Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Περνώντας από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στον ψυχρό πόλεμο Ανατολής - Δύσης, αναμοχλεύοντας τις μνήμες ανθρώπων που έζησαν μέσα στην δυστυχία και τις κακουχίες, την αλληλοεξόντωση και τις εκτελέσεις, αναλογίζομαι απλά πόσο και αν έχει αλλάξει ριζικά ο κόσμος και αν υπάρχουν πλέον τα ανάλογα διδάγματα από το παρελθόν.

Οι λαοί συνέχιζαν να υποφέρουν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και κλασικό παράδειγμα είναι η πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου ο νόμος της σιωπής, οι «εξαφανίσεις», οι δολοφονίες αντιφρονούντων και οι φυλακίσεις χιλιάδων στην Σιβηρία συνθέτουν ένα γνώριμο σκηνικό βγαλμένο από ταινία τρόμου, ένα παρόμοιο σκηνικό που συνεχίζεται και σήμερα με το δικτατορικό καθεστώς Πούτιν, που φορτώνεται πλέον και το έγκλημα κατά των Ουκρανών και που κάποτε ίσως να χρειαστεί να λογοδοτήσει.

Και εννοώ με το «και αυτό το έγκλημα» γιατί στην ίδια την Ρωσία έχουν προηγηθεί τα εγκλήματα στην Τσετσενία, το τραγικό τέλος της εγκληματικής επιχείρησης των ειδικών δυνάμεων στο θέατρο της Μόσχας με την χρήση χημικών αερίων και τα δεκάδες αθώα θύματα, αλλά και  εκείνη η φοβερή επίσης στρατιωτική επιχείρηση σε σχολείο με θύματα παιδιά, αν θυμάστε όσοι δεν θέλετε να ξεχάσετε.

Αναλογίζομαι λοιπόν, όλη αυτή την βαριά κληρονομιά στο τυραννικό καθεστώς αυτής της χώρας και παράλληλα αναμιμνήσκομαι και τις δυτικές ανταγωνιστικές πολεμικές εγκληματικές πρακτικές, όπως αυτή σε καταφύγιο στο Ιράκ το 1991 και συγκεκριμένα στην Βαγδάτη, με εκατοντάδες νεκρά γυναικόπαιδα.

Πώς να λησμονήσει δε κάποιος ευκαιρίας δοθείσης το Γκουαντανάμο και την φυλακή κολαστήριο, που, όμως, περιέργως έχει πάψει να ενδιαφέρει ακόμη και από ιστορικής άποψης, ή το Αμπού Γκράιμπ με τα φριχτά βασανιστήρια των κρατουμένων στη Βαγδάτη.

Όχι δεν ξεχνιούνται όλα αυτά, όπως δεν ξεχνιούνται και οι ομαδικοί τάφοι που άνοιξαν οι Σέρβοι «αδερφοί» για να θάψουν άρον άρον Βόσνιους και Κροάτες, η συνολική τραγωδία του Σεράγεβο ή τα κατά λάθος χτυπήματα των αμερικανικών πυραύλων Κρουζ στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Η προπαγάνδα, όμως, συνεχίζεται ακάθεκτη και μάλιστα θυμίζει παλαιότερες μεθόδους και πρακτικές. Γιατί η προπαγάνδα είθισται να είναι μαύρη και ως είθισται από την εποχή των Ναζί υπερόπλο.

Σήμερα εν έτει 2022 στα ρωσικά σχολεία προωθείται διαδικτυακό υλικό για να «ενημερωθούν επίσημα» τα παιδιά της χώρας για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία. Είναι ένας βασικός τρόπος να διαδώσει τα επιχειρήματά του το Κρεμλίνο, αναφέρει η γαλλική εφημερίδα Liberation.

Την 1η Μαρτίου, τα σχολεία σε όλη τη Ρωσία επρόκειτο να πραγματοποιήσουν ειδικά μαθήματα κοινωνικών σπουδών, με θέμα τον πόλεμο, με τους εκπαιδευτικούς να υποχρεούνται να μεταφέρουν στους μαθητές από την 7η έως την 11η τάξη τα επιχειρήματα της ομιλίας του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν για τους λόγους της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» εναντίον της Ουκρανίας και να καταδικάσουν αιτήματα για αντιπολεμικές δράσεις», αναφέρει η ανεξάρτητη ρωσική εφημερίδα «Mediazone», που η ρωσική κυβέρνηση θεωρεί ως «ξένο πράκτορα των media».

