Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τα περιοριστικά μέτρα αίρονται αναφανδόν, η εστίασε άνοιξε, οι παραλίες αναμένουν τα εκατομμύρια των λουομένων να καταλάβουν τα γνώριμα εδάφη, αλλά το πιο συγκλονιστικό απ' όλα είναι η επιδίωξη μιας προσχηματικής και καινοφανούς ελευθερίας που θέλουν να απολαύσουν στο έπακρο οι εβρισκόμενοι ήδη σε σχεδόν ετήσια καραντίνα κάτοικοι.

Δεν θέλω να πω με αυτό πως δεν θα έπρεπε να δοθεί χώρος στους πολίτες να αναπνεύσουν, να ξεσπάσουν τρόπον τινά και να εκτονωθούν, όμως πολύ αμφιβάλλω αν όλο αυτό το διάστημα το εκμεταλλεύθηκαν για την καλλιέργεια του εαυτού τους. Ίσα ίσα άλλα κανάλια ψευδο-επικοινωνίας έκαναν την εμφάνισή τους με επιδεικτικό μάλιστα τρόπο.

Η καραντίνα προφανώς και  δεν δίδαξε την πλειοψηφία των πολιτών πως πρέπει να μεριμνήσουν κάποτε για τον εαυτό τους -και με αυτό δεν εννοώ το συμφέρον τους πως αυτό που προέχει είναι η μελέτη της δημοκρατίας σε όλες τις εκφάνσεις, αφού πολλά από τα κατοχυρωμένα ακόμη και από το Σύνταγμα δικαιώματα καταστρατηγήθηκαν χάριν της πανδημίας. Και αυτό δεν αφορά βέβαια, τα ούτως ή άλλως απαραίτητα υγειονομικά μέτρα παρά την παραβίαση των ατομικών ελευθεριών που τόσο πάσχισε τις προηγούμενες δεκαετίες να διατηρήσει ο κόσμος.

Αν κάνει κανείς, όμως, μία ανασκόπηση σε όλα αυτά που συνέβησαν αλλά και συμβαίνουν το προηγούμενο χρονικό διάστημα, θα διαπιστώσει προς λύπιν του ότι οι πολίτες αυτό που πραγματικά ήθελαν δεν ήταν να βγουν μια και καλή από τον εγκλεισμό αλλά να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος σε ότι αφορά την ψυχαγωγία και την διασκέδαση.

Κατά τα άλλα, το μερτικό ευθύνης για το κοινωνικό κατάντημα προφανώς δεν αναλογεί σε κανέναν, καθώς ουδείς επιθυμεί να σηκώσει το οποιοδήποτε βάρος. Η πανδημία αυτό που δεν έδειξε, είναι ότι οι πολίτες θέλουν κάτι διαφορετικό. Τουναντίον ανέδειξε και πάλι τις πλείστες παθογένειες αναφορικά με το κατά πόσο και με ποιο τρόπο η επιθυμία για άκρατη κατανάλωση και τεχνητή ευμάρεια είναι και πάλι σφόδραν επιθυμητή.

Λυπηρό λοιπόν, που για άλλη μια φορά επικράτησε η χαλιναγώγηση της σκέψης και όχι του ασίγαστου πάθους για τον υφιστάμενο τρόπο ζωής. Λυπηρό διότι αυτή η κοινωνία προφανώς έχει ριζώσει για τα καλά στην αντίληψη των πολιτών, που δεν βλέπουν την ώρα να την συντηρήσουν και όχι να την αλλάξουν.

Και αυτό με όλα τα αρνητικά που συνοδεύουν την κοινωνία αυτή και που προς το παρόν εξαφανίζονται απλά και μόνο με την επίδειξη του πολύτιμου χαρτιού του εμβολιασμού, για να μπορέσει κάποιος να απολαύσει με ασφάλεια τις παραλίες της χώρας.

Το λέω αυτό διότι και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και όλο τον κόσμο δεν άλλαξε κάτι παρά μόνο οι ορδές των τουριστών ετοιμάζονται να εκδράμουν στις ακρογιαλιές. Αν αυτό ήταν το ζητούμενο μετά από όλη αυτή την περιπέτεια, δικαιούται κανείς να αναλογίζεται για ποιο μέλλον μιλάμε, αλλά πάνω απ' όλα για ποια αλληλεγγύη και συστράτευση.

Μιλάμε για την Ελλάδα όπου το μέγιστο καλό μεσούσης της πανδημίας συνίσταται στην κατάληψη των παραλιών από καλλίγραμμα σώματα, την ρυπαντική άσκηση με τζετ - σκι αλλά και την επίδειξη των ιατρικών γνώσεων και της εμπειρίας από ειδήμονες του είδους, άλλοι πως ξέρουν γιατί έκαναν το τάδε εμβόλιο και απέφυγαν το άλλο, και άλλοι διότι πολύ απλά όπως πιστεύουν, δεν χρειάζεται να φορά κανείς μάσκα γιατί μια απλή γρίπη ήταν και πέρασε.

Οι πρόγονοί μας στην αρχαιότητα βλέποντας όλα αυτά θα σκέφτονταν και δικαίως την ύβριν ή θα αναλογίζονταν την υπερκέραση του λογικού χάριν της επιπλαστότητας στην πολιτική συμπεριφορά που σε εκείνες τις εποχές δεν υφίστατο.

Ποιος μιλά, όμως, πια για αυτούς; Ποιοι νοιάζονται για ένα πραγματικό πολιτισμό που χάθηκε και αντικαταστάθηκε από τα τσιμέντα πέριξ της Ακροπόλεως;

Αλλά ξέχασα, το γεγονός είναι ότι άνοιξε η εστίαση και τα κέντρα ψυχαγωγίας. Μέχρι εκεί θα πρέπει κανείς να περιορίσει τις αχαλίνωτες κατά το κοινώς λεγόμενον σε αυτή την περίσταση σκέψεις, αφήνοντας παράλληλα ελεύθερα τα αισθήματα εκτόνωσης από έναν εγκλεισμό που άκουσον άκουσον δεν επέτρεψε στα πλήθη να προβούν σε νέες καταναλωτικές περιπέτειες.

Επειδή, όμως, ο καιρός έχει γυρίσματα και επειδή «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα' ναι» που λέει και ο ποιητής, ας αρκεστούμε απλά και μόνο στην εντύπωση που έχει ο καθένας πως είναι και πάλι λεύτερος.

Για τα χαλινάρια, όμως, που σέρνει μια ζωή από τότε που έπαψαν οι επαναστάσεις, ουδείς λόγος. Έτσι γινόταν πάντα από τότε που η περιβόητη βασίλισσα διέταξε τους αυλικούς της να ρίξουν στον πεινασμένο λαό λίγη παντεσπάνη.