Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι μόνο ότι πρέπει να γυρίζει κανείς την πλάτη σε ό,τι θολώνει η ζωτική άνθηση της σκέψης και περισυλλογής, όσο το ότι από ένα σημείο και μετά επιβάλλεται η εξωτερίκευση των σκέψεων και ειδικά στην περίπτωση όπου τα κενά και τα αδιέξοδα του παρόντος αφενός εδράζονται σε κενά του παρελθόντος ή τουλάχιστον σε λανθασμένες κινήσεις απέναντι σε έναν κόσμο που ανέκαθεν σαγηνευόταν από τις επιτυχίες και έκλεινε τα μάτια στις δυστυχίες.

Η εν λόγω συμπεριφοριστική τακτική ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες, από τότε που οι άνθρωποι αποφάσισαν να ζήσουν μια ζωή βουτηγμένη στο ψέμα και την υποκρισία, από τότε που όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μας, λούζαμε τον άλλον με κάθε είδους κοσμητικά επίθετα για να φτάσουμε σήμερα, όπου σχεδόν εκτυλίσσεται το ίδιο δράμα στα υποτιθέμενα δίκτυα επικοινωνίας, όπου την επιβράβευση εισπράττει ο κάθε τυχάρπαστος που λανσάρει την προσωπική του ζωή και εκφράζει την κάθε ασήμαντη γνώμη, καθώς του δίδεται πλέον βήμα για σχολιασμό.

Το γύρισμα της πλάτης είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο σχετίζεται με έναν κόσμο που ανατέμνει το σύνολο κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους γιατί έτσι θεωρεί ότι υπηρετεί την κοινή γνώμη, και αυτό ακριβώς το σκεπτικό είναι που πρέπει να απωθηθεί.

Οι άνθρωποι δεν είναι μπίλιες που μια αόρατη δύναμη τις κινεί να βρουν το στόχο. Έχουν από νωρίς κατασταλάξει ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά πού ανήκει και μιας και τον ρόλο αυτό τον επιτελούν με ακρίβεια, στο τέλος έχοντας χορτάσει από υλικά αγαθά, περιφέρονται από κατηγορία σε κατηγορία, στην προσπάθειά τους να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και αλλού.

Γνωρίζοντας λοιπόν, κάποιος που πραγματικά σκέπτεται την όλη διαδικασία, έχει στοχοποιήσει τους ολισθηρούς δρόμους και μονοπάτια που οδηγούν σε τέτοιου είδους δοσοληψίες, κάτι που αποδέχεται μια μεγάλη πλειοψηφία, ενώ για τις μειοψηφίες ισχύει το κομμάτι από την πίτα που τους προσφέρει το όλο σύστημα κάποια στιγμή, προκειμένου να συμβιβαστούν και να σταματήσουν τον θόρυβο. Η ιστορία είναι γνωστή, όπως και γνωστοί είναι και οι λόγοι που κάποιοι επιλέγουν να γυρίσουν οριστικά την πλάτη.

Μιλούν όλοι πως δεν ενδιαφέρονται τάχα ούτε για οφίτσια ούτε για βραβεία. Πόσοι από αυτούς, όμως, θα αρνούνταν την οικονομική επιβράβευση για τις υπηρεσίες που προσφέρουν; Πόσοι θα έλεγαν όχι π.χ. σε μια δελεαστική εργασιακή πρόταση όταν θα είχαν φτάσει σε σημείο να μην μπορούν να θρέψουν εαυτούς και την οικογένειά τους;

Κάποιοι θα πουν πως ποτέ δεν υπηρέτησαν από κανένα πόστο την διαφθορά και την αδικία σε βάρος άλλων. Είναι ψέμα και δη απροκάλυπτο. Πώς θα επιβίωναν οι κάθε είδους εταιρείες αν τα στελέχη τους δεν έμπαιναν δυναμικά στο παιχνίδι της αγοράς, λανσάροντας ενίοτε είτε βλαπτικά για την υγεία προϊόντα είτε για το περιβάλλον, είτε παραδίδοντας μαθήματα ιεραρχικής εξουσίας στους συναδέλφους τους, είτε προσπαθώντας να δείξουν στα αφεντικά τους ότι είναι χρήσιμοι ηλίθιοι και πάνω απ' όλα ικανοί να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους πατώντας στα πτώματα άλλων;

Πώς μπορεί να ισχυριστεί ο καθένας και η καθεμιά πως κάνει κάτι για το καλό της κοινωνίας, όταν αποδέχεται να παίξει τον ρόλο του ενδιάμεσου των συμφερόντων των εργοδοτών τους που επιδιώκουν συσσωρευμένα κέρδη και να μην αποδέχονται τουλάχιστον ότι είναι κάπως τρεμάμενα γρανάζια υπό την έννοια ότι αποσκοπούν σε κάποιας μορφής ποιότητα μέσα από την εργασία τους;

Δεν λέει κανείς ότι στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει αλληλεγγύη και σεβασμός. Λένε, όμως, κάποιοι πως αξίζουν να αμείβονται με παχυλούς μισθούς γιατί κάτι προσφέρουν παραπάνω από τον άλλο. Τι αλήθεια είναι αυτό που προσφέρουν; Αν έχει να κάνει με την γνώση, ίσως να υπήρχε και κάποιος μορφής ελαστικότητα, αν και αδυνατώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να επιτίθεται συλλήβδην κατά των άδικων, καθώς λέει, κοινωνικών θεσμών, αλλά την επόμενη μέρα που πάει στο γραφείο του αντιμετωπίζει τον συνάδελφό του ως εχθρό και τον αναγνώστη με κάθε είδους ελιτισμό.

Και υπάρχουν και άλλες πολλές απορίες που μπορούν να τεθούν. Το γύρισμα της πλάτης λοιπόν, έχει και αιτίες και αφορμές. Μόνο που όλα αυτά τα συμβαίνοντα και συμβεβυκότα έχουν πάντα μια αρχή, την υποδούλωση της κοινωνίας στους αλλοτριωμένους θεσμούς.

Φυσικά μετά από αυτό ακολουθεί και ο απαραίτητος εναγκαλισμός με το γενικότερο σύστημα όταν αφειδώς καταβάλλεται ο προσήκων μισθός για τις υπηρεσίες που προσφέρονται μηνιαίως. Για να διαιωνίζεται ένα μόνιμο προσωπικό αδιέξοδο σε αυτούς που άλλα λένε και άλλα κάνουν. Γιατί εκείνοι που συνηγορούν με την όλη κατάσταση δεν είναι οι βασικοί υπεύθυνοι και το γύρισμα της πλάτης αφορά όλους τους άλλους ευαισθητοποιημένους στα λόγια και αδίστακτους στην πράξη. Γεμάτος ο τόπος από δαύτους που αξίζουν το γύρισμα της πλάτης στην δηλωμένη τους υποκρισία.