Οι μάχες κερδίζονται μόνο από ανθρώπους που είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν την προσωπική τους επανάπαυση χάριν του γενικού καλού, από την στιγμή μάλιστα που το καλό αυτό έχει ήδη εδώ και καιρό θιγεί σοβαρά. Πρόκειται για κρίσιμες μάχες, για συγκρούσεις που αναμένεται να αλλάξουν την καθημερινότητα που βόλευε ως τώρα όλους εκείνους που κερδοσκοπούσαν από την εφιαλτική ησυχία. Παύση διαμαρτυριών και φίμωση της αντίθετης άποψης για ένα σύστημα κυριαρχίας που δεν αποδέχεται καμία αντίρρηση, αποσιώπηση των θεωριών για ένα άλλο κοινωνικό προτσές που παραπέμπει ευθέως σε άλλες εποχές, αυτές είναι οι μέθοδοι βάσει των οποίων ποδηγετείται ένας ολόκληρος κόσμος και κατευθύνεται προς τα κάθε λογής αδιέξοδα. 

Αν λοιπόν, ο στόχος της γενικότερης αποχαύνωσης παραμένει επίκαιρος για τις δεσποτικές σέχτες, άλλο τόσο αναγκαία είναι η μάχη που πρέπει να δοθεί για να αλλάξει ετούτος ο φυλακισμένος κόσμος. Και οι μάχες πρέπει να δοθούν σε όλα τα επίπεδα, σε προσωπικό και συλλογικό, στο κάθε άτομο ξεχωριστά και στις μάζες συνολικά, οι οποίες θα πρέπει να δώσουν οριστική απάντηση στην συνεχιζόμενη και παρατεταμένη κοινωνική παρακμή.

Αν αυτό δεν γίνει τώρα, αν οι άνθρωποι δεν αποφασίσουν να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα, η ταφόπλακα δεν απέχει και πολύ, το κερασάκι στην τούρτα για έναν κόσμο βουτηγμένο στην αδράνεια και την παθητικότητα. Οι σκέψεις αυτές για πολλούς ίσως φαίνονται σκοτεινές, όταν γίνεται αναφορά στην γενικότερη παρακμή. Μήπως, όμως, αυτός εδώ ο κόσμος έχει χάσει το φως του και όλα όσα γίνονται δεν είναι παρά εικονικά; Μήπως, θα έλεγα, η κοινωνία αυτή επιβάλλεται να αλλάξει για να έρθει και πάλι η ποθητή ισορροπία στην ανθρώπινη ψυχή; Δεν λέω ότι υπάρχει ιδανικός κόσμος, ούτε ότι τα όνειρα πρέπει να γίνουν απαραίτητα πραγματικότητα, ούτε καν η καταβρόχθιση του τοτέμ στον φρουδικό κόσμο είναι μια κάποια λύση. Υπάρχει, λέω, μεγάλη απόσταση από την επιθυμία και την πραγματικότητα.

Αυτός, όμως, ο κόσμος πρέπει να ακολουθήσει άλλη πορεία, δεδομένου ότι η τωρινή έχει οδηγήσει σε λαβυρίνθους από τους οποίους κανείς δεν βγαίνει εύκολα. Και το θέμα είναι ότι κανείς δεν αφήνει σημάδια ξοπίσω του για να βρει την αρχή. Το αντίθετο συμβαίνει, ένεκα μιας μεγάλης παραπλάνησης, η πόρευση μέσα από τους αμέτρητους κύκλους γίνεται μοιραία, επειδή ακριβώς δεν εξετάστηκαν εξαρχής οι παρενέργειες μιας ασύλληπτης μονομέρειας στις επιλογές της διαδρομής.

Πρέπει λοιπόν, να ξανακουστούν οι αντιρρήσεις, να ειπωθούν ξεκάθαρα οι ενστάσεις και να βουίξει ο τόπος από τις κραυγές κατά του ατομικού εγκλεισμού. Αν αυτό δεν γίνει, κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα ο πλανήτης. Και αυτός θα είναι και ο επίλογος της ηθελημένης επανάπαυσης στα υλικά αγαθά και την παντοκρατορία της επιστήμης.  

Θέλουμε άραγε, κάτι τέτοιο; Θέλουμε να βαδίζουμε με τις μάσκες παραμάσχαλα και τα αντισηπτικά; Θέλουμε να συνεχίσουμε να ακούμε τις κάθε είδους σαχλαμάρες από τις αλάνθαστες κομματικές εξουσίες που διαφεντεύουν ολάκερη την οικουμένη; Πάνω απ' όλα όμως, συμφωνούμε με αυτή την πόρευση; Αν ναι, οι επιλογές μας ανήκουν. Αν όχι, τότε αυτές ακριβώς οι επιλογές για έναν αδιέξοδο κόσμο πρέπει να εκλείψουν οριστικά.

Θέλουμε δεν θέλουμε, η απόφαση πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομη. Στην πρώτη περίπτωση, η αποκοίμηση εξακολουθεί μέχρι το οριστικό τέλος. Στην δεύτερη, οι μάχες που μας περιμένουν είναι σκληρές, αλλά πάνω απ' όλα καθοριστικές για την συνέχεια. Με την προϋπόθεση βέβαια, ότι δεν υπάρχει ποτέ παράδεισος και κόλαση.