Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Διατείνονται όλοι ότι έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι σε αυτή την χώρα σε ότι αφορά την πορεία των οικονομικών, μια χώρα που ήδη συμπληρώνει 10 χρόνια κρίσης και που οι πολίτες της αδημονούν για μια καλύτερη μέρα.

Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως προσπαθούν να αποδείξουν πως δεν έχουν ευθύνες για το κατάντημα της χώρας και πως κάνουν κάθε τι προκειμένου να υπενθυμίζει το ένα στο άλλο ότι για κάποιο λόγο έχουν ακόμη ψηφοφόρους. Θα πει κανείς ότι όλα αυτά ξεστομίζονται από καταστροφολόγους ή ανθρώπους που ισοπεδώνουν το κάθε τι. Όμως, δεν είναι έτσι.

Είναι γνωστή η ιστορία της χώρας, όπως γνωστός είναι και ο ρόλος των κομμάτων. Και είναι το λιγότερο ανοησία να ισχυρίζεται κανείς πως δεν γνώριζε ποιους ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια. Το να λέει κανείς ότι πέρασαν πολλά κυβερνητικά σχήματα και ότι έκαναν το παν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, αυτό δεν είναι παρά στοχευμένη παραποίηση της ίδιας της ιστορίας του τόπου.

Τα προβλήματα δεν είναι τωρινά, για να μπορεί μια κυβέρνηση να βάλει τάξη σε λίγους μήνες, «να νοικοκυρέψει» όπως λέει τον τόπο. Καλλιεργήθηκαν νοοτροπίες, δούλεψε και δουλεύει καλά το ρουσφέτι και η οικογενειοκρατία, και όλα αυτά πασπαλισμένα με άρωμα υποτιθέμενης αξιολόγησης και αξιοκρατίας.

Δεν λέει κανείς ότι δεν πρέπει να καταβάλλονται προσπάθειες για να αναστραφεί το κλίμα, να δοθεί κάποιο αισιόδοξο μήνυμα για την συνέχεια. Ούτε υπάρχει πρόθεση στείρου αντισυστημισμού, που αγκάλιασε τα τελευταία χρόνια η ακροδεξιά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η αναξιοπιστία σε αυτή την χώρα υποσκάπτει την πίστη για ένα καλύτερο μέλλον.

Τα μηνύματα είναι σαφή: Τα κόμματα δεν στοχεύουν στο να βρουν μια φόρμουλα επικοινωνίας και αυτό που συμβαίνει επί δεκαετίες, είναι γιατί πρέπει να συντηρηθεί το νοσηρό περιβάλλον και να διαιωνίζεται μια κατάσταση. Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσαν γενιές και γενιές, γαλουχήθηκαν χιλιάδες πολίτες, εγκλωβίστηκαν ακόμη περισσότεροι.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει, όμως και καμία διάθεση κοινωνικού διαλόγου, ούτε συζήτησης μεταξύ των πολιτών, ανεξάρτητα από ποιον πολιτικό χώρο προέρχονται. Στην Ελλάδα εξακολουθεί να επικρατεί η νοοτροπία της αναβλητικότητας για την επίλυση των προβλημάτων, η μετάθεση στο μέλλον όλων των σοβαρών υποθέσεων για την τακτοποίηση των σοβαρών οικονομικών και κοινωνικών εκκρεμοτήτων. Αν, όμως, οι πολίτες είχαν βρει την φόρμουλα επικοινωνίας, όλα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Αυτό βέβαια, θα δημιουργούσε τις προυποθέσεις για ένα άλλο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Αλλά πάνω απ' όλα θα έσπαγε ο συνεκτικός δεσμός μεταξύ των κομμάτων και των ψηφοφόρων. Και με αυτό κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί πως οι προσπάθειες αναστροφής του κλίματος θα ήταν άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα για χτίσιμο ενός πύργου στην άμμο.  Θα έπαυαν, με λίγα λόγια, μια και καλή, αφενός οι δικαιολογίες των εκάστοτε κυβερνήσεων αλλά και η εμπιστοσύνη με την οποία τα κόμματα τις περιβάλλουν και αφετέρου η παραφιλολογία για την χρησιμότητά τους.