Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

O φόβος για τις παρενέργειες των εμβολίων κατά της Covid 19 δικαιούνται μόνο στην περίπτωση που υπήρχε μια ξεκάθαρη λύση ως αντίβαρο, που θα αντιμετώπιζε την πανδημία με οτιδήποτε άλλο εκτός από εμβόλια και φάρμακα. Αυτή η περίπτωση, όμως, δεν υπάρχει -τουλάχιστον όσο μας επιτρέπει το εύρος των γνώσεών μας- για μία επιστήμη που αν μη τι άλλο το τελευταίο διάστημα εξαντλεί κάθε περιθώριο για την επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας.

Ο φόβος αυτός διαχέεται μετά και από την εκδοχή πρόκλησης μεμονωμένων περιστατικών θρομβώσεων από το εμβόλιο της AstraZeneca, που ανάγκασε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να σταματήσουν τους εμβολιασμούς με το εν λόγω εμβόλιο. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, όμως, συνεδρίασε την προηγούμενη εβδομάδα εκτάκτως και έβγαλε το πόρισμα πως δεν υπάρχει κίνδυνος.

Θα πει, όμως, κάποιος: «Γιατί να πιστέψουμε τον Π.Ο.Υ;». Αντερώτηση: «Γιατί τότε τον πιστέψαμε όταν πρωτο-ανακοίνωσε πέρυσι την πανδημία;».

Αν θέλουμε να τα αμφισβητήσουμε αφελώς όλα, έχουμε την δυνατότητα να ταχθούμε και με το μέρος των ολικών αρνητών ή των διαλαλησάντων πως «όλα είναι δουλειά των σιωνιστών». Άλλο, όμως, η ταύτιση με τέτοιου είδους θεωρίες και άλλο η απλή καχυποψία.

Κι αυτή θα πρέπει να κάνει την εμφάνισή της, όταν πρέπει και όχι όταν το πεδίο για κάθε είδους φαντασιώσεις είναι ελεύθερο.

Με λίγα λόγια τι θέλω να πω: Το να πει κανείς πως εδώ έχουμε να κάνουμε απλά με μια «ελαφρώς πιο βαριά γρίπη» είναι από  μόνο του παρακινδυνευμένο την στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι νοσούν και πεθαίνουν. Αναγκαστικά λοιπόν, αυτός που το ισχυρίζεται, θα πρέπει να βρει τρόπο να αμφισβητήσει τον αριθμό των θυμάτων.

Αν το κάνει αυτό, θα πρέπει να μην πιστέψει το περσινό δράμα της Ιταλίας. Αν το πράξει και αυτό, λέγοντας πως οι φωτό με τα στρατιωτικά καμιόνια και τα φέρετρα ήταν μοντάζ, τότε θα πρέπει να πείσει πως όλοι αυτοί που εκλιπαρούσαν από την Ιταλία για βοήθεια -γιατροί και ασθενείς- ήταν εντεταλμένοι να προκαλέσουν γενικευμένη σύγχυση.

Αν και αυτό το πιστέψει, τότε θα πρέπει να αμφισβητήσει και το περσινό δράμα της Ισπανίας. Αν και εκεί θεωρήσει ότι υπάρχει «συμπαιγνία», τότε οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε μία άθλια συνωμοσιολογία ή συνταύτιση με τους οπαδούς του Ντόναλντ Τραμπ. Από εκεί και πέρα, ο καθένας διαλέγει την τύχη του.

Είναι λοιπόν, τόσο αθώα η καχυποψία; Αν θεωρήσουμε ότι τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας περί μαζικής εξολόθρευσης του πληθυσμού της γης ή τα τσιπάκια στα εμβόλια είναι κραυγαλέες ασυναρτησίες, η καχυποψία για πλαστές εικόνες είναι τόσο αθώες; 

Αν θεωρήσει κανείς υπερβολικό και φαντασιόπληκτο αυτόν που διαδίδει φήμες για δηλητηριώδη εμβόλια, πώς μπορεί να χαρακτηρίσει αυτόν που πιστεύει πως υπάρχουν φάρμακα για τον κορωνοϊό; Και σε τελική ανάλυση, από πού εκπορεύονται όλες αυτές οι θεωρίες, όταν στην όλη υπόθεση του κορωνοϊού εμπλέκονται εκατοντάδες Ινστιτούτα ερευνών με χιλιάδες ερευνητές, χιλιάδες γιατροί σε νοσοκομεία και κλινικές ανά τον κόσμο αλλά και εκατομμύρια πολιτών που ψάχνουν αλλά δεν βρίσκει κενά στην χρήση των εμβολίων;

Ή μήπως όσοι δεν εμβολιάζονται, έχουν ανακαλύψει προ πολλού την Ύψιστη Αλήθεια, όπως έκαναν στην αρχή κάποιοι ιερωμένοι στην χώρα μας που θεωρούσαν ότι ο ιός δεν κολλά εντός του ναού;

Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι η καχυποψία όταν δεν εδράζεται σε σοβαρά επιχειρήματα καταντά ευτέλεια χειρίστου είδους. Και η καχυποψία για τον εμβολιασμό περίπου τέτοια είναι. Το πρόβλημα είναι, όμως, όταν εκφράζεται και από επίσημα χείλη.

Χωρίς να είμαι γιατρός και χωρίς να έχω εντρυφήσει εντόνως στην καχυποψία, συνηθίζω να αμφισβητώ όταν έχω στοιχεία. Είναι γεγονός, για παράδειγμα, ότι τίποτε δεν είναι αθώο στις χημικές ουσίες. Είναι γνωστό επίσης, ότι μεγαλοεταιρείες έχουν συμβάλλει εδώ και δεκαετίες  τα μάλα στην υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος. Έχουν, όμως, όλοι αυτοί υποστεί και την καταδίκη στην συνείδηση του κόσμου.

Στην υπόθεση του κορωνοϊού όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς δεν υπάρχει ισχυρή καχυποψία ακόμη και από ακραίους χώρους αμφισβήτησης. Υπάρχει ασφαλώς μεγάλο θέμα με την διαχείριση της πανδημίας και το πώς την εκμεταλλεύονται οι εξουσίες ανά τον κόσμο. Εκεί σαφώς υπάρχουν πολλές ενστάσεις.    

Από το να αμφισβητείς, όμως, μέχρι το να απεραντολογείς, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και έχουν γίνει προσπάθειες για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ επιστήμης και απλού κόσμου. Και κανείς δεν μπορεί να αφορίζει ολόκληρη την επιστημονική κοινότητα χάριν δισυπόστατων θεωριών.

Εξάλλου, η επιστήμη δεν θα καταργούνταν ακόμη και στις κοινωνίες χωρίς κράτος. Αυτό που πρέπει να επιδιώκεται, είναι η ολοένα και περισσότερη δημοκρατία στην πληροφόρηση των επιστημονικών δεδομένων, που δυστυχώς δεν υπάρχει. Άλλο αυτό και άλλο συλλήβδην θεωρίες περί μιας υποτιθέμενα κακής επιστήμης. Κάθε άλλο.