Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα πέσουν και πάλι στην παγίδα οι πολίτες; Θα ξαναψηφίσουν κόμματα που τους υποσχέθηκαν χωρίς να υλοποιήσουν τίποτε και που έφτασαν τη χώρα σε τέτοιο σημείο, ώστε να φαντάζει ανάπτυξη η περιστασιακή απασχόληση και μεγάλη νίκη το γεγονός ότι επτά χρόνια μετά η χώρα βρίσκεται ακόμη στο μνημόνιο; Η τωρινή κυβέρνηση βέβαια, έχει να πει πολλά. Έχει να επιχειρηματολογήσει πως έχει κάνει το κάθε τι για να ανακουφίσει τους πολίτες, έχει να παρουσιάσει έργο πως μείωσε την ανεργία, πως ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, πως με λίγα λόγια, για να μην αντιδρά κανείς, μάλλον είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Αλλά είναι μετριοπαθείς και στην κυβέρνηση κάποιοι, υποδύονται ρόλους πως τάχα οι πολίτες έχουν δίκιο, πως έχουν υποστεί πολλά και οι αντοχές τους έχουν συρρικνωθεί. Η παγίδα τού να λες πως οι πολίτες έχουν δίκιο αλλά δεν γινόταν αλλιώς, μόλις έχει στηθεί. Μέσα της αναμένεται να πέσουν και πάλι πολλοί που έχουν πιστέψει πως το καλύτερο που μπορούσε να γίνει για την χώρα ήταν να παραμείνει στο ευρώ με κάθε κόστος και τίμημα. Το έχουν εν μέρει καταφέρει τα κόμματα εξουσίας επί τόσα συναπτά έτη, να πείσουν τον καθένα πως μέσα στο ευρωπαικό καζάνι που βράζει θα πρέπει όλοι να πνιγούμε ομαδικά.

Η Ευρώπη τού σήμερα είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιαστεί μεταπολεμικά, καθώς μια νέα Βαϊμάρη βρίσκεται προ των πυλών. Ακροδεξιά κόμματα πανηγυρίζουν τις συνεχείς τους επιτυχίες, την ίδια στιγμή που το πνευματικό επίπεδο καταρρέει και οι ξενοφοβικές πολιτικές δηλητηριάζουν ακόμη και τους υποτιθέμενους φιλελεύθερους ή σοσιαλοδημοκράτες. Η δε περιβόητη αριστερά πελαγοδρομεί, πιστή στο αδιέξοδο που οδηγήθηκε από τα ρεφορμιστικά κόμματα υπολείμματα ενός γραφειοκρατικού συστήματος της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Ανατολής.

Εδώ στην Ελλάδα, το ζήτημα είναι να επιβιώσουν με κάθε τρόπο οι κάθε λογής «αγωνιστές» που επιθυμούν να διατηρούν τα επαναστατικά οφίτσια, την ίδια στιγμή που και τι δεν κάνουν για να παρουσιάσουν την επανάσταση σαν ένα ξεχασμένο και ουτοπικό παρελθόν. Τα θέλουν όλα, αγαπητοί αναγνώστες, παλεύουν χρόνια για αυτό τα κόμματα, όπως κάποτε πάλευαν οι λαοί, για να καταρρίψουν τις ολοκληρωτικές και δογματικές πολιτικές τους. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, πλέον οι πολίτες δεν αντιδρούν -τουλάχιστον στην Ελλάδα σε μία χώρα που έχουν εφαρμοστεί πιλοτικά οι πιο ακραίες πολιτικές, χρησιμοποιώντας την (όπως έχω γράψει κατά κόρον) ως πειραματόζωο για την εφαρμογή των πολιτικών αυτών και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και όσοι θέλουν να τα δουν, δεν έχουν παρά να κάνουν τον δέοντα απολογισμό της λιτότητας των περασμένων χρόνων. Φτάνουμε, λοιπόν, τους πολίτες, σε σημείο να θεωρούν την λιτότητα ως το μη χείρον βέλτιστον, ως αναγκαίο κακό, αφού θέλουμε να παραμείνουμε με κάθε κόστος και τίμημα σε αυτήν εδώ την κατακερματισμένη και σαφώς πολλών ταχυτήτων Ευρώπη.

Το αρχικό ερώτημα λοιπόν, έχει απάντηση: Ναι, οι πολίτες δυστυχώς όπως αναμένενεται, θα ξαναπέσουν στην καλοστημένη παγίδα. Ποιοι θα τους υποδείξουν άλλους δρόμους διαφυγής; Κανείς. Είπα και πιο πάνω ότι το πνευματικό επίπεδο έχει πιάσει πάτο, η δύναμη της κριτικής εξαφανίστηκε και αυτή μαζί του, χώρος για αμφισβήτηση με αυτές τις προϋποθέσεις δεν υπάρχει. Εκτός αν έρθουν τα πάνω κάτω. Εκτός και αν τα κόμματα κάνουν αλλεπάλληλα λάθη που ενδεχομένως να δώσουν τις απαραίτητες ανάσες στους πολίτες για να θυμηθούν αυτά που έχουν απωλέσει.

Με τα smartphones, το facebook και το twitter, όμως, δεν γίνεται επανάσταση. Μπορεί η επικοινωνία να έχει φτάσει σε δυσθώρητα ύψη, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι και ο καθένας είναι έτοιμος να αφήσει τον καναπέ. Η κατανάλωση ψευδών ειδήσεων είναι τουναντίον πιο βολική για το σύστημα εξουσίας, η αδυναμία εκδήλωσης συλλογικοτήτων που περιορίζονται απλά στις κλειστές ομάδες του facebook είναι το βούτυρο στο ψωμί της κομματικής προπαγάνδας. Θέλετε να πούμε με μια λέξη ποια είναι η παγίδα που έχουν πέσει και θα πέσουν εκ νέου οι πολίτες; Η απραξία. Συνοδευόμενη πάντα από μια ψευτοεξεγερσιακή μόδα υπόδειξη των διαφημιστικών συμβούλων, για να έχει σασπένς και ποικιλία το παιχνίδι της οριστικής παγίδευσης των πολιτών.