Θέλει επιμονή και υπομονή το ερχόμενο χρονικό διάστημα μέχρι τις εθνικές εκλογές, καθώς πολλά θα ακούσουμε και άλλα τόσα που θα αφορούν την διαφαινόμενη παράδοση εξουσίας στην ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, ισχυρίζεται πως από την μια έγιναν σημαντικά λάθη, από την άλλη, όμως, πως διατηρήθηκε ένα ικανοποιητικό ποσοστό για αριστερό κόμμα, ίσως το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Τα κυβερνητικά στελέχη προβληματίζονται για το μέγεθος της διαφοράς με την ΝΔ, με κάποια από αυτά να θεωρούν πως η συμπεριφορά των ψηφοφόρων θα είναι διαφορετική στις εθνικές εκλογές.

Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Από την μια, οι ψηφοφόροι θα επιμείνουν στην κομματική συμπεριφορά, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η Ευρώπη ουδόλως τους απασχολεί και από την άλλη, κάποιοι από αυτούς θα το σκεφθούν σοβαρά, αν από την κυβέρνηση δοθούν και άλλες μικρές ή μεγάλες παροχές, παρά το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την διενέργεια των εθνικών εκλογών.

Κοινώς, όπως καταλαβαίνετε, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, τα ανταλλάγματα ενίοτε δίνουν και παίρνουν, καθώς οι ανάγκες του κόμσου είναι πολλές. Στην Ελλάδα τα κριτήρια των ψηφοφόρων διαμορφώνονται αναλόγως των παροχών και των εξυπηρετήσεων και αυτό είναι ένα σύστημα που έχουν καθιερώσει από δεκαετίες τα κόμματα, που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Το πελατειακό αυτό σύστημα έχει βαθιές ρίζες, το ίδιο όπως και η δημιουργία θέσεων εργασίας από το κάθε κόμμα που ξεπερνά κάθε φαντασία. Αν λοιπόν, βλέπετε σήμερα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις - κλειδιά που προσλήφθηκαν με «διαφανείς» διαγωνισμούς, τα στελέχη αυτά που δεν δήλωσαν ποτέ την κομματική τους ιδιότητα, δεν θα τα ξαναδείτε, όταν αναλάβει τα ηνία της χώρας η ΝΔ.

Και πάλι οι διαγωνισμοί θα είναι «διαφανείς» και τα διευθυντικά στελέχη υπουργείων και Οργανισμών δεν θα δηλώσουν προφανώς πως ανήκουν στην ΝΔ. Ποια λογική λοιπόν, υπηρετείται κατ' ουσίαν; Η λογική των «δικών μας παιδιών», η λογική του παραλόγου που επιβάλλουν τα κόμματα, ανεξάρτητα αν υπάρχει κρίση και οι τοποθετήσεις στελεχών προκαλούν και φυσικά βάσει της επικρατούσας λογικής στην πιάτσα του τύπου «ποιον γνωστό έχω και πού». Γιατί το δυστύχημα πάνω απ' όλα είναι ότι ο λαός γνωρίζει καλά αυτή την λογική, την ζει και την συντηρεί, αφήνοντας στις τηλεοπτικές οθόνες την υποτιθέμενη αναζήτηση του δικαίου και της αξιοκρατίας.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Ο τηλεπαρουσιαστής - υποτιθέμενος δημοσιογράφος - ανακρίνει το κάθε κομματικό στέλεχος και μιλά για αξιοκρατία, ενώ και οι δύο συνομιλητές γνωρίζουν ποια είναι η πραγματικότητα και κυρίως το γεγονός ότι απευθύνονται σε τηλεθεατές, που και αυτοί με την σειρά τους δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ρουσφέτι, αλλά που στις κατ' ιδίαν συζητήσεις το καταγγέλλουν, αφού βέβαια ο διορισμός τους στην όποια δημόσια ή ιδιωτική επιχείρηση προήλθε από «καλές γνωριμίες», που ως εκ θαύματος βαφτίζονται «συστάσεις». Δεν μοιάζει με παρωδία η όλη κατάσταση; Ποιοι μιλούν λοιπόν, για αξιοκρατία, όταν κοινό μυστικό είναι το «βόλεμα»; Ποιοι πιστεύουν πως κάποιοι  ενδιαφέρονται για την κάθαρση ή την εξάλειψη του ρουσφετιού, μικρού ή  μεγάλου;

Πρόκειται πολύ απλά, για μια κακόγουστη φαρσοκωμωδία, που λαμβάνει χώρα σε έναν τόπο που ζει με δανεικά και μια χώρα που έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. 

Οι επικείμενες εθνικές εκλογές δεν είναι παρά μια ακόμη στάχτη στα μάτια των πολιτών, η πλειοψηφία των οποίων, όμως, γνωρίζει τι συμβαίνει εδώ και πολλές δεακετίες.

Θέλω να πω με αυτό, πως το γεγονός ότι οι εκλογικοί χάρτες αλλάζουν χρώμα και η χώρα βάφεται μπλε από κόκκινη, δεν είναι παρά κοινό μυστικό που επικρατούσε στις τάξεις των πολιτών, στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ. Ας όψονται αυτοί που βολεύοντας τα δικά τους παιδιά και μη κάνοντας τίποτε για την βελτίωση του κοινωνικού κυρίως ιστού και νοοτροπίας, θα οδηγήσουν και πάλι στην αλλαγή χρώματος σε κάποιο χρονικό διάστημα. Επιβεβαιώνοντας το ρητό πως ο κόσμος έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν και πως χωρίς την συγκατάθεσή του, ρουσφέτι δεν θα υπήρχε.