Με τόσα που συμβαίνουν καθημερινά στην χώρα αυτή, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως η κατάσταση θα αλλάξει, με κάποια μέτρα που υποτίθεται πως θα ανακουφίσουν τους πολίτες. Έχουν δε οι τελευταίοι συνηθίσει τις στερήσεις και την λιτότητα, σε σημείο που να θεωρούν πως επειδή ακριβώς έχουν ακόμη την υγειά τους, υπάρχει ελπίδα για το αύριο. Αλήθεια, πόσους δεν έχετε ακούσει να προφέρουν το περίφημο «την υγειά μας να έχουμε... και τίποτε άλλο...», να δοξάζουν τον μεγαλοδύναμο που τους διατηρεί ακόμη εν ζωή, ξεχνώντας ότι η ζωή δεν είναι μόνο καλή υγεία, αλλά ελευθερία, ανεξαρτησία και σε κάθε περίπτωση μη δουλικότητα.

Έχουν λησμονήσει εν ολίγοις οι πολίτες, πως το βασικότερο δεν είναι η υγεία, αλλά το να μπορεί κανείς να ζει τη ζωή του ελεύθερα και δημιουργικά, φροντίζοντας βέβαια, παράλληλα και την υγεία του. Και όταν μιλάμε για υγεία, εννοούμε βασικά κυρίως την σωματική, γιατί σε ό,τι έχει σχέση με την ψυχολογία, αυτό δεν συζητιέται καν.

Τα ψυχολογικά προβλήματα από την καθημερινότητα είναι πολλαπλά και το γεγονός ότι πολλοί καταφεύγουν αθρόα σε ψυχοθεραπευτές, ψυχολόγους ή ψυχιάτρους, καταδεικνύει από μόνο του την γενικότερη επικρατούσα κατάσταση. Είναι τέτοια η πίεση που δέχονται οι πολίτες, που νομίζεις πως δεν πρόκειται να αντέξουν παραπάνω. Στην Ελλάδα αυτό που συζητιέται εδώ και χρόνια, είναι πότε θα ανανήψει η χώρα και θα δοθεί η δυνατότητα στους πολίτες να απολαύσουν όπως οι υπόλοιποι κεντροευρωπαίοι, την ζωή τους.

Αυτό βέβαια, που συμβαίνει στην Κεντρική Ευρώπη, δεν είναι παρά μια επίπλαστη ευημερία, που εξανλείται στην υπερκατανάλωση και την καταφυγή του καθενός στην ιδιωτική του ζωή, στην μανία υπερπαραγωγής και την ασύδωτη τεχνολογική συμπόρευση, το γενικότερο κατάντημα της Δύσης και όχι μόνο των κεντροευρωπαίων. Όλα αυτά, βέβαια, πασπαλισμένα με μια τόνωση του εθνοπατριωτισμού, ένα ειδικότερο κοινωνικό πισωγύρισμα με εξαφάνιση των μη κατεστημένων ιδεών, με ό,τι αυτό σημαίνει για την παιδεία, την μόρφωση και την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή που δεν θα εξαντλείται στους παχυλούς μισθούς, την αποθέωση της εργασίας και την τουριστική θέαση του κόσμου.

Γιατί δεν αρκεί να γυρίζεις σαν τουρίστας τον κόσμο, αν δεν γνωρίζεις ποιοτική ανθρώπινη συναναστροφή και αλληλεγγύη, αν το μόνο που σε ενδιαφέρει, είναι να φωτογραφίζεις τα μνημεία και τα πολιτιστικά επιτεύγματα του κάθε τόπου και όχι να συζητάς την ανατροπή όλων αυτών των κατεστημένων αξιών. Με λίγα λόγια, τι έχει παραπάνω ο κεντροευρωπαίος, παρά τα χρήματα, που δεν γνωρίζει ακριβώς σε τι να τα ξοδέψει σε αυτή την ούτως ή άλλως γκρουπαρισμένη ζωή;

Από την άλλη, ο ευρωπαϊκός Νότος που είναι βυθισμένος στην οικονομική κρίση, ζηλεύει την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, για τα υποτιθέμενα κοινωνικά συστήματα, δεν μπαίνει, όμως, ούτε καν στον κόπο να έρθει σε επαφή με τις επικριτικές φωνές στις χώρες αυτές, που επισημαίνουν εδώ και δεκαετίες πως δεν είναι ρόδινες αυτές οι κοινωνίες.

Μένοντας πιστός στην επιφανειακότητα, ο πολίτης της Νότιας Ευρώπης, συγκρίνει την οικονομική του μιζέρια με τον φαινομενικό πλούτο της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, όταν είναι πλέον γνωστό ότι για να υπάρξει υλική ευημερία -προϋπόθεση μιας άχαρης και μονότονης από όλες τις απόψεις ζωής- πρέπει κάποιοι να υποφέρουν και κάποιοι να δουλεύουν σαν είλωτες, για να υπάρχει αυτή η ανισομέρεια που έχει να κάνει με το να πετούν στα σκουπίδια κάποιοι τις τροφές και άλλοι να τις ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων.

Στην Ελλάδα βέβαια, έχει πιάσει το κόλπο ότι θα προκύψει κάποια στιγμή ανάπτυξη. Το ίδιο κόλπο εφαρμόζεται και στην Κετρική και Βόρεια Ευρώπη, με την μόνη διαφορά πως εκεί προβάλλεται ως θέσφατο ο άκρατος καπιταλισμός σε όλες του τις εκφάνσεις και αποκρύπτεται επιμελώς το σταδιακό γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους ή το γεγονός ότι για να παρέχει το κράτος προνόμια, θα πρέπει να σε φορολογεί μέχρι τελευταίας ρανίδας.

Ψευδαισθήσεις, λοιπόν και επίπλαστη ευημερία από την μια, ατομισμός και αδιαφορία για τον συνάνθρωπο και από την άλλη, πλασματικές υποσχέσεις για οικονομικά θαύματα, την στιγμή που άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο και ψάχνουν στα σκουπίδια. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να πείσουν τους πολίτες σε Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία, πως υπάρχει ελπίδα. Σε όλους δε αυτούς που ζουν σε Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Βέλγιο, Σουηδία και αλλού, μάλλον θα επιβληθεί κρυφίως το νέο ζωτικό στάτους και ψεύδος που αφορά αποκλειστικά την εκσυγχρονισμένη ρομποτοποίηση της ζωής. Για να ζει κανείς αποδεχόμενος αναντίρρητα αυστηρούς κανόνες και να μην αμφισβηστεί στο παραμικρό τους νόμους που δεν δημιούργησε ο λαός, παρά τα μεγάλα κονσόρτσιουμ.