Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ο επεκτατικός στρατιωτικός πόλεμος δεν έχει όρια, ούτε μπορεί κανείς να πει ότι από τα αποτελέσματά του εξαρτάται η επισφράγιση μιας μόνιμης ειρήνης. Αυτές τις απόψεις τις πρέσβευαν στο παρελθόν ψυχικά διαταραγμένες προσωπικότητες.

Υπάρχουν, όμως, κάποιες περιπτώσεις, όπου ο πόλεμος δικαιολογείται και αυτό έχει να κάνει με τον κοινωνικό πόλεμο, τον πόλεμο για την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Ο λαός της Ουκρανίας αντιστέκεται όχι γιατί έτσι ξύπνησε μία μέρα και πήρε τα όπλα για να σκοτώσει αδιάκριτα, ούτε οι γυναίκες της χώρας έφτασαν να παρασκευάζουν μολότοφ χάρη γούστου χωρίς την παραμικρή διάκριση από τους άνδρες, για να δώσουν το δικαίωμα σε κάποιους επιεικώς κακεντρεχείς και ανιστόρητους να ισχυρίζονται ότι ο λαός αυτός στο σύνολό του είναι πολεμοχαρής.

Πέρα από τις όποιες στρατιωτικές αναλύσεις και ανταποκρίσεις από τις μάχες μεταξύ τακτικών στρατών, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός πολιτών που ετοιμάζονται να αμυνθούν στον επιθετικό εισβολέα που ακούει στο όνομα Ρωσία. Και οι πολίτες αυτοί είναι οι ίδιοι που σταμάτησαν τα ρωσικά τανκς στην Τσεχοσλοβακία το 68 ή αντιστάθηκαν στην Ουγγαρία το 56.

Τα δε ρωσικά τανκς καλούνται και πάλι να προκαλέσουν μια ακόμη αιματοχυσία επειδή ο Πούτιν αποφάσισε να διαλύσει την Ευρώπη. Και αυτός στην κυριολεξία ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε πως πρέπει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας με στρατιωτικά μέσα. Υπό αυτή την έννοια είναι στην σωστή κατεύθυνση το ευρωπαϊκό οικονομικό εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

Και τα αντίποινα αυτά θα πρέπει να συνεχιστούν. Δεν ξέρω αν όλο αυτό οδηγήσει στην πρόκληση του Γ' Παγκοσμίου πολέμου. Δεν θέλω ούτε μπορώ να είμαι προφήτης. Αυτό που ξέρω, είναι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι λαοί κατάλαβαν γρήγορα πως στην περίπτωση αυτή, η «σχετική» πάντα δημοκρατία κινδυνεύει. Πως η κρατική τρομοκρατία του Πούτιν στο εσωτερικό της χώρας του εξάγεται με αμέτρητες συνέπειες. Η αντίσταση του ουκρανικού λαού είναι το προανάκρουσμα για έναν διαφορετικό κόσμο. Η δε Ευρώπη ταρακουνήθηκε συθέμελα, είναι γεγονός.

Η εγρήγορση, όμως, θα πρέπει να υπάρξει και για τον άλλο κίνδυνο που ακούει στο όνομα Κίνα. Παρόμοια κρατική τρομοκρατία, «εξαφανίσεις πολιτών», εκτελέσεις και φυλακίσεις αντιφρονούντων ρίχνουν μια ακόμη βαριά σκιά στον πλανήτη.

Η πρόσφατη συνάντηση Ρώσων και Κινέζων ήταν λοιπόν τυχαία; Δεν το γνωρίζω. Αυτό που βλέπω είναι ότι πέρα από την σοβαρότατη ευρωπαϊκή κρίση με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, πέρα από το τεράστιο προσφυγικό κύμα που δημιουργείται, υπάρχει ο κίνδυνος να δούμε και άλλες τραγικές καταστάσεις στην Άπω Ανατολή.

Οι Αμερικανοί πάντως, είναι πολύ μακριά από όλα αυτά για να ανησυχούν. Έχουν τα δικά τους σχέδια και πέραν του ΝΑΤΟ περιορίζονται στα του οίκου τους, καθώς τα εσωτερικά τους προβλήματα είναι πολλά.

Κατά την άποψή μου στην Ευρώπη δίδεται η μοναδική ευκαιρία να απομονώσει οριστικά τους φασιστικούς και ρατσιστικούς θύλακες, υποδεχόμενη με ευλάβεια τους χιλιάδες Ουκρανούς πρόσφυγες αλλά και τις πολλές άλλες χιλιάδες των προσφύγων από την αιματοβαμμένη Συρία και αλλού. Οι ευρωπαϊκές πύλες πρέπει να ανοίξουν και να υποδεχθούν τους αναμένοντες στα σύνορά της πρόσφυγες.

Δεν εννοώ ότι η Ευρώπη πρέπει να γίνει κάποιας μορφής χωνευτήρι. Όμως, ιδεώδη όπως η πολυπολιτισμικότητα, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη και η ίση μεταχείριση είναι έννοιες που πρέπει όχι μόνο να προστατευθούν, αλλά και να διαδοθούν σε όλο τον κόσμο.

Με την εισβολή του Πούτιν, που πλέον δεν μπορεί να αποκαλείται απλά αυταρχικός και καταπιεστής, δίδεται στην Ευρώπη μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προασπίσει τις όποιες εναπομείνασες ελευθερίες και να αποβάλλει επί του πρακτέου τυχόν κυνισμούς.

Ο ουκρανικός λαός δίνει το απτό παράδειγμα με ποιο τρόπο μια στρατιωτική επέμβαση φρενάρεται από τον κοινωνικό πόλεμο, την αντίσταση του απλού ουκρανού πολίτη που στέκεται μπροστά στα ρωσικά τανκς και τα σταματά, αψηφώντας κάθε κίνδυνο.

Μακάρι ο ρωσικός λαός να μιμηθεί τον ουκρανικό και να εξεγερθεί κατά του δικτατορικού καθεστώτος Πούτιν. Μακάρι, όμως και η Ευρώπη στο σύνολό της να συμπαρασταθεί έμπρακτα σε κάθε απόπειρα κατάργησης της ελευθερίας του λόγου, αλλά πάνω απ' όλα να αντισταθεί ενάντια στις στρατιωτικές επεμβάσεις που στοχεύουν άμαχους.

Επεμβάσεις που δυναμώνουν τους πολίτες στον αγώνα για την ελευθερία τους.