Το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε, κατά την συζήτηση για την αναθάρρηση του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, στο πλαίσιο της προσπάθειας διόρθωσης των ανοησιών που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των οποίων αποφυλακίζονται παντοειδείς εγκληματίες, μία τροπολογία. Με την οποία, επιλεκτικώς και κατ' εξαίρεση επιτρέπεται σε ένα δικαστήριο να λάβει υπόψη του «παράνομο» οπτικοακουστικό υλικό. Δηλαδή, μαγνητοφωνήσεις και βιντεοσκοπήσεις που έχουν γίνει «χωρίς την συγκατάθεση» εκείνων των οποίων τα έργα ή τα λόγια έχουν καταγραφεί.

Θα μου επιτρέψετε, κ. Πρόεδρε, να διαφωνήσω με το γράμμα και το πνεύμα της τροπολογίας. Αντιγράφω το σκεπτικό του υπουργείου από την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει την τροπολογία: «Η ρύθμιση κρίθηκε αναγκαία προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα αξιοποίησης αποδεικτικών μέσων σε υποθέσεις πράξεων κακουργηματικού χαρακτήρα, υπαγομένων στην αρμοδιότητα του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος ή του Εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς».

Εδώ έχουμε μια κλασική περίπτωση εφαρμογής του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αν, όμως, είναι να ισχύει αυτό το δόγμα, τότε γιατί ο ...αγιασμός των μέσων είναι τόσον επιλεκτικός; Γιατί αυτό μπορεί να ισχύει μόνον για την προστασία των οικονομικών συμφερόντων της πολιτείας, αλλά όχι και για άλλα, σημαντικότερα, περισσότερον ύψιστα συμφέροντα των πολιτών, όπως είναι κατεξοχήν το δικαίωμα προστασίας της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της περιουσίας, αλλά και της ψυχικής ισορροπίας κάθε ανθρώπου;

Ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η υποκριτική επίδειξη δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας έναντι εκείνων που διαπράττουν εγκλήματα κατά των απλών ανθρώπων, με το να μη γίνεται δεκτό από τα δικαστήρια, ως αποδεικτικό στοιχείο, υλικό από βιντεοσκοπήσεις και μαγνητοσκοπήσεις, που «έχει ληφθεί χωρίς την συγκατάθεση» των δραστών;

Δηλαδή, όταν κάποιος απειλεί έναν απλό πολίτη, όταν εκβιάζει μια γυναίκα, όταν κάνει «μπούλινγκ» εναντίον ενός ανηλίκου, πρέπει εκείνος που υφίσταται την επίθεση να ...ενημερώνει τον επιτιθέμενο ότι τον ηχογραφεί, ή ότι τον μαγνητοσκοπεί, για να είναι αποδεκτό το υλικό;

Υπόθεση κοινής λογικής και δημοκρατίας: Τα δικαστήρια να δέχονται αυτό το υλικό σε κάθε περίπτωση, κατά την οποία κρίνεται ότι το «αδίκημα» της «παράνομης καταγραφής», είναι έλλασον, έναντι του εγκλήματος το οποίο επιχειρήθηκε να προβάλει ή να αποκαλύψει. Ότι δηλαδή, το δημόσιο συμφέρον, όπως η προστασία της ζωής, και κάθε τι που προστατεύεται από το Σύνταγμα, ακόμη και η αξιοπρέπεια του πολίτη, υπερτερεί.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr