Κλειστές πόρτες & περάσματα

Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να διανοίξουμε τα περάσματα που οδηγούν σε μια άλλη ζωή, μακράν του σημερινού εφιάλτη που έχει δεσμεύσει και τις επερχόμενες γενιές; Δεν θα πρέπει κάποτε να βγούμε από το αδιέξοδο των σκέψεων για καλύτερη συνεννόηση μεταξύ μας που ταλαιπωρούν το μυαλό μας, όταν αυτό που προέχει πλέον στις ανθρώπινες σχέσεις είναι πόσα χρήματα βγάζει ο καθένας και αν με αυτά μπορεί να ανταπεξέλθει στις τρέχουσες ανάγκες και υποχρεώσεις;

Οδηγούν τον μέσο πολίτη με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο και μάλιστα με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, κάνοντάς τον να πιστέψει πως οι κλειστές πόρτες με κάποιον τρόπο ανοίγουν και πως με την επιμονή και υπομονή όλα θα περάσουν. Για τον κορωνοϊό, για παράδειγμα, θεωρούν πως ένα «κακό» είναι και θα περάσει με ένα απλό εμβόλιο. Κανείς δεν σκέπτεται, όμως, τι παρενέργειες αφήνει στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό, τι ανασφάλεια προκαλεί, τι προοπτικές απαλείφει, τι εμπόδια με λίγα λόγια βάζει στην ανθρώπινη πρόοδο. Τι θα πει όμως, αναρωτιέται κανείς, «ανθρώπινη πρόοδος;».

Αν με αυτό εννοείται οτιδήποτε σκέφτονται οι άνθρωποι για την υλική τους αποκατάσταση, αυτό είναι μέρος του γενικότερου προβλήματος που αφορά την νοσηρή σκέψη και ο κορωνοϊός δεν πρόκειται να το ενοχλήσει. Αν, όμως, μιλάμε για επαναφορά χαμένων αξιών και ιδεολογημάτων, τότε η πρόοδος αυτή δεν θα επιτραπεί να συντελεστεί. Αιτία είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι πρέπει να παραμείνουν σε χαμηλά επίπεδα και όλο αυτό δεν είναι μέρος μιας ακόμη ενδεχομένως ποθητής, για το σημερινό σύστημα εξουσίας «συνομωσιολογίας», που βέβαια δεν θα πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι έχουν πληθύνει περιέργως, αλλά προκαλούμενης αμφισβήτησης που κάποια στιγμή θα χαλαρώσει τεχνηέντως. Εν προκειμένω, πολλά είναι τα «επιτρεπόμενα» σενάρια μέχρι στιγμής για τον κορωνοϊό, που σαφώς δίνουν πόντους στην κατεστημένη νοοτροπία, σενάρια, όμως, που θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας με την κυκλοφορία του πρώτου εμβολίου.

Αν σε όλα αυτά αναλογιστεί κανείς και το ότι πίσω από τα κινήματα κατά των μασκών και των εμβολίων βρίσκονται ή πρωτοστατούν ακόμη και ακροδεξιοί (βλ. Γερμανία) τότε καταλαβαίνει το παιχνίδι που παίζεται. Για τους νοσταλγούς Χίτλερ και Στάλιν ή λοιπών πρωταγωνιστών της βίαιης άσκησης εξουσίας, χρήσιμες μπορεί να αποδειχθούν οι πληροφορίες ή όλα αυτά που έχουν γραφτεί για τους δύο πρώτους περί αθρόων πειραμάτων σε ανθρώπους και ζώα, με τον δεύτερο να πρωτοστατεί σε δοκιμές για βιολογικά όπλα. Για τους δε υπόλοιπους ασκούντες παγκόσμια εξουσία, ας θυμηθούμε τις φυλακές κλειστού τύπου, τα λευκά κελιά, το Γκουαντάναμο, το Αμπού Γκράιμπ ή την τύχη διαχρονικά των αντιφρονούντων σε Κίνα και Ρωσία. Το πρόβλημα λοιπόν, για τις εξουσίες αυτές ήταν και παραμένει ο αφοπλισμός των ιδεών.

Τα περάσματα, όμως, πρέπει να ανοίξουν έστω και με κόπο, αφού αυτό που προέχει δεν είναι να διάγουμε έναν βαρετό και συνηθισμένο βίο, αλλά ακριβώς επειδή ήρθαμε στην ζωή για να τα γευτούμε όλα, να το επιδιώξουμε ποικιλοτρόπως. Το γεγονός ότι μας οδηγούν στην κατάψυξη, φιλοτεχνώντας παράλληλα το κέρινο ομοίωμά μας, πρέπει να μας οπλίζει με πείσμα και δίψα για ελευθερία.

Τώρα λοιπόν, που ο εφιάλτης έχει ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια, τώρα που η επικοινωνία των ανθρώπων έχει διαταραχθεί σοβαρά, θα πρέπει οι ίδιοι οι άνθρωποι να επαναξιολογήσουν τις δυνάμεις τους και να δεχθούν ότι ο κατήφορος που έχουν πάρει, πρέπει πάση θυσία να σταματήσει.

Χρόνος υπάρχει, αρκεί να αξιολογηθεί και να κατατμηθεί καταλλήλως. Η συνέχεια λογικά θα πρέπει να είναι συνυφασμένη με τα διδάγματα του παρελθόντος και την αποφυγή των καταστροφικών λαθών που έκαναν οι κάθε λογής εξεγερμένοι, όταν αποκαθίστατο η τάξη. Εν ολίγοις, με την απόσυρση από τα κάθε λογής κοινωνικά αιτήματα χάριν κάποιων κλαδικών διεκολύνσεων. Όταν τα κόμματα μπήκαν φρένο στις αρχικές διεκδικήσεις των ανθρώπων, όχι απλά για μια καλύτερη, αλλά εντελώς διαφορετική ζωή.