Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Από έναν πόλεμο ξέρει κανείς συνήθως τι μπορεί να περιμένει. Με αυτό που βρίσκεται αντιμέτωπος είναι ο παραλογισμός, οι δολοφονίες και οι μαζικοί βομβαρδισμοί κατά αμάχων.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο νέος επεκτατιστής και μεγαλοϊδεάτης που στοχεύει στην επιστροφή του άκρατου εθνικισμού, την ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας και την πρόκληση σοβαρών απειλών περί χρήσης πυρηνικών όπλων, ακούει στο όνομα Πούτιν.

Ο εν λόγω, όμως, νέος πρεσβευτής της στρατοκρατίας και της επιβολής της τάξης με τα όπλα είναι πολύ γνωστός από παλιά.

Ακολουθώντας την πολιτική των προκατόχων του και το τονίζω αυτό με την εξαίρεση μόνο του Γκορμπατσώφ, που στην κυριολεξία σύρθηκε στην διάλυση της πρώην ΕΣΣΔ γιατί η εν λόγω αυτοκρατορία ούτως ή άλλως αυτοκαταστράφηκε, επιλέγει την αιματοχυσία για να αποδείξει πως η «μαμά Ρωσία» είναι εδώ.

Τα σταλινικά κόμματα στην Δύση, παρόλο που δείχνουν να διαφοροποιούνται από την πολιτική και πρακτικές Πούτιν, εντούτοις δεν αποδοκιμάζουν την αιματοχυσία στην Ουκρανία. Εξακολουθούν να μιλούν για «ιμπεριαλισμό», όπως δήλωσε και το ΚΚΕ, και αυτή η στάση προκαλεί ευθέως το δημόσιο αίσθημα. 

Βέβαια και αυτή η στάση είναι γνωστή από παλιά, καθώς το μότο περί «ΝΑΤΟ και ΗΠΑ» είναι διαχρονικά το μόνο τους σύνθημα. Κατά τα άλλα «ιμπεριαλιστές» είναι οι χιλιάδες πολίτες που βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν την ρώσικη επέμβαση και «πράκτορες των Αμερικανών» όσοι μάχονται στους δρόμους των ουκρανικών πόλεων.    

Όμως, είναι περιττό να ασχολείται κανείς με αυτούς που διαχρονικά είναι υπέρμαχοι της επιλεκτικής αποδοκιμασίας στρατιωτικών επεμβάσεων.

Να επισημάνω πάντως και αυτό να το κρατήσετε- ότι η ρώσικη πρεσβεία στην Αθήνα με τις απειλές της κατά πάντων, καλό θα ήταν να μαζέψει πρώτα τα δικά της παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, που θολώνουν το τοπίο, υποτιμώντας σαφώς την αντίσταση των Ουκρανών και μετά να μιλά για ασύδοτη αντιρωσική ρητορική.

Οι πράκτορες της FSB και οι φονικές τους επιθέσεις ανά τον κόσμο δεν φοβίζουν κανέναν και ειδικά όσους από εμάς τους δημοσιογράφους γράφουμε από παλιά για τα εγκλήματα του Πούτιν στην Τσετσενία και αλλού. Το λέω γιατί οι απειλές στράφηκαν και κατά των ΜΜΕ.

Στο μέτωπο της Ουκρανίας, όμως και πάλι, γιατί εδώ συγκεντρώνεται το ενδιαφέρον, καθώς η επέμβαση Πούτιν δείχνει να οδηγείται σταδιακά σε αποτυχία. Όσο λοιπόν, αυτή η αποτυχία διαγράφεται, τόσο ο νέος Τσάρος με τις σταλινικές πρακτικές θα ανεβάζει το επίπεδο των απειλών. Πυρηνικά όπλα, βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων εντός της χώρας του κατά του πολέμου, σαφείς απειλές προς τις γειτονικές χώρες.

Θα δούμε και άλλα πολλά, είναι σίγουρο. Εξάλλου, το έχω γράψει εδώ και καιρό, πως ο κίνδυνος σε όλον τον πλανήτη ακούει προς στιγμή σε δύο χώρες: Ρωσία και Κίνα. Και αυτό γιατί προς το παρόν οι Αμερικανοί έχουν στρέψει αλλού το ενδιαφέρον τους στρατιωτικά και έχουν παγώσει τις δραστηριότητές τους τουλάχιστον εικονικά.

Όλοι λοιπόν, μιλούν για την τελική επικράτηση των Ρώσων λόγω υπεροπλίας. Κανείς δεν αναφέρεται στην αντίδραση και αντίσταση του ουκρανικού λαού.

Κανείς δεν αναλογίζεται πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση αν οι πολίτες βγουν στους δρόμους μαζικά, ένα πολύ πιθανό σοβαρό ενδεχόμενο αν οι ρωσικές δυνάμεις εισέλθουν εντός των πόλεων. Ακόμη και στην περίπτωση που εγκαταστήσουν ένα φιλορωσικό καθεστώς.

Θα τονίσω, όμως, πως αυτό δύσκολα θα συμβεί, καθώς ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Και αυτό φαίνεται από την υποδοχή των χιλιάδων Ουκρανών στην Πολωνία και Ρουμανία, την μαζικού χαρακτήρα αλληλεγγύη που εκδηλώνεται.

Εν κατακλείδι, αυτό που φαίνεται να γίνεται, είναι η πλήρης απομόνωση της Ρωσίας και όλων αυτών που την υποστηρίζουν.

Τα αντίμετρα βέβαια, σε οικονομικό επίπεδο όσο γρήγορα επιβλήθηκαν, το ίδιο γρήγορα μπορεί να αρθούν. Βλέπετε, οι εξουσίες ανά τον κόσμο το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό το παιχνίδι.

Αυτό που μένει από τον εν λόγω πόλεμο είναι ότι κανείς πλέον δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής.

Στην ατζέντα έχουν επανέλθει τα πυρηνικά, αλλά και η κατακόρυφη αύξηση των στρατιωτικών κονδυλίων (βλ. Γερμανία).

Δεν ξέρω αν οι πολίτες στην Ευρώπη με την κατάσταση αυτή μπορούν να αντιδράσουν. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσει κανείς για διεθνιστική στάση, με δεδομένο ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ωμή επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας και όχι δύο συνασπισμών που ενεπλάκησαν σε πόλεμο μετά από αμφότερη προπαγάνδα.

Εδώ υπάρχει μόνο επιτιθέμενος και το σύνολο των χωρών της Ευρώπης αμυνόμενοι.

Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουν οι πολίτες είναι ότι μετά από όλα αυτά, είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η επίκληση απόψεων περί άμεσης δημοκρατίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών.

Αφορμές υπάρχουν ήδη πολλές. Και θα υπάρξουν και πολλές άλλες ακόμη όσο υφίστανται αυταρχικά καθεστώτα που παραπέμπουν σε δικτατορίες χωρίς αντίθετη φωνή, όπως η Ρωσία και η Κίνα, και καθεστώτα φιλελεύθερης ολιγαρχίας, όπως τα Δυτικά που έχουν αποδείξει επανειλημμένως πως τις σχετικές ελευθερίες που υπάρχουν, θέλουν σταδιακά να τις καταργήσουν.