Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmai.com)

Προφανώς και ζούμε σε μια χώρα όπου το να πεις πως πρέπει ή επιβάλλεται κανείς να εργαστεί σκληρά, όχι μόνο για να αποδώσει σε προσωπικό επίπεδο, αλλά για να ανέβει συνολικά το επίπεδο λειτουργίας της κοινωνίας, αντιμετωπίζεται με χλεύη και το λιγότερο με γύρισμα της πλάτης.

Είναι πραγματικά προκλητικό να παρακολουθεί κανείς εδώ και τόσες δεκαετίες την απραξία ενός μεγάλου τμήματος του κόσμου που το μόνο που το ενδιαφέρει, είναι να εκπληρώνει νομοτύπως την προφανή καθημερινή ρουτίνα της εργασίας, αναπαράγοντας παράλληλα τα ίδια στερεότυπα δεκαετιών.

Δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτε από τον καθωσπρεπισμό και συντηρητισμό παλαιότερων νοοτροπιών στην Ελλάδα, απλά σήμερα εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο, την ίδια στιγμή που ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, οι διακρίσεις και ο ρατσισμός αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Το πολύ πολύ να επιδεικνύεται μόνο μια ροπή προς την τεχνητή υπερβολή, μια λατρεία του κινδύνου σε όλες του τις εκφάνσεις, μια τάση καθοδηγούμενης αμφισβήτησης σε πράγματα που ούτως ή άλλως δεν οδηγούν ουδαμώς σε κοινωνική ανατροπή.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να βιώνει την καθολική αποχαύνωση χάριν ενός επίπλαστου πάθους για διασκέδαση και χαβαλέ. Και αυτό αποκαλείται ενέργεια επειδή και ο ήλιος λάμπει. Με αυτό, όμως, όλα παραμένουν ως έχουν και ας είναι το φως διάχυτο.

Δεν σημαίνει κάτι όλη αυτή η ανεξάντλητη ενέργεια που χαρακτηρίζει τον εγχώριο πληθυσμό, όταν η μόρφωση απουσιάζει επιδεικτικά και ούτε αποτελεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, πόσο μάλλον η διάθεση για σωστή πληροφόρηση, μια πληροφόρηση που προέρχεται από πομπώδεις και αδιασταύρωτες ειδήσεις και σαφώς από την μη εντρύφηση στο διάβασμα, την εξοικείωση με το βιβλίο και το πάσης φύσεως ιστορικό αρχειακό υλικό.

Αν οι Έλληνες διάβαζαν πραγματικά, θα μπορούσαν να έχουν σαφώς καλύτερο κριτήριο για την ασκούμενη πολιτική και προφανώς δεν θα αποτελούσαν το εύκολο θύμα του πολιτικαντισμού που διέπει συνολικά την κοινωνικο-πολιτική εξέλιξη της χώρας.

Όμως, ούτε συνέβαινε, ούτε συμβαίνει αυτό. Ο δε εθισμός με τα smartphones, την μη καταφυγή στην σωστή και ορθά ομαδοποιημένη πληροφόρηση, οδηγεί σε μια στείρα αναπαραγωγή κατεστημένων αντιλήψεων που ισχύουν εδώ και πολλές δεκαετίες και αποτελούν τροχοπέδη στην πνευματική εξέλιξη.

Θέλει πολύ δουλειά λοιπόν, αλλά πάνω απ' όλα εντατική προσπάθεια, για να πείσει κανείς τους Έλληνες πως πρέπει να μορφωθούν και κυρίως να αποκτήσουν ιστορική γνώση. Το διαδίκτυο επέφερε το συντριπτικό χτύπημα στην διάθεση κάποιων να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους.

Αποτέλεσμα, αυτό το περίλαμπρο φως που άνοιξε τον δρόμο για τον πολιτισμό της αρχαιότητας να μεταβάλλεται σε εξατομικευμένο σκοτάδι με επίπλαστη τάση εξωτερίκευσης διάκενων συναισθημάτων χωρίς αντανάκλαση και ικανοποίηση, χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα.

Με απλά λόγια, ο μέσος Έλληνας απλά αναπαραγάγει κοινοτυπίες του παρελθόντος και αρκείται μόνο στην εξωτερική και καθόλα επιφανειακή ερμηνεία των γεγονότων.

Με αυτά και με αυτά, η εκτόνωση αναδεικνύεται στην μέγιστη αντίδραση, στην κλασική αντιμετώπιση όλων των δυσκολιών της καθημερινότητας. Προχειρότητα, παραποίηση των εννοιών, έλλειψη γνώσης και προφανή καταδίκη της εντατικής ενασχόλησης με την ουσία των πραγμάτων, όλα αυτά συνθέτουν το τοπίο της πανταχού παρούσας ελληνικής κλισαρισμένης νοοτροπίας.

Και το ζήτημα είναι ότι και νέες έκτακτες καταστάσεις έρχονται στο προσκήνιο, νέα συμβάντα, απέναντι στα οποία καλείται να λάβει κανείς θέση.  

Η επικαιρότητα τρέχει και ο Έλληνας πολίτης σπεύδει αντί να πάρει κάποιας μορφής θέση, να στρογγυλοκαθίσει στο κονάκι του, με προφανή τάση περιήγησης στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να βγάλει τα απωθημένα του.

Ίδια κατάληξη εδώ και πολλά συναπτά έτη, από τότε που κάποιοι αποφάσισαν ότι η χώρα πρέπει να βυθιστεί στην αμάθεια και πως ό,τι μαθαίνει ο καθένας να φιλτράρεται πρώτα από τα προπαγανδιστικά μέσα του εκάστοτε κυβερνητικού συνασπισμού. Γιατί ακόμη και σε αυτό συνάπτονται ανίερες συμμαχίες μεταξύ δεξιάς, αριστεράς και ακροδεξιάς.

Και αυτό δηλαδή θα πρέπει να το συνηθίσει ο Έλληνας, μη έχοντας προφανώς ιστορική μνήμη και πάνω απ' όλα αποδεχόμενος ότι τάχα οι διαχωριστικές γραμμές στην κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν πρέπει να υφίστανται.  

Η ύψιστη κοροϊδία και ένα απέραντο σκοτάδι που κρύβει το ηλιόλουστο φως της χώρας.