Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κάθε υποβολιμαία διατεταγμένη ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις υποχώρηση από την τρέχουσα επικαιρότητα, μπορεί να συμβάλλει και στην παράταση αποσιώπησης σοβαρών συμβάντων και ακολουθούμενων γόνιμων παρεμβάσεων, που αναμένεται να καθορίσουν το μέλλον των τωρινών αλλά και επόμενων γενεών.

Η υποχώρηση αυτή μπορεί να γίνεται λόγω κόπωσης ή απογοήτευσης και του αδιεξόδου του προσωπικού αγώνα, αλλά και από ένα αίσθημα ότι στην πραγματικότητα τίποτε δεν αλλάζει. Δεν είναι, όμως, έτσι. Ακόμη και η πιο μελοδραματική περιγραφή αυτού του κόσμου, ακόμη και το αδιέξοδο της σκέψης για αυτόν, μπορεί να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για νέες στοχεύσεις και κινήσεις για το αύριο από την στιγμή που η ζωή συνεχίζεται.  

Με το παρόν θέλω να τονίσω ότι αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία δεν είναι τόσο τι και πώς το λέμε αλλά να λέμε κάτι, έστω και αν αυτό το κάτι δεν προσφέρει την δέουσα αισιοδοξία. Περισσότερο λοιπόν, ενδιαφέρει η έκφραση και η παρέμβαση ανεξαρτήτως τρόπου, μέσου και ύφους, παρά η παύση της γνώμης και ο μεσσιανικός απομονωτισμός που συνήθως διαπνέεται από έναν σαγηνευτικό απόμακρο ελιτισμό που επικαλύπτει τον ατομικό περίκλειστο χώρο.

Δεν έχει σημασία αν ασχολείται κανείς επισταμένως π.χ. με τις ΜΚΟ ή άλλες οργανώσεις αλληλεγγύης και βοήθειας, αν δικτυώνεται με το περιθώριο ή ακόμη και με το σύστημα εξουσίας, αλλά να διακηρύττει τις απόψεις του και να ανταλλάσσει εμπειρίες με τον άλλο, έστω και αν η ανταλλαγή αυτή φαντάζει επουσιώδης, με δεδομένη την εξακολουθητική διαφωνία.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου μετρά όχι το τι γνωρίζει κανείς, αλλά το πώς και το ποιο. Δεν ενδιαφέρει τόσο να πλουτίζει με γόνιμο τρόπο κάποιος την δεξαμενή της σκέψης του, παρά να επιβάλλει τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και μάλιστα με τον πιο ριψοκίνδυνο τρόπο, επιβοηθούμενου με την ρητή επανάληψη ενός αξιωματικού σχολιασμού που δεν εδράζεται σε επιχειρήματα παρά σε υποδείξεις και παρατηρήσεις για ό,τι πρεσβεύει κάποιος.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι χρήσιμη η επικοινωνία και ο διάλογος, το να σκέπτεται δηλαδή κάποιος μακριά και πέρα από τα κόμματα και τους καταπιεστικούς Θεσμούς, που αν μη τι άλλο εμποδίζουν τον διάλογο αυτό που είναι η πεμπτουσία της ζωής. Ο διάλογος για τον οποίο ομιλώ δεν επιτυγχάνεται βέβαια ούτε με τις εκτελέσεις νέων, ούτε τις απαγωγές παιδιών και ασύδοτους βομβαρδισμούς στη Γάζα, ούτε με επιθετικό πόλεμο κατά των ουκρανών αμάχων που όλως περιέργως -αλλά όχι άγνωστο- αφήνουν αδιάφορη την κομφορμιστική αριστερά.

Η επιλογή της ειρήνης και του αντιπολεμικού χαρακτήρα των όποιων διαμαρτυριών δεν μπορεί να στηρίζεται σε μεσαιωνικές αντιλήψεις περί ανθρωπισμού, αναλόγως δηλαδή της εθνοτικής προέλευσης των θυμάτων αλλά και την καταγωγή του επιτιθέμενου, κάτι που οδηγεί ευθέως στο ναζισμό, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και σε όποιον αρέσει.

Η επικοινωνία λοιπόν, πρέπει με κάθε μέσο και τρόπο να διαφυλαχθεί, και δεν είναι η διαφωνία που την καταρρίπτει, παρά μόνο ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός. Η γνώμη του άλλου, δηλαδή μετρά και μάλιστα πολύ, τουναντίον δεν μετρά ο ετσιθελικός αφορισμός του για τον απλό λόγο ότι αυτός ο άλλος μπορεί να κομίζει σοβαρές αλλά πάνω απ' όλα καινοτόμες για τη ζωή αντιλήψεις. Στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα είναι ακόμη πιο σύνθετα.

Το να απέχει, όμως, κανείς από το γίγνεσθαι και να αναπαράγει απλώς την ρητή συνήθεια του ατομικού βολέματος πέρα από δημιουργικές αντεγκλήσεις και ανταλλαγές απόψεων ή γόνιμες αναλύσεις δεν βοηθά σε τίποτε και πάνω απ' όλα δεν συμβάλλει σε καμία κοινωνική βελτίωση. Ακόμη και η συνολική διαφωνία με τα γραