Στη σκιά του χρόνου και της ιστορίας, περνά τα κακομούτσουνο 2017, που μας αποχαιρετά σε λίγα εικοσιτετράωρα, για ν' αφήσει στο πόδι του ένα μυστηριώδες, κρυψίνους και άγνωστο 2018.

Αγέρωχο και με έπαρση, ετοιμάζεται να περάσει το κατώφλι του πλανητοχώρου μας και να μας φορτώσει με νέα προβλήματα, ακόμα περισσότερες δυσκολίες και εμπόδια, με περισσότερη φτώχια, δυσάρεστες ειδήσεις και απώλειες. Γιατί όλα τούτα είναι μέρος της σύγχρονης- καταδικασμένης στο σύγχρονο τρόπο διακυβέρνησης ζωής μας , που είναι στιγματισμένη από την τιμωρία των πρωτόπλαστων που έδειξαν ανυπακουή : «Καταραμένη θα είναι η γη εξαιτίας σου. Με μόχθο θα την καλλιεργείς σ' όλη σου τη ζωή. Αγκάθια και τριβόλια θα σου βλασταίνει και θα τρως το χορτάρι του αγρού. Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, ώσπου να ξαναγυρίσεις στη γη από την οποία προήλθες, γιατί χώμα είσαι, και στο χώμα θα επιστρέψεις».

Όμως ο άνθρωπος πάντα πασχίζει για το καλύτερο. Πάντα προσπαθεί ν' αλλάξει τα δεδομένα και πάντα ελπίζει. Τούτο δεν του το στέρησε ο Θεός. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να αφήσει το δημιούργημά του, στο οποίο επένδυσε και πίστεψε, σ' έναν κόσμο σκοτεινό, χωρίς ελπίδα.

  Άφησε να υπάρχει στο διάβα του η ακτίνα του άλλου, του διαφορετικού, του αισιόδοξου, της θετικής ματιάς. Για να μπορεί να επιβιώσει και ν αντέξει. Του  έδωσε την διέξοδο ν' ακούει και ν' αφουγκράζεται τους ψίθυρους της ελπίδας. Να στηρίζει εκεί τα όνειρά του, τα θέλω του.

Όσο κι αν το θέλουν κάποιοι, όσα προβλήματα κι αν μας δημιουργούν για να μας δυσκολεύουν και να δοκιμάζουν τις ανθρώπινες αντοχές, με όσα βάρη κι αν φορτώνουν τα υποζύγιά μας, εμείς έχουμε το όπλο μας. Τις αντιστάσεις μας. Το φωτεινό μας αστέρι.  Αυτό που μας δείχνει τον δρόμο της επιβίωσης. Που φωτίζει τα βήματά μας. Που ζεσταίνει και μαλακώνει τις ψυχές μας. Που μας δίνει ανάσα. Που ελαφρύνει τις ψυχές μας. Παίρνει τις σκοτούρες

«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε, μπορεί να μας ακούσουν!»

                                                                                                            Νίκος Καζαντζάκης 1883 1957