Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το πιο τραγικό απ' όλα στην χώρα όπου κανείς πλέον δεν έχει εμπιστοσύνη για το παραμικρό, είναι πως οι πολίτες ενώ δεν έχουν άλλα περιθώρια αντοχής, εντούτοις αποδέχονται σιωπηλά την μία περικοπή μετά την άλλη, μη περιμένοντας ταυτόχρονα -όπως  χαρακτηριστικά εκφράζονται σε όλα τα γκάλοπ και τις δημοσκοπήσεις- την παραμικρή βελτίωση στα οικονομικά της.

Είναι ενδιαφέρον το στοιχείο αυτό, όταν η εξουσία αφήνεται ελεύθερη να κάνει τα δικά της, εδραζόμενη σε μια σαθρή επιχειρηματολογία, που ούτε ένα μικρό παιδί δεν θα την πίστευε. Αυτή η χώρα που βρίσκεται από καιρό σε δεινή οικονομική κατάσταση, διευθύνεται από κόμματα εξουσίας που ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την πρόοδό της, την ίδια στιγμή που διαλαλούν σε όλους τους τόνους, πως στόχος τους ήταν και παραμένει η έξοδος της χώρας από την κρίση, προτείνοντας βέβαια, ως ασφαλή συνταγή σε μόνιμη βάση την υπερφορολόγηση των πολιτών.

Το πιο τραγικό μάλιστα απ' όλα, είναι πως όλοι κόπτονται για το πορτοφόλι των πολιτών, για την επιβίωσή τους με κάθε τρόπο. Η τωρινή κυβέρνηση, για παράδειγμα, που θεωρεί ότι είναι η μοναδική που πασχίζει να βγάλει την χώρα από την κρίση, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, αφού πέρα από τις γενικόλογες ρητορείες το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει κάθε φορά και από κάτι στα βάσανα των πολιτών.

Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε μέρα που περνά προστίθεται και μια ακόμη μείωση στους μισθούς από τις αλχημείες στα οικονομικά. Αφαίρεση από δω μείωση από κει και όλο και κάτι προκύπτει αναφορικά με τις περιλάλητες κρατήσεις. Τις προάλλες είδαμε τους μισθούς να μειώνονται επειδή έτσι αποφασίστηκε πριν από λίγο καιρό. Τα δε μεροκάματα του τρόμου και οι μισθοί της συμφοράς θεωρούνται από την τωρινή κυβέρνηση ανάπτυξη κατά την διάρκεια των εγκαινίων των όποιων έργων, που μάλλον γίνονται για το θεαθήναι και για την τόνωση της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Η τραγικότητα των συνθηκών διαβίωσης, λοιπόν, σε όλο της το μεγαλείο. Τραγικότητα που συνδυάζεται με το αδιανόητο της συμπεριφοράς από τα κυβερνητικά στελέχη που περνούν τον κόσμο για κορόιδα. Η κυβερνητική εκπρόσωπος, Όλγα Γεροβασίλη, υπογραμμίζει ότι «η αλήθεια βρίσκεται στις πράξεις», επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι «η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -παρά τις πολύ μεγάλες δυσκολίες- πραγματοποιεί όλα όσα εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. «Αποδείξαμε την αποφασιστικότητά μας για θεσμικά κατοχυρωμένο καθαρό ορίζοντα στην ενημέρωση», τονίζει η Ολ. Γεροβασίλη, αναφορικά με την έγκριση των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών. «Την υπεράσπιση του χαρακτήρα της τηλεόρασης ως δημόσιου αγαθού. Τη στρατηγική προσήλωσή μας στη διαφανή αξιοποίηση των δημόσιων αγαθών προς όφελος του λαού μας». Δημόσιο αγαθό η τηλεόραση; Μας δουλεύουν. Μάλλον όχι, ρίχνουν άδεια να πιάσουν γεμάτα.

Ετούτη η κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες θα μείνουν στην ιστορία ως οι κυβερνήσεις που τάχα προσπάθησαν για την διαφάνεια, για να σβήσουν μια καλή από την χάρτη τα καμώματα των κυβερνήσεων προηγούμενων δεκαετιών, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που ούτε ένα μικρό παιδί δεν πιστεύει. Γιατί τι θέλουν να μας πουν δηλαδή ότι οι ειδήσεις δεν είναι πολιτικά ελεγχόμενες αναλόγως της κλίσης του κάθε μιντιακού ομίλου;

Τι θέλουν να πετύχουν με την σαθρή επιχειρηματολογία περί ελευθερίας έκφρασης, όταν ο κάθε συνάδελφος δημοσιογράφος κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από τα γραφόμενά του να υποστεί ποινική δίωξη, όταν μιλά για τους προστάτες της πληροφόρησης και τους αβανταδόρους της;

Η αλήθεια είναι άλλη, ότι ζούμε σε μια χώρα όπου η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη και η ανεξαρτησία του δημοσιογράφου όνειρο θερινής νυκτός. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι τωρινοί κυβερνώντες και οι προηγούμενοι. Δεν απομένει παρά να μας πουν πως ζούμε σε καθεστώς δημοκρατίας και ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Επίσης, ότι είναι κάτι σαν δώρο οι περικοπές που τάχα συμβάλλουν στην αύξηση των δημόσιων εσόδων και στον δρόμο προς την ανάπτυξη.

Και αυτό θα το πουν, αγαπητοί αναγνώστες, δεν θα φοβηθούν. Έχουν μάθει να προκαλούν μέσα στην τραγικότητα της κοινωνίας, έχουν συνηθίσει να μην αντιδρά κανείς σε ό,τι και αν επιβάλλουν. Γνωρίζουν καλά την συνταγή για να οδηγήσουν μια ολόκληρη κοινωνία στην απάθεια.