Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μπορείς πράγματι να υπομένεις την κάθε πρόκληση που σου παρουσιάζεται καθημερινά στο όνομα όλων όσων έχεις αντέξει το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Αυτό που δεν μπορείς να υποστείς πλέον είναι η παρατεταμένη κοροϊδία, πότε στο όνομα της εξάλειψης των ιδεών που να σημειώσω πως πρωτεύοντα ρόλο είχαν σε πολλές αρχαίες πολιτείες και όχι μόνο στην Αθήνα πότε με την επίκληση της θεϊκής εντολής και της καθωσπρέπουσας ζωής που όλα τα θρησκευτικά δόγματα επέβαλαν ποικιλοτρόπως και άλλοτε με την ανοχή στις κάθε είδους υποτιθέμενες κοινωνικές πολιτικές που στην πραγματικότητα στοχεύουν την αλλοίωση της αντίδρασης και κατ' επέκταση τον εξοβελισμό πολλαπλών πτυχών της ανθρώπινης εναργούς προσωπικότητας.

Έχεις ακόμη το σθένος και τη δύναμη να αντισταθείς απέναντι σε κάθε νέα πρόκληση, πολύ περισσότερο απέναντι σε όλους αυτούς που εξακολουθούν να παίζουν τον ρόλο του μαντατοφόρου κακών ειδήσεων και ικανοποιούνται με αυτές σα να πρόκειται για κάποιο χαρμόσυνο γεγονός που πρέπει όλοι να γελούν και να εκστασιάζονται. Αυτό που δεν μπορείς να ανεχθείς, είναι να  συνεχίζουν να υπάρχουν σε μεγαλύτερη αφθονία όλοι αυτοί οι ντελάληδες και μάλιστα να επιβραβεύονται ποικιλοτρόπως από την καθημερινή προσφορά των υπηρεσιών τους.

Υπάρχουν, όμως, περιθώρια για να ικανοποιήσεις και εσύ τις ανάγκες σου και δη σε έναν κόσμο που αντιγράφει μανιωδώς στερεοτυπικά πρότυπα που δεν ακονίζουν το μυαλό, αλλά τουναντίον στοχεύουν σε περαιτέρω μαζική πνευματική απολίθωση. Υπάρχει αυτός ο φυσικός χώρος της δύναμης που αποκτάς από σημαντικά λόγια που εκπορεύονται από τους λίγους, αλλά ηρωικούς εναπομείναντες αξιόλογους ανθρώπους που δεν επενδύουν στην λήθη, αλλά δεν δοξάζουν και την αναμνησιολογία. Υπάρχει και βασιλεύει αυτός ο χώρος και ας φαίνεται περιορισμένος. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να πιστεύεις σε αυτόν, στην δύναμη που μπορείς να αντλήσεις, στα πραγματικά χαρμόσυνα μηνύματα που αλιεύεις από την δεξαμενή του.  

Εν ολίγοις, υπάρχουν ακόμη αντοχές, όμως κάθε υπερβολή -και ειδικά αυτή που προέρχεται από την επίσημη εξουσία- θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγάλη καχυποψία και σκεπτικισμό, στην επιεικέστερη των περιπτώσεων. Η θεσπισμένη εξουσία ποντάρει σε αυτήν ακριβώς την επαύξουσα υπερβολή που αφορά την επιβολή κανόνων με την μορφή διαταγμάτων, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε υπερυπολογιστικές μηχανές που κάνουν το κάθε τι για να κατανοήσουν, αλλά και να επεξεργαστούν τις κανονιστικές εντολές.

Αποτέλεσμα, η καθέλκυση της αντίδρασης από τα βάθη της άρνησης δράσης στην καλύτερη περίπτωση.

Τι κάνουν οι άνθρωποι λοιπόν; Ως είθισται, οι πιο πολλοί αναπαράγουν τα εν λόγω καθεστωτικά μηνύματα, άλλοι τα καρπώνονται με δυσφορία, άλλοι απλά τα ακούν ή τα διαβάζουν και υπάρχουν και κάποιοι που δεν είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν ανάγνωση, αλλά δεν τα αποδέχονται ούτε καν σιωπηρά. Μπορεί να καταπνίξει κανείς τις φωνές αυτών των ανθρώπων; Μπορεί να τους επιβάλλει κάποτε με το ζόρι ήθη και έθιμα που παραπέμπουν σε ξεπερασμένους κόσμους για αυτόν που σκέπτεται εκτενώς όχι μόνο για μια άλλη ζωή, αλλά επιθυμεί διακαώς να ρυθμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τις αντιστάσεις του;

Υπάρχουν και τα περάσματα και τα ανοιχτά παράθυρα, για να βρίσκει κανείς διαχρονικά τις κατάλληλες προσβάσεις. Είναι γιατί μπορεί ακόμη να υπομένει ηρωικά τις αφόρητες πιέσεις, αλλά και το γεγονός ότι δεν ανέχεται με όλο του το σθένος την συνεχιζόμενη εξαπάτηση. Αυτό που από μόνο του δίνει μεγάλη δύναμη και προκαλεί τις χαρακτηριστικές εσωτερικές ζυμώσεις που ανοίγουν τους πνευματικούς ορίζοντες. Σε έναν κόσμο που οι προκλήσεις συνεχίζονται, αλλά τα πάθη εξακολουθούν να ανοίγουν βαθιά τούνελ και ορύγματα στην καθημερινή φυλακή. Σκεφτείτε το.