Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όλες οι συζητήσεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο που διεξάγονται υπό το βάρος της φτωχοποίησης ενός πολύ μεγάλου μέρους του μεγαλύτερου ίσως του ελληνικού πληθυσμού, έχουν έναν και μόνο στόχο: να δείξουν στους πολίτες πως γίνεται μεγάλη προσπάθεια από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, για να αποφευχθούν περαιτέρω μέτρα λιτότητας, μια λέξη που τόσο έχει απασχολήσει την επικαιρότητα τα τελευταία επτά χρόνια.

Όλες οι διαφωνίες και αντεγκλήσεις ενίοτε σκληρές όλες οι καταγγελίες για τα έργα και ημέρες πολλών πολιτευτών συγκλίνουν στον έναν και μοναδικό σκοπό, να μην αφεθούν ούτε λεπτό οι πολίτες να αυτοσυγκεντρωθούν κάνοντας τους απολογισμούς των δράσεων ή της απάθειάς τους και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στα δημοσιεύματα για τους κρυφούς τραπεζικούς λογαριασμούς και την οικονομική κατάσταση κάποιων από τους 300 εκπροσώπους οποιονδήποτε συμφερόντων εκτός των λαϊκών.

Οι ηχηρές αυτές συζητήσεις συνήθως δεν καταλήγουν πουθενά γιατί αυτός είναι εξαρχής ο στόχος, να μοιράζεται ο κόσμος, σύμφωνα με τις εκ του κοινοβουλίου εκπορευόμενες εντολές. Το παιχνίδι μάλιστα γίνεται ακόμη πιο δαιμόνιο, όταν μπαίνουν στην μέση και οι όποιοι δανειστές με τις αξιώσεις τους, όταν διαφαίνεται ότι μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός στις διαπραγματεύσεις για το χρέος της χώρας, που άλλους βολεύει και άλλους εξοργίζει επειδή ακόμη δεν βρίσκονται στην εξουσία.

Οι συζητήσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο, με τους σημερινούς πρεσβευτές  των απόψεων της μειοψηφίας των πολιτών (γιατί η πλειοψηφία απέχει) δεν έχουν άλλο στόχο παρά να μπολιάσουν τα μυαλά των ήδη φανατισμένων σε όλες τις παρατάξεις, που για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά πάνω απ' όλα για να βγάλουν χρήματα ή να βρουν δουλειά οργανώνονται στα κόμματα παριστάνοντας τα φερέφωνα των ανύπαρκτων ιδεολογικών γραμμών. Έτσι γινόταν πάντοτε, έτσι θα συνεχίσει να γίνεται και στο μέλλον.

Τώρα δε που η ανάγκη έχει αυξηθεί κατακόρυφα, το ασφαλές κομματικό περίβλημα προσφέρει ένα σίγουρο καταφύγιο για όσους/όσες επιθυμούν να σωθούν από την γενικευμένη φτωχοποίηση. Ασφαλές λιμάνι λοιπόν, τα κόμματα, ασφαλές καταφύγιο και όχι μόνο η έδρα στη Βουλή, αλλά και η μικρή «θεσούλα» στα κομματικά επιτελεία και γραφεία. Οι συζητήσεις στα έδρανα της Βουλής αφορούν μόνο όσους ξοδεύουν την ώρα τους στις τηλεμαχίες και γεμίζουν τα κενά τους ως πολίτες συμμετέχοντας ως παθητικοί θεατές.

Αυτή ακριβώς η παθητικότητα ήταν πάντα ο στόχος των κομμάτων, αυτή  η ολιγωρία και απραξία. Συντηρείται δε και διασφαλίζεται με επιλεκτικές κοκορομαχίες στο όνομα της κάθαρσης, της καταπολέμησης της διαφθοράς για το ευ αγωνίζεσθαι δια των κατακλυσμιαίων ρητορικών σχημάτων από το βήμα της Βουλής.

Έχει λόγο ύπαρξης εκεί η κάθε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή και λοιποί φτωχοί συγγενείς, έχουν την θέση απ' όπου εξαπολύουν τα βέλη τους για να φανεί προς τα έξω πως κάποιοι προσπαθούν να βάλουν τάξη στα οικονομικά και πολιτικά πράγματα της χώρας. Το βάρος πέρα από την λιτότητα πέφτει στις πλάτες των πολιτών που θα πρέπει να αντιδράσουν κάποτε ενάντια σε όλη αυτή την κοροϊδία.

Γιατί είναι αλήθεια καμία ΔΕΗ δεν θα ξεπουληθεί εάν δεν το θελήσουν οι εργαζόμενοι, καμία επιχείρηση δεν θα επιβάλλει και νέους τριτοκοσμικούς μισθούς, αν οι υπάλληλοί της δεν συνεχίσουν να ανέχονται ρητά του τύπου «αφού λαμβάνετε κάθε μήνα τον μισθό σας μη μιλάτε...». Όλα εναπόκεινται στην θέληση των πολιτών. Όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται στις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής για θέματα που αφορούν τον δημόσιο βίο θα πρέπει πρώτα να επικυρωθούν από το κοινωνικό σώμα και έπειτα να κομπάζουν κάποιοι πως έγινε ενδελεχής έρευνα σε κάποια υπόθεση αλλά στην ουσία μπήκε στην τσέπη ακόμη ένας extra μισθός.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. Όλα υπόκεινται στην κρίση του λαού, που έχει και την τελική ευθύνη για την συνέχιση ή μη του κομματικού παραληρήματος στο όνομα μιας ανύπαρκτης δημοκρατίας. Οι πολίτες θα πρέπει κάποτε να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους με πριμοδότηση κομμάτων, που δικαιολογούν την ύπαρξή τους από τις ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στο Κοινοβούλιο. Οι πολίτες, οι οποίοι θα πρέπει να επιλέξουν αν θα αφήσουν χώρο σε αυτούς που βαφτίζουν την αντίδραση «λαϊκισμό», την μαχητικότητα «προνόμιο των βολεμένων» και την αντίσταση «ξόδεμα χρόνου».