Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πολλές φορές συμβαίνει το γεγονός ότι ενώ δεν υπάρχει έλλειμμα σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα, εντούτοις παρουσιάζεται ανασφάλεια και ανυπομονησία για το μέλλον, που φαντάζει αμφίβολο και σκοτεινό από όλες τις πλευρές. Μιλώ για τις στιγμές εκείνες όπου κυριαρχεί μία γενικευμένη ανασφάλεια και φόβος.

Οι πολίτες στην περίπτωση αυτή πιστεύουν πως δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι εμφανίζονται κενά σε διάφορα σημεία, μετατρέποντας την ζωή σε λαβύρινθο, που για να βγεις θα πρέπει μάλλον να χρειαστείς βοήθεια.

Ποιος, όμως, σήμερα προσφέρει αυτή την βοήθεια και σε ποιο επίπεδο; Συμβαίνει συχνά οι άνθρωποι να καταρρέουν από την μια στιγμή στην άλλη, να έρχονται αντιμέτωποι με πλείστες δυσκολίες, που για να τις ξεπεράσει κανείς χρειάζεται να υπάρχουν τουλάχιστον εύρρωστα οικονομικά που δεν αρκούν πάντα- αλλά πάνω απ' όλα ψυχικό σθένος.

Η αλληλεγγύη έχει εξαφανιστεί στο σύνολό της, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, όπου κάποιοι δεν έχουν ακόμη πουλήσει την ψυχή τους στον διάβολο. Κατά τα άλλα, το επίσημο κράτος διαλαλεί πως είναι κοντά σου με τις υπηρεσίες του, θεωρώντας πως με ένα briefing τακτοποιούνται όλα ή με μια στεγνή ενημέρωση για την πορεία του νέου ιού όλα ως δια μαγείας διευθετούνται.

Μάλλον πρόκειται για κυνικές δηλώσεις, που απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν βρει τις κατάλληλες λύσεις και τοιουτοτρόπως ωραιοποιούν τις δηλώσεις αυτές. Κοινώς, όταν δεν έχεις ανάγκη, όλα σου φαίνονται ωραία.

Όμως, το γεγονός πως πολλοί άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα σε μία αποξενωμένη κοινωνία, όπου το παραμύθιασμα πάει σύννεφο και μόνο η αναξιοπρεπής στάση εκλαμβάνεται ως βασικό προσόν, με δεδομένο ότι αυτό που καταλογίζεται ως θετικό στοιχείο είναι να καταπατά κανείς τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα και χωρίς κανένα όριο, αυτό αποτελεί από μόνο του σοβαρό πρόβλημα. Γιατί είναι πράγματι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που δεν τα καταφέρνουν, ειδικά αυτές τις περίεργες από κάθε άποψη εποχές.

Για άλλους βέβαια, ενώ δεν υπάρχει το οικονομικό έλλειμμα, εντούτοις η ανασφάλεια είναι μεγάλη. Με λίγα λόγια, ενώ λεφτά υπάρχουν, δεν υπάρχει το ψυχικό σθένος για να ανταπεξέλθει κάποιος σε άλλου τύπου δυσκολίες. Και αυτές οι δυσκολίες είναι πολλές, αν αναλογιστεί κανείς σε ποιες εποχές ζούμε και υπό ποιες προϋποθέσεις.

Συμβαίνει λοιπόν, να έχει κάποιος φαινομενικά «τακτοποιήσει» την ζωή του, αλλά στην πραγματικότητα να μην έχει κάνει τίποτε για τον εσωτερικό του κόσμο, όπου τα ελλείμματα δημιουργούν μεγάλα και δυσαναπλήρωτα κενά. Τι γίνεται λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση; Και πώς οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να βοηθηθούν;  

Εκεί έρχεται κάτι άλλο, η έλλειψη της αλληλεγγύης που προανέφερα. Ειδικά σε εκείνους που θεωρούν πως τα πάντα εξαγοράζονται με το χρήμα, η ανασφάλεια με την πρώτη δυσκολία είναι πολύ μεγαλύτερη.

Στην περίπτωση του κορωνοϊού, για παράδειγμα, και με το lockdown, όλοι λίγο πολύ βρέθηκαν εκτεθειμένοι σε μία άγνωστη ασθένεια. Τι ασφάλεια να παράσχουν τα πολλά χρήματα πέραν μιας γενικής και αόριστης ευμάρειας;  

Οι περιπτώσεις που τα προβλήματα έχουν να κάνουν με ασθένειες και δη άγνωστες ή αποφάσεις που αφορούν όλες τις κοινωνικο-οικονομικές τάξεις, τα δεδομένα αλλάζουν. Ο κάθε «τακτοποιημένος» θεωρεί ότι όχι μόνο δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο του, αλλά πως στην ουσία δεν έχει κάνει κάτι σπουδαίο.  

Στο τέλος μένουν μόνο οι λακωνικές ανακοινώσεις που ενημερώνουν για την πορεία της άγνωστης ασθένειας, ανακοινώσεις που αποκαλύπτουν το αδιέξοδο αυτής της κατ' ουσίαν μολυσμένης ζωής. Ανακοινώσεις που προκαλούν μεγαλύτερη ανασφάλεια για ένα μέλλον που προδιαγράφεται σκοτεινό. Και αυτό ισχύει για όλους ανεξαιρέτως.