Η ίδια ιστορία σε νέο πλάνο από εποχής Στάλιν, του περάσματος σε μία μεταβατική εποχή επί Χρουτσόφ και Μπρέζνιεφ αλλά και την κατάρρευση από τα μέσα επί Γκορμπατσόφ, γιατί πολύ απλά η γραφειοκρατία και η στρατοκρατία κάποτε θα ελάμβανε τέλος.

Ένας Γιέλτσιν που τρέκλιζε από το ποτό, άξεστος και μέθυσος παρέδωσε την σκυτάλη σε αυτόν που έμελλε να γίνει ένας από τους πιο αδίστακτους εγκληματίες πολέμου, τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Και έπεται συνέχεια.

Το θέμα που με απασχολεί όμως, δεν είναι το πότε θα τελειώσει αυτή η βαρβαρότητα της ρωσικής ηγεσίας, που φορτώνεται ήδη την ευθύνη για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Αυτό που με προβληματίζει σοβαρά είναι που μία μερίδα του κόσμου όχι μικρή έχει επιλεκτική μνήμη και δη προκλητικά εκφρασμένη.

Έχω γράψει και σε πρόσφατο άρθρο μου για την συνολική κατάντια της Αριστεράς, που δεν έχει πλέον το παραμικρό ιδεολογικό υπόβαθρο. Δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις γι' αυτό και φυσικά δεν ενδιαφέρομαι καν για το σταλινικό ΚΚΕ, ούτε καν για την ευρωαριστερά που έβαλε ταφόπλακα στις ονειρώξεις των ψηφοφόρων της μετά την συνεργασία με την εθνικιστική δεξιά.

Αδιάφορο επίσης, με αφήνει και το άκαιρο «ειρηνόφιλο» αριστερό ή «ουδέτερα» τοποθετημένο κοινό που με την παρουσία «καλλιτεχνών» και «πνευματικών» κραυγάζει δια συναυλιών το ευφάνταστο και πολυδιαφημιζόμενο «όχι στον πόλεμο». Λες και ο ουκρανικός λαός δεν έπρεπε να πάρει τα όπλα κατά ενός αιμοσταγούς εισβολέα, ανεξαρτήτου ιδεολογικής τοποθέτησης και ατομικής στάσης.

Με το γενικό και αόριστο σύνθημα βέβαια κατά του πολέμου, ακυρώνεται  φυσικά και ο λίαν επικίνδυνος αγώνας των Ρώσων αντιφρονούντων που παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα καθημερινά, καταγγέλλοντας με δράσεις και διαδηλώσεις τα έργα και ημέρες του Ρώσου δικτάτορα. Γιατί ο κόσμος εκεί δεν μιλά μόνο κατά του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά κατά του αυταρχισμού, της καταστολής, των δολοφονιών, των φυλακίσεων και των εξαφανίσεων. Με λίγα λόγια, για την τυραννία του πολιτεύματος.

Αλλά είπαμε, για την Αριστερά φταίει ο πόλεμος ως γεγονός και όχι ο Πούτιν και πως ο ουκρανικός λαός έπρεπε να ανεχθεί και πάλι ένα φιλορωσικό καθεστώς με σταλινικές καταβολές.

Τι ωραία και χαρωπά να χάσκεις από τον καναπέ την καταστροφή των εμπορικών κέντρων και των σπιτιών φτωχών ανθρώπων στην Ουκρανία, να κάνεις φατσούλες λύπης, οργής και likes και ουσιαστικά να εξομοιώνεις την βάρβαρη εισβολή με την φυσική άμυνα και αντίσταση.

Προβληματίζομαι εν κατακλείδι και θα κλείσω με αυτό ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα έχουν αλλάξει ριζικά και έχουν τυφλωθεί από την εγγύηση των απολαύσεων της Δύσης. Υπάρχουν δε και κάποιοι άλλοι που βρήκαν ευκαιρία να εκδηλώσουν τον φιλονατοϊκό τους προσωπείο. Αυτό, όμως, ήταν αναμενόμενο και φυσική συνέπεια.

Η απορία, όμως, για τους φαιδρούς ντελάληδες της εκ του ασφαλούς παρερμηνείας μιας ασύλληπτης γενοκτονίας επί ευρωπαϊκού εδάφους  παραμένει. Όσο μεγάλη εξακολουθεί να είναι η απορία μου πως κάποιοι εξ αριστερών έχουν ήδη εντρυφήσει σε ακροδεξιές φρασεολογίες.

Μπορεί να είναι σημεία των καιρών. Μπορεί, όμως, να είναι και ο νέος «γενναίος κόσμος» γεμάτος από κάθε λογής λεκτικά απορρίμματα. Ή ιδεολογικές απολιθωμένες ασυναρτησίες.