραζόμενοι τις πολιτικές αλχημείες, ταυτίζονται με τον γενικευμένο διχασμό. Δεν είναι τόσο περίεργο βέβαια το όλο σκηνικό, με δεδομένη την παρατεταμένη κρίση. Περίεργο, όμως, είναι ότι στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής, υποτίθεται, πρωτεύουσας, τα πάντα φαντάζουν ερημικά από κάθε άποψη.

Και δεν είναι τόσο η κρίση, όσο η έλλειψη διάθεσης από τους πολίτες για μια στιγμιαία αποφυγή ή λήθη (ει δυνατόν)  των βασάνων, για μια ολιγοήμερη ανάπαυλα από τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Όσοι επιλέγουν να αντιδράσουν σχετικά ψύχραιμα και να κάνουν όνειρα, λοιδορούνται από τους περισσότερους που εμμένουν στην κατήφεια, φυσική πάντως απόρροια της κατάστασης. Όσοι διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο της περιπλάνησης σε μια χώρα που έχει προ πολλού πάψει να χαίρεται, αποκαλούνται επιεικώς εκτός τόπου και χρόνου.

Μαζί λοιπόν, με την οικονομική στέρηση συμβαδίζει και μια γενικευμένη κατήφεια, χωρίς κανείς να παίρνει την απόφαση να αντιδράσει, καθώς το ρευστό πρωτίστως - απουσιάζει. Πολλοί λένε, πως αυτή η έλλειψη έχει ήδη φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν το νομίζω. Τα γεγονότα δείχνουν μια καθημερινή κόντρα για το ποιος θα επιβιώσει, μια καθημερινή μάχη για το ποιος είναι ο πιο έξυπνος/η αναφορικά με την υπέρβαση των κάθε λογής προβληματικών καταστάσεων. Λες και όλοι τους είναι ταγμένοι στην μάχη της εξιλέωσης. Λες και δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν από το να μεμψιμοιρούν πάνω από το πτώμα της ελληνικής οικονομίας.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες, αφού εξασφάλισαν τα δανεικά, κάνουν κάποιες απόπειρες προς την κατεύθυνση της αναθέρμανσης της αγοράς με άγνωστα μέσα και τρόπους. Το σύνηθες επιχείρημα δεν είναι άλλο από το ότι σε τελική ανάλυση πήραμε τα λεφτά και ότι μετά από χρόνια και καιρούς ...πάλι δικά μας δεν θάναι, που έλεγε και ο ποιητής. Η κυβέρνηση απλά συνεχίζει να είναι εκτός θέματος με το να μην παίρνει δραστικά μέτρα και να μην κάνει άμεσες ενέργειες αποφυγής των οδυνηρών καταστάσεων στην αγορά και τον τζίρο. Και από την άλλη, βέβαια, όλοι βλέπουμε και την μείζονα αντιπολίτευση να περιμένει να κυβερνήσει. Και η ιστορία παίρνει τον κλασσικό της δρόμο, με τους ρόλους να εναλλάσσονται και τις υποσχέσεις για μια καλύτερη Ελλάδα να εξακολουθούν να  μοιράζονται  αφειδώς.

Θα έλεγε κανείς πως όλο τούτο το παιχνίδι είναι από καιρό γνωστό, πως η νοοτροπία δεν αλλάζει παρά τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα. Οι πολίτες, λοιπόν, αφενός  γεύονται τα μέτρα και αφετέρου υφίστανται μια παρόμοια συμπεριφορά, λες και τίποτα δεν μεσολάβησε που να αλλάξει τα δεδομένα.

Και αναρωτιέμαι: τι περιμένουν όλοι τους; Ποια έκπληξη, ποια νέα μέρα και εποχή; Την στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν ολοένα και περισσότερη ύφεση, την στιγμή που η αγορά ασθμαίνει υπό το βάρος της έλλειψης ρευστού, ποια λύση άρσης του αδιεξόδου προτείνεται; Πώς και με ποιο τρόπο προσπαθούν τα κόμματα να πείσουν τον πολίτη ότι πρέπει να κινηθεί προς την τάδε κατεύθυνση, εγκαταλείποντας τις παλιές πρακτικές; Και πώς δίδεται, άραγε, αυτό το παράδειγμα, όταν οι κομματικές οδηγίες δεν ξεφεύγουν από τον παραδοσιακό κανόνα, όταν όλοι τους μας συμβουλεύουν να παλέψουμε για μια καλύτερη κοινωνία, χωρίς θαύματα και καταλυτικές αλλαγές στα οικονομικά;

Ποια είναι η προτεινόμενη λύση, σε τελική ανάλυση, πέραν της υπομονής και καρτερίας για ένα συνεχώς αναβαλλόμενο «καλύτερο αύριο»; Και ξέρετε, δεν είναι τόσο η ζητούμενη αντοχή, παρά το ότι συνήθως το αποτέλεσμα  αργεί απελπιστικά. Κοινώς, ο λαός ποτέ δεν βλέπει άσπρη μέρα, και αν την δει θα είναι περιστασιακά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι όχι μόνο ο κίνδυνος της τελικής κατάρρευσης δεν έχει αποφευχθεί αλλά το γεγονός ότι εξακολουθεί το ίδιο μοτίβο των υποσχέσεων για μια καλύτερη Ελλάδα εις το διηνεκές. Με λίγα λόγια, «κάντε θυσίες» και ψάξτε για την μελλοντική ανταπόδοση. Προβείτε σε νέες περικοπές στο νοικοκυριό σας και μην σκέφτεστε προς το παρόν  την καλύτερη Ελλάδα.

Το έργο τούτο το έχει αναλάβει η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση, που με την συνέχιση των ομηρικών μαχών, βάζουν την χώρα σε νέες περιπέτειες. Και όλα αυτά, χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά κάτι στην κουλτούρα του λαού μας, που πιθανόν να σπεύσει εκ νέου με την ίδια θέρμη στις κάλπες, όταν του το ζητήσουν. Τελικά, λέω, δεν είναι μόνο οι αδικίες που συμβαίνουν στον τόπο μας, παρά και τα κάθε λογής ευτράπελα που συνοδεύουν τις συμπεριφορές. Κοινώς, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα σκεφτόμαστε, με υποβολέα τον διχασμένο πολιτικό κόσμο.