Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι άνθρωποι ζουν για να αντιπαρέρχονται ο ένας τον άλλο με κάθε τρόπο και μέσο. Αυτή η αντιπαράθεση δεν οδηγεί σε κάποιου είδους γόνιμο διάλογο παρά σε έναν στείρο ανταγωνισμό γιατί αυτό επιτάσσει η κοινωνία της ατομικής επιβίωσης με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα.

Στην κοινωνία αυτή εμπλέκονται με κάθε είδους διαδικασία και οι εκάστοτε εντεταλμένοι φορείς ιδεών, που αν μη τι άλλο  προσδίδουν μια ευτελή αξία στον ούτως ή άλλως προβληματικό διάλογο. Οι εν λόγω φορείς ιδεών έχουν ως είθισται (κρυφή) καθεστωτική νοοτροπία και ιδιαζόντως περιπλέκουν την όλη επικοινωνιακή διαδικασία. Η άντληση των πληροφοριών για την διάδοσή τους στον πληθυσμό προέρχεται από την φαρέτρα του πρώιμου ή ώριμου συντηρητισμού που εναγκαλίζεται  καταλλήλως και εν ευθέτω χρόνω με μια δήθεν ακραία φρασεολογία.

Μπορεί να σας δυσκολεύει κάτι από πλευράς κατανόησης σε ότι αφορά αυτούς τους φορείς ιδεών με την ακόμη και επίπλαστη αντικομφορμιστική τους διάθεση, εντούτοις είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι και αν μη τι άλλο αρκούντως ευδιάκριτοι. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται δεν είναι πάντα η αργκό, όπως και τα υποτιθέμενα αφοπλιστικά επιχειρήματα δεν είναι τωρινά μέσα από τα σύγχρονα τυφλά και άψυχα μέσα επικοινωνίας που δημιουργούν τις βάσεις ενός διαχρονικά αποτυχημένου διαλόγου. Οι φορείς ιδεών κυριαρχίας και ολοκληρωτισμού δεν έχουν ανάγκη να προκαλούν σύγχυση γιατί πολύ απλά αυτό δεν τους συμφέρει.

Έχουν, όμως, ανάγκη την πρόκληση τεχνητού διαχωρισμού μεταξύ των πολιτών, με δημιουργία ψεύτικων προσδοκιών και παραγωγή ασήμαντων επιχειρημάτων, που ενώ θέλουν να ανακατέψουν την τράπουλα της συζήτησης, την μπερδεύουν και την πισωγυρίζουν. Έτσι οι κοινωνοί της μεταβάλλονται σε απλούς συμμετέχοντες, χωρίς πρωτοβουλία και ρυθμό. Οι φορείς θλιβερών και άκαιρων ιδεών που έχουν χρεοκοπήσει στο πέρασμα των χρόνων, προσπαθούν να σχηματίσουν την εικόνα πως μπορούν να συγχρωτιστούν με τα νέα δεδομένα σε θεωρητική, όμως, βάση, καθώς αν περάσουμε στην πράξη, τα πράγματα θα αλλάξουν δραματικά.

Φορείς τέτοιων ιδεών είναι κόμματα με αναχρονιστικές αντιλήψεις, κόμματα με νεωτεριστικό θρησκευτικό προσανατολισμό, κόμματα της αριστεράς που έχουν καταδικαστεί από την ιστορία, και κόμματα του σοσιαλδημοκρατικού τόξου που στοχεύουν στην ανάδυση παλαιότερων γνωστών διεφθαρμένων αξιών. Ο ενστερνισμός όλων αυτών των αντιλήψεων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε έναν νέο αυταρχισμό, καθώς στην πολιτική κάνει την εμφάνισή του ένα πλήθος από τυχάρπαστους, που το μόνο που τους απασχολεί, είναι ποια θέση εργασίας θα καταλάβουν. 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ο καιροσκοπισμός μαζί με την αλαζονεία που αποκτάται αμέσως μετά την ανάληψη της θέσης εξουσίας, η απομάκρυνση από τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών που λαμβάνει χώρα κάθε φορά που προκύπτει ένα θέμα που αξιώνει μείζονα διαχείριση. Δεν θα μπορούσαν βέβαια, αυτοί οι σύγχρονοι φορείς ψευδεπίγραφων ιδεών να απουσιάζουν από την αυτοδιοίκηση, που από μόνη της σαν φράση στο κοινοβουλευτικό σύστημα αυτοαναιρείται. Θα ήταν πιο έντιμο, θέλω να πω, να αποκαλείται μονο-διοίκηση γιατί στην όλη διαδικασία δεν συμμετέχει σε τελική ανάλυση παρά μόνο ένας που βάζει την υπογραφή του και που δεν είναι ανακλητός από τη βάση.

Οι φορείς αυτών των κακοποιημένων και παραμορφωμένων εννοιών ποικίλουν στην κοινωνία της αφθονίας και ακόμη περισσότερο αναφύονται σε έναν απόλυτα ιεραρχικό κόσμο. Οι ιδέες αυτές συχνά κατάλληλα διαμορφωμένες, ώστε να προσελκύουν κατά το δυνατόν τις νέες και τους νέους, λανσάρονται ως μη απόλυτες και κάθετες, ενώ στην ουσία η απολυτότητά τους είναι αδιαμφισβήτητη.

Κανείς και ποτέ δεν μπόρεσε να πείσει πως οι προθέσεις του, για παράδειγμα, να γίνει δήμαρχος ή κοινοτάρχης, είναι αθώες και χαμηλοβλεπούσες. Τουναντίον στο γενικότερο κοινοβουλευτικό και πλειοψηφικό σύστημα χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στην μειοψηφία, η αρχή του ενός είναι το ήμισυ του παντός. Κοινώς άρχει ο ένας και μοναδικός με την κουστωδία του συνάμα. Την κάθε κουστωδία, προοδευτική ή συντηρητική.

Η ιστορία είναι ο μόνος αδιάψευστος μάρτυρας για όλα τα λεχθέντα. Οι κοινωνίες της ανισότητας, της διαφθοράς και της αξιωματοκρατίας έχουν τα χαρακτηριστικά ενός διαχρονικού αυταρχισμού μέσα από ψευδοδημοκρατικές διαδικασίες.

Για να τα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Υπάρχει λόγος ύπαρξης της μοναδικότητας και της φιλαυτίας όσο οι φορείς αυτών των ιδεών της απολυταρχίας και του υποτιθέμενου νεωτερισμού διεκδικούν την συγκατάθεσή μας στις αντιδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες.

Γιατί στην πραγματικότητα ο πολίτης συμμετέχει μόνο όταν είναι να καταδικάσει και να επανεκλέξει. Τον υπόλοιπο χρόνο παραμένει παθητικός θεατής. Μέχρι νέοι φορείς ιδεών να προσπαθήσουν να τον καθοδηγήσουν και πάει λέγοντας.