Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα αναρωτιέται κανείς ασφαλώς πού βρίσκουν την δύναμη οι πρόσφυγες να διασχίζουν τις θάλασσες με θύελλες και τρικυμίες, να ρισκάρουν τις ζωές τους, αυτών και των παιδιών τους, που ακόμη δεν είδαν καλά καλά το φως. Η απάντηση δεν είναι μία, αλλά πολλές. Πρώτα απ' όλα, ο πόλεμος και ο εξαναγκαστικός ξεριζωμός, έπειτα η πείνα και η στέρηση, ακολουθεί η πολιτική δίωξη και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις εστίες τους. Η ευκολία με την οποία οι πρόσφυγες διασχίζουν τη Μεσόγειο, η απόγνωση για την έλλειψη προοπτικής για μια ασφαλή ζωή στα εδάφη τους, συν το γεγονός ότι στην «πολιτισμένη Δύση» ελπίζουν πως θα βρουν ασφάλεια και φιλοξενία, τους ωθεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να αναζητήσουν καταφύγιο ή τελικό προορισμό την Κεντρική Ευρώπη.

Αυτό που δεν ξέρουν οι απελπισμένοι πρόσφυγες, είναι ότι σιγά σιγά αρχίζουν να υψώνονται τείχη απέναντί τους και οι ελπίδες για μια νέα ασφαλή ζωή να λιγοστεύουν. Αυτό που δεν έχουν λάβει υπόψιν τους είναι ότι ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων στην Ευρώπη οδηγεί σε πάσης φύσεως αδιέξοδα, καθώς κοντά στους εθελοντές - διασώστες και τις συγκινητικές τους προσπάθειες, ξεπροβάλλουν και ακραίες ρατσιστικές φωνές που διακηρύσσουν την διατήρηση με κάθε τρόπο και μέσο της εθνικής ταυτότητας, ει δυνατόν ακόμη και με την επαναπροώθηση των προσφύγων.

Θλιβερά φαινόμενα μιας Ευρώπης που έχει πιάσει πάτο και που η Δημοκρατία της τελειώνει εκεί που πνίγεται ο τελευταίος πρόσφυγας. Οι κυβερνήσεις των κατά τα άλλα «δημοκρατικών» χωρών της Ευρώπης δείχνουν σαστισμένες και αδυνατούν να καταλήξουν σε κάποια μορφής συμφωνία απέναντι σε αυτή την σοβαρή κατάσταση.  Αυτό, σε συνδυασμό με την τυφλή τρομοκρατία, αποτελούν τα αγκάθια στην ομαλή διαβίωση.

Αυτοί δε που κερδοσκοπούν από την δυστυχία θα υπάρχουν πάντα, όπως και η κρατική καταστολή ενάντια σε πολίτες που το μόνο που θέλουν, είναι να ζήσουν εν ειρήνη. Αυτό ακριβώς το πάθος τους για την ειρήνη και την ελευθερία, τους κάνει να παλεύουν με τα μανιασμένα κύματα και να υποκύπτουν στους εκβιασμούς των δουλεμπόρων. Δεν είναι γι' αυτούς «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» η όλη ιστορία, είναι απλά πίσω τους η φρίκη του πολέμου και μπροστά τους η απουσία του. Αυτό τουλάχιστον το προσφέρουν ακόμη οι «πολιτισμένες» χώρες της Δύσης.  

Αυτό που πάντως, δεν κατάφερε ο διεθνής καπιταλισμός να πετύχει, είναι να διαλύσει και να κατακερματίσει τις ομάδες των πολιτών που ακόμη σκέφτονται με γνώμονα την συλλογικότητα και το κοινό καλό. Οι οάσεις αυτές οι νησίδες ανθρωπιάς- αντιστέκονται σε κάθε ιδιοτέλεια και προσωποπαγή κρατική οντότητα.

Δεν αρέσει αυτό στον κάθε βολεμένο, που αδυνατεί ή αρνείται να κινήσει την σκέψη του. Δεν αρμόζει η εν λόγω συμπεριφορά στην λογική των κάθε λογής τραστ ή κονσόρτσιουμ, που διαφημίζουν στοχευμένα και υποβολιμαία την «εταιρική κοινωνική ευθύνη», που φυτεύουν δέντρα και διαφημίζοντας την «οικολογική» τους συνείδηση, γιατί πολύ απλά θέλουν να ελέγξουν την αυτοοργάνωση των πολιτών, θέλουν να υποκαταστήσουν την ανθρώπινη οικειοθελή πρωτοβουλία στο όνομα της δικής τους κερδοσκοπίας.

Οι πρόσφυγες λοιπόν, έχουν ακόμη δύναμη και αναζητούν την ελευθερία τους γιατί αψηφούν το κάθε τσιράκι της εξουσίας που αγανακτεί έμμεσα ή άμεσα γιατί «οι ξένοι» του παίρνουν τις δουλειές και του αλλοιώνουν την εθνική του ταυτότητα και συνείδηση. Δεν το σκέφτονται καν αυτό, πολύ περισσότερο το κακό που προκαλούν οι όποιοι τρομοκράτες, που με τις ενέργειές τους βάζουν και τους ίδιους τους πρόσφυγες σε κίνδυνο, καθώς από την μια στιγμή στην άλλη θεωρούνται ύποπτοι.

Οι πρόσφυγες απλά θέλουν να ζήσουν εν ειρήνη και τα παιδιά τους να πάψουν να παίζουν με τα όπλα. Για όλους αυτούς τους λόγους, έχουν και δύναμη και θέληση για μια καλύτερη ζωή. Κατά τα λοιπά, όσοι φωνασκούν, ας κλειστούν στα σπίτια τους και ας μείνουν με την εικόνα του «αμόλυντου» και αυτού που νοιάζεται μόνο αν θα μπει στο τέλος του μηνός ο μισθός του. Που και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, αλλά σαφώς μικρότερο από το να μην έχει σπίτι να μείνει.