Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αποδειχθεί ένα πολλαπλώς πολύτιμο εργαλείο. Μία από τις χρησιμότητες του, είναι το γεγονός ότι λειτουργεί ως αδιάψευστος καθρέπτης της κοινωνίας μας. Έτσι όπως εκφράζονται μέσω αυτών οι συμπολίτες μας, βλέπεις ανάγλυφη την εικόνα ενός λαού που προεδρεύεται παραζαλισμένος, έχοντας χάσει το έρμα του. Αντί της εξυπνάδας, ο εξυπνακισμός. Αντί της λογικής ο παραλογισμός που αποθεώνεται από τους παντοειδείς συνωμοσιολόγους. Αντί του προβληματισμού, η αναπαραγωγή των μύθων, των ψεμάτων. Αντί της ευπρέπειας, η χυδαιότητα. Ιδίως αυτή.

Οι άφθονοι χυδαίοι δεν ορρωδούν προ ουδενός. Ούτε ενώπιον του Θανάτου. Και η αλήθεια αυτή δεν περιγράφει το «προνόμιο» ενός πολιτικού χώρου, μιας παράταξης. Με χυδαιότητα αντιμετώπισαν το πρόβλημα υγείας και τελικώς τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου κάποιοι αντίπαλοί του. Απλώς, τότε, δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να καταγράψουν αδιαψεύστως την έκτασή της. Εκδηλωνόταν σε επίπεδο καφενείου. Με χυδαιότητα αντιμετωπίζουν σήμερα κάποιοι «δημοκράτες» και «προοδευτικοί» τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Το μέγεθος της χυδαιότητας και του μίσους που διαπερνά το διαδίκτυο τα τελευταία εικοσιτετράωρα, υπογραμμίζει, για μια ακόμη φορά, ότι το μέγα πρόβλημα αυτού του τόπου δεν είναι μόνον τα οικονομικά του ελλείμματα. Είναι πρωτίστως το έλλειμμα παιδείας, που ευθύνεται για την ένδεια ήθους, δημοσίου τε και ιδιωτικού. Συλλογικού τε και ατομικού. Και, δυστυχώς, για τέτοιου είδους ελλείμματα δεν υπάρχει κανένας διεθνής οργανισμός να προσφύγουμε ικέτες, αιτούντες να μας δανείσουν ή να μας χαρίσουν.

Καμία ξένη δύναμη δεν μπορεί να μας σώσει από τους χυδαίους και τους ανεγκέφαλους που εύχονται, όπως ο Φιλιππάκης, να στείλουν οι τρομοκράτες μια βόμβα και «στα γόνατα του Στουρνάρα». Ούτε μπορούμε να περιμένουμε π.χ. από το facebook  να λογοκρίνει τις αναρτήσεις των χυδαίων, των τραμπούκων, των ανεγκέφαλων. Η μόνη δυνατότητα που έχουμε είναι να αντιδρούμε εμπράκτως, όσοι δεν αποδεχόμαστε αυτή την αθλιότητα. Όχι μπαίνοντας σε διάλογο μαζί τους. Δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά διαγράφοντας από τους «φίλους» μας, όσους βρωμίζουν τον δημόσιο διάλογο.

Αν δεν το κάνουμε, είναι σαν να εγκρίνουμε, δια της σιωπής μας, όλα τα εμέσματα που εκπορεύονται από ανίερους, ανήθικους, ανάνδρους, ανεγκέφαλους.

                                            Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr