Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όσο και να προσπαθεί να καταλάβει κανείς πώς γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να συσσωρεύεται τόσο μίσος και τόση απέχθεια σε βάρος του διπλανού μας, πώς καταφέρνει κάποιος να σηκώνει το όπλο να εκτελεί ομήρους, να βιάζει και να πατά πτώματα, άλλο τόσο δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει με βάση ποια συλλογιστική παρά μόνο με την ρητή αποδοχή της βαναυσότητας αποκαλεί αντίσταση μια τρομοκρατική πράξη με όλη τη σημασία της λέξης τρομοκρατία.

Και υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα που αποδοκίμαζαν έντονα - και ορθώς - την ισραηλινή επίθεση κατά μικρών παιδιών και είναι οι ίδιοι που εκθειάζουν παρόμοιες πρακτικές της Χαμάς.

Δεν χρειάζεται, όμως, να μπει κανείς στην διαδικασία της αντιπαράθεσης με παρόμοιους πρεσβευτές του μίσους που και σε συγκεκριμένα κόμματα ανήκουν, τα συνήθη τυφλά και χωρίς καμία ιδεολογία κόμματα, που αν είχαν πάρει την εξουσία θα έκαναν σημαία τους την καταστολή, τις φυλακίσεις, τις εξαφανίσεις  και την πλήρη αποσιώπηση της αντίθετης φωνής. 

Ζούμε δυστυχώς, καιρούς όπου η βία αναδύεται εντυπωσιακά και δη όχι η βία ενάντια στη βία, που κάποτε και συγκεκριμένο στόχο είχε όπως και αποδέκτες. Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω καμιά μορφή βίας, καθώς δεν ανήκει ουδαμώς στο ιδεολογικό μου δυναμικό, γνωρίζω ότι κάποιοι πάντα κάνουν την αρχή και κάποιοι ανταποδίδουν.

Το πιο τραγικό, όμως, απ' όλα είναι ότι μιας και η Παιδεία σε τούτο τον κόσμο απουσιάζει επιδεικτικά, πολύς κόσμος καταφεύγει στη βία που μπορεί να προέρχεται από συσσωρευμένη καταπίεση, όμως σε τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει σκληρά αντίποινα σε αμάχους.

Κάποτε όλοι ευλογούσαν την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, των πολιτών, όμως και των γυναικόπαιδων που έβγαιναν στους δρόμους και έπεφταν θύματα της ισραηλινής επιθετικότητας και βίας.

Σήμερα τουναντίον ζητωκραυγάζουν κάποιοι όχι γιατί κάποιοι ένοπλοι Παλαιστίνιοι αντιπαρατέθηκαν με τον ισραηλινό στρατό, αλλά επειδή κάποιοι τζιχαντιστές που ελέγχονται από την παλαιστινιακή ακροδεξιά και τους ισλαμιστές, στην ουσία εκτελώντας νέους που χόρευαν για την ειρήνη, κατέστρεψαν τα δυτικά πρότυπα. Για τον απλό λόγο ότι για τους φανατικούς ισλαμιστές γυναίκα δεν υφίσταται καν, ούτε σχέση μεταξύ νέων παρά μόνο η πίστη στον Αλλάχ και την Σάρια. 

Αυτή είναι η αλήθεια σε ότι αφορά την τρομοκρατική επίθεση αυτής της οργάνωσης, που σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπεί τον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό. Και υπάρχουν, θέλω να πω, ακόμη διάφοροι αυτόκλητοι αριστεροί που επιδοκιμάζουν τις εικόνες αυτές, καταπατώντας βασικές αρχές του μαρξισμού, όπως ακριβώς έκαναν οι σύντροφοί τους στο Σιδηρούν παραπέτασμα και όπως ακριβώς κάνει σήμερα ο δικτάτορας Πούτιν και οι όμοιοί του.

Όχι καμία αντίσταση δεν υπάρχει, δεν λέγεται αυτό αντίσταση παρά γενοκτονία και αφανισμός. Η σταλινική αριστερά δεν γνωρίζει από εσωτερική ισραηλινή αντίσταση, δεν θέλει να ξέρει μάλλον για αυτή. Αυτό που την καίει είναι ο αντισημιτισμός και το μίσος για την λέξη Ισραήλ, που σε τελευταία ανάλυση η κυβέρνησή του δεν εκφράζει τον ισραηλινό λαό.

Δεν αξίζει όμως, όπως είπα, να αντιπαρατεθεί κανείς με όλους αυτούς που είναι ταυτισμένοι με τη βία. Αυτό που πρέπει να μείνει, είναι οι εικόνες των νέων ανθρώπων που κάνουν το γύρο του κόσμου, που ασπάζονται ίσως για τελευταία φορά ο ένας τον άλλο, όπως και τα παιδιά στην Λωρίδα της Γάζας που δέχονται τώρα μαζικά τις βόμβες, που στερούνται ρεύμα και φαγητό και που αν αυτό συνεχιστεί, θα μιλάμε για μια ακόμη σύγχρονη γενοκτονία.     

Μακριά λοιπόν, από όλους όσοι ζητωκραυγάζουν όταν ανοίγουν πολεμικά μέτωπα. Όταν οι συζητήσεις αναλώνονται στο πώς οι «γενναίοι» της Χαμάς βρήκαν τρόπο να μπουν στο Ισραήλ και να προβούν σε αυτού του τύπου τις σφαγές. Μακριά, όμως και από εκείνους που νομιμοποιούν την στρατιωτική αντίδραση του Ισραήλ που προβαίνει σε αποκλεισμό και δη κατά αμάχων.

Η Χαμάς, η Χεσμπολάχ και οι παρόμοιου τύπου οργανώσεις και στρατοί υπάρχουν για να ενταφιάζουν τον παλαιστινιακό αγώνα. Πολύ περισσότερο όταν αυτό που συνέβη έχει σαφέστατα την υποστήριξη και άλλων κρατών, που έχουν λαμβάνειν από όλη αυτή την τραγωδία.     

Γιατί άλλο πράγμα η αντίσταση του λαού και άλλο ο αποτρόπαιος αντισημιτισμός με τις γνωστές τραγικές ιστορικές καταβολές.