Του Φίλιππου Ζάχαρη  (zachfil64@gmail.com)

Χάνονται οι αξίες σε μια εποχή όπου το μήνυμα προς όλους είναι  «πλούτισε πλούτισε και λόγο μην δίνεις σε κανέναν για το πώς». Μετά από επτά χρόνια μνημονίου η πλειοψηφία των πολιτών δεν φαίνεται διατεθειμένη να αλλάξει καθώς  τα ίδια σενάρια επικρατούν στην κοινωνική ζωή του τόπου και η ιεράρχηση αφορά πρώτα απ' όλα το φαίνεσθαι και όχι την ουσία. Το βλέπει αυτό κανείς με ευκολία και στην πολιτική, όπου ακόμη και τα επιχειρήματα εντός κοινοβουλίου είναι από ευτελή έως ανύπαρκτα από πολιτικής απόψεως και συνοχής.

Η έλλειψη πολιτικού λόγου σε συνδυασμό με την αποχή από την μόρφωση δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα αμάθειας, πάνω στο οποίο εδράζουν την ελπίδα τους τα κόμματα, στην προσπάθειά τους να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον. Οι πολίτες δεν είναι απλά θύματα, αλλά βασικός παράγοντας οπισθοδρόμησης. Πού να γυρίσει το βλέμμα του κανείς... Παντού θα δει τεράστια κενά στην εκπαίδευση αλλά και τον κοινωνικό προσανατολισμό. Και το κυριότερο απ' όλα, είναι πως όλη αυτή η κατάσταση προκαλείται από την αδράνεια των πολιτών, τα εύκολα θύματα της καταναλωτικής υστερίας ακόμη και σε εποχές λιτότητας.

Αντί λοιπόν, οι πολίτες να επιθυμήσουν το διαφορετικό, αντί να υψώσουν τις γροθιές τους ενάντια σε όλη αυτή την κοινωνική κλειστότητα, προτιμούν να καταπίνουν ψέματα παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτοί που τους κυβερνούν, έχουν άλλα σχέδια. Σου λέει ο μέσος πολίτης: «ας τη βρουν αυτοί την λύση, αυτοί ξέρουν, εγώ τι να πω...». Εμμέσως πλην σαφώς, παραχωρούν ελεύθερο πεδίο. Δίνουν το δικαίωμα να τους καθορίζουν τη ζωή, τους  εμπιστεύονται την τύχη τους, λες και αυτοί δεν έχουν γνώμη για τίποτε. Μιλούν για τα προγράμματα λιτότητας αλλά δεν αντιτίθενται αποτελεσματικά σε αυτά, ακούγοντας μόνο την παράταση των βασάνων, όταν κυβέρνηση και εταίροι κάνουν λόγο ακόμη και για πέντε  χρόνια στερήσεων.

Εν ολίγοις, αγαπητοί αναγνώστες, δεν υπάρχει καμία προοπτική αντίστασης, κάτι που και οι ίδιοι οι πολίτες διαπιστώνουν στις κατ' ιδίαν συζητήσεις. Μπορεί άραγε, κανείς να προδικάσει το μέλλον; Όχι. Μπορεί, όμως, να υπολογίσει την ζημιά που θα υποστεί το εισόδημα του καθενός, αν οι περικοπές συνεχιστούν. Είναι προβλέψιμη και πάνω απ' όλα αναμενόμενη η οικονομική καταστροφή. Οι πολίτες, όμως, πρέπει να θέλουν να βγουν από το καβούκι τους. Πρέπει να επιθυμούν την απαλλαγή τους από την λιτότητα, πρέπει να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε καλύτερα να μην μιλάμε για αλλαγή.

Αυτοί που έταξαν απλόχερα κοινωνικό κράτος, αυτοί που παγίδευσαν το λαό σε συνθήματα για μια δήθεν δικαιότερη κοινωνία, όλοι αυτοί που σκόρπισαν ελπίδες για μια καλύτερη ζωή είναι μπροστά σας, ενώπιον σας. Δεν έχουν μάθει να κρύβονται παρά μονάχα όταν η λαϊκή οργή ξεχειλίσει, μόνο όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Κατά τα άλλα, συνεχίζουν να κυβερνούν έχοντας την συνείδησή τους  ήσυχη πως πράττουν το καλύτερο δυνατό.

Αυτοί ήταν πάντα οι κατέχοντες τα πόστα εξουσίας, αυτοί που δεν δίστασαν ποτέ να θυσιάσουν την υγεία του πληθυσμού, σωματική και πνευματική. Όσο και να ανατρέξετε στην ελληνική  ιστορία πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις δεν θα βρείτε πουθενά κοινωνική πρόνοια ούτε κράτος δικαίου. Αλήθεια, όμως, οι πολίτες περιμένουν από το κράτος να βαθμολογήσουν την θέλησή τους για μια άλλη κοινωνία; Αναμένουν από την εκάστοτε κυβέρνηση να νομοθετήσει υπέρ τους όταν έχουν και την δύναμη και το σθένος να πράξουν αυτόνομα; Θεωρίες θα πείτε, αοριστολογίες. Όχι δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Απλά, θέλω να πω ότι είναι οι εποχές τέτοιες που πιέζουν για μαζικότητες, που δεν διδάσκουν την κλειστότητα.

Είναι οι συνθήκες κατάλληλες για να ξαναθυμηθεί ο πολίτης τα δικαιώματά του, τις κατακτήσεις που του γκρέμισαν εν μία νυχτί. Αν δεν το κάνει τώρα και αφήσει πεδίο ελεύθερο, το μόνο που θα κερδίσει θα είναι να παρακολουθεί ανήμπορος τις εξελίξεις, αδύναμος να παρέμβει αποτελεσματικά. Μετά βέβαια θα κάνει κρίσεις για το κατάντημά του και την τύχη του. Θα έχει όμως, πρώτα σκάψει ο ίδιος τον λάκκο του, αδιαφορώντας για όσα αποφασίζουν για αυτόν χωρίς αυτόν. Γι' αυτό σας λέω, δεν είναι μόνο που χάνονται οι αξίες και η παιδεία, είναι και τα μηνύματα περί ατομικού πλουτισμού που αναμασώνται, οι κάθε είδους λεκτικές παγίδες για τους πολίτες, το σοκ και δέος μιας ασύδοτης και ευτελούς επιχειρηματολογίας.