Παροδικές και υποτονικές είναι οι κατ' ουσίαν τεχνητές συζητήσεις για κρίσεις και τραγωδίες στους κύκλους των εφορμούντων στις συνειδήσεις του κόσμου, που δεν το έχουν σε τίποτε να δημιουργούν και νέες εστίες κρίσεων, με συνέπεια να προκαλούνται και νέες αναγκαστικές μεταναστεύσεις και οι ιθύνοντες της «πολιτισμένης» Δύσης -που είναι και οι μόνοι υπεύθυνοι των κρίσεων αυτών- να προβληματίζονται για το μέγεθος της μετανάστευσης και προσφυγιάς.

Αυτές οι συζητήσεις που γίνονται για το θεαθήναι, για να μην αντιλαμβάνονται οι πολίτες το μέγεθος της ευθύνης όλων αυτών των κυβερνήσεων, είναι παρά μονόλογοι και λέξεις στον αέρα, με απώτερο στόχο να στοιχειοθετηθεί η κατάλληλη κατηγορία κατά όλων αυτών των απελπισμένων που ούτε επέλεξαν να μεταναστεύσουν, ούτε τις εστίες τους ήθελαν να εγκαταλείψουν, ούτε θύματα ξενοφοβικών πολιτικών ήθελαν να γίνουν.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη μεταπολεμικά τραγωδία, για εκατ. ανθρώπους που βρέθηκαν από την μια στιγμή στην άλλη σε άλλη κατάσταση, για την τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο που κάποιοι αποκαλούν απλά «ανθρωπιστικό πρόβλημα» και παλεύουν να το διευθετήσουν με κανόνες και νομοθετήματα, άλλες φορές με απαγορεύσεις εισόδου σε χώρες που αποφάσισαν να κλείσουν τα σύνορά τους δείχνοντας με τον τρόπο αυτό πως ο ρατσισμός στην Ευρώπη καλά κρατεί και άλλες φορές με «κατάλληλη» υποδοχή σε υποτιθέμενα κέντρα φιλοξενίας.

Η Ευρώπη κάνει βήματα προς τα πίσω και αυτό φαίνεται πως το έχουν αντιληφθεί οι πολίτες των χωρών της, αλλά δεν αντιδρούν παρά την ένταση του αρνητισμού και μισαλλοδοξίας. Το πρόβλημα είναι μόνο ότι αντίδραση δεν έχει εκδηλωθεί μέχρι στιγμής και από εκεί που η Ευρώπη προοριζόταν για χώρος πολιτισμού και πολυπολιτισμικότητας, έχει μετατραπεί σε πεδίο δοκιμαστικών εφαρμογών, σκληρών και αδίστακτα δεσποτικών πολιτικών.

Χιλιάδες πρόσφυγες λοιπόν, ασφυκτικές και ξενοφοβικές πολιτικές σε συνδυασμό με αδιαφορία του κόσμου, δημιουργούν αυτό το εκρηκτικό μείγμα αδιέξοδων πολιτικών και ισχνής αντιμετώπισης των προβλημάτων που προέκυψαν την τελευταία κυρίως δεκαετία, όταν το πρόβλημα της εξαναγκαστικής μετανάστευσης γενικεύτηκε και τα όρια ξεπεράστηκαν.

Απομένει μόνο να δούμε πώς και με ποιο τρόπο τα σύγχρονα κάτεργα της Ευρώπης θα συνεχίσουν να εσωκλείουν τον ανθρώπινο πόνο, πώς οι πρόσφυγες θα βρουν τον δρόμο για μια καλύτερη ζωή, πώς με λίγα λόγια θα πάρουν οριστικά τις ζωές τους πίσω.

Κατά τα λοιπά, δεν θα μας ξενίζουν για μια ακόμη φορά οι καραβιές των προσφύγων, οι πνιγμοί στην Μεσόγειο και το Αιγαίο, οι απέλπιδες προσπάθειες των ανθρώπων να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος, αλλά πάνω απ' όλα να ξαναβρούν τις εστίες τους.

Ο προορισμός είναι δύσκολος, οι συνθήκες τραγικές, το δράμα εμφανές, την ίδια στιγμή που οι συζητήσεις όλων αυτών που προκάλεσαν τις τραγωδίες θα γίνονται ολοένα και πιο υποτονικές, γιατί από ένα σημείο και μετά η υποκρισία δεν κρύβεται.

Και αυτό συμβαίνει γιατί η παράσταση του δράματος έχει λίγους πρωταγωνιστές και αμέτρητους κομπάρσους, ώστε να πει κανείς πως το μιντιακό ενδιαφέρον θα εξασθενίσει.