Δημοκρατία είναι αυτό που ονομάζουν σήμερα, να αποφασίζει η κάθε κυβέρνηση ερήμην του λαού περικοπές, λιτότητα και μειώσεις σε επιδόματα και άλλες παροχές στο όνομα ενός διαφιλονικούμενου νοικοκυρέματος της οικονομίας, στα χάλια της οποίας όλα τα κόμματα συνέβαλαν από παλιά;

Ελεύθερη συμμετοχή στα κοινά θεωρείται η επιβολή πλαφόν στις συντάξεις και τον κατώτατο μισθό που αγγίζουν τα όρια της απόλυτης παρακμής και ντροπής, είναι οι αποφάσεις για το υποτιθέμενο συμμάζεμα των εξόδων, για να παρουσιάζει η κάθε κυβέρνηση έργο στο τέλος της τετραετίας, ένα έργο που φαίνεται καθαρά από τα ποσοστά της ανεργίας, της αστεγίας και των πτωχευμένων νοικοκυριών;

Πρόκειται για μια ακόμη θρασύτατη πρόκληση που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα του 2018, σε μια εποχή όπου οι αντιστάσεις έχουν καμφθεί από τον ολοκληρωτικό έλεγχο και την συνεχή παρακολούθηση των δραστηριοτήτων των πολιτών. Στον αντίποδα, βέβαια, ανακράζουν κάποιοι πως η κοινωνία στην πραγματικότητα δεν υποφέρει, πως κυκλοφορεί μαύρο χρήμα και πως ακόμη τα νοικοκυριά τα φέρνουν βόλτα, όταν η κίνηση στους δρόμους έχει αυξηθεί, παρά την ακρίβεια της βενζίνης.

Τι άλλο προκλητικό και άθλιο επιχείρημα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, για να αποδειχθεί πως η ελληνική κοινωνία έχει κάνει άλματα προόδου; Πιστεύω πως από ένα σημείο και μετά, το μαύρο χρήμα ως βελτίωση των οικονομικών, χρησιμοποιείται ανενδοίαστα ως επιχείρημα, για να ωραιοποιηθεί η κατάσταση.

Και να σκεφθεί κανείς, ότι κατά του μαύρου χρήματος τάχα αγωνίζονται όλοι τους, διαφημίζοντας την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα. Δεν προκύπτει βέβαια, από πουθενά βελτίωση των οικονομικών, παρά μόνον από την κυκλοφορία μαύρου χρήματος.

Έτσι μοιραία με το να παρουσιάζουν βελτιωμένη την εικόνα, συνηγορούν στην διακίνησή του, που τάχα θέλουν να καταπολεμήσουν. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και για τον λόγο αυτό προβάλλουν ενίοτε πονηρές στατιστικές. Η επίσημη εξουσία λοιπόν, θεωρεί ότι με το να εμπαίζει έτσι τον κόσμο, κερδίζει χρόνο. Το κάθε κόμμα που κυβερνά τον τόπο έχει συμφέρον να ωραιοποιεί την κατάσταση, αφού προηγουμένως ως αντιπολίτευση έχει στηλιτεύσει τα «χαλκευμένα» στοιχεία των προηγούμενων κυβερνήσεων, διατεινόμενο πως όταν θα έπαιρνε την εξουσία, θα άλλαζαν όλα.

Πρόκειται για μια παρατεταμένη κοροϊδία, που ακόμη και η πλειοψηφία των πολιτών γνωρίζει πολύ καλά από χρόνια, αλλά μπροστά στο ατομικό συμφέρον σιωπά. Και αναρωτιέται κανείς: «Τελικά γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος»; Γιατί πιστεύει ότι ο προορισμός της ζωής είναι να υπηρετείται η προσωπική φιλοδοξία και το όραμα. Με πολίτες, όμως, υποταγμένους σε προαποφασισμένες και χαραγμένες πολιτικές, πεπεισμένους πως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από αυτό που επιλέγουν, όχι απλά δεν θα υπάρξει ποτέ δημοκρατία, αλλά θα βασιλεύει η κοινωνία του συμφέροντος.

Στο τέλος, μάλιστα, μετά τον δέοντα απολογισμό, όλοι θα φωνασκούν για την ζωή, όντας, όμως, για μια ακόμη φορά πανέτοιμοι να αλλάξουν κομματικό στρατόπεδο και να ανακυκλώσουν την κατάσταση. Δημοκρατία λοιπόν, είναι αυτή ή απλά μια ολιγαρχική επόπτευση μιας ψευδεπίγραφης ελευθερίας; Το ελεύθερο της επιλογής για την διαιώνιση του γνωστού μοντέλου κυριαρχίας δεν είναι αυτό που διαφυλάττεται ως κόρη οφθαλμού με αυτές τις πρακτικές στο όνομα της εκάστοτε λιτότητας που ακολουθεί τις «καταστροφικές πολιτικές» των προηγούμενων κυβερνήσεων;

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στα κόμματα που ξέρουν καλά την δουλειά τους, παρά σε αυτούς που τα πριμοδοτούν. Κοινό το μυστικό του ψέματος -είτε αυτό προέρχεται από την τωρινή κυβέρνηση είτε από την αντιπολίτευση- κοινές, όμως και οι προσδοκίες για την εκλογή όχι του καταλληλότερου, αλλά αυτού που πρόκειται να μας αναβαθμίσει επαγγελματικά.

Το πρόβλημα, με λίγα λόγια, εξακολουθεί να το έχει ο κόσμος που δεν λέει να στρέψει την ματιά και προς μια άλλη κατεύθυνση, να γυρίσει πραγματικά σελίδα. Αυτά που λείπουν από τον καθένα, εν ολίγοις, σε καθημερινή βάση και ας είναι βολεμένος, είναι η κρυφή επιθυμία για μια πραγματικά άλλη ζωή, μακράν αυτής που υποδεικνύεται από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Είναι αυτός ο κρυφός πόθος για το διαφορετικό, που δεν τολμά να γνωρίσει, αλλά που σφόδρα επιθυμεί στα διαλείμματα της ρητής διεκπεραίωσης των καθημερινών υποθέσεων. Η ανάσα της δυσφορίας μετά από μια ακόμη ολοκλήρωση των τυπικών υποχρεώσεων.

Έτσι είναι, γιατί αλλιώς δεν θα αγκομαχούσαμε ποτέ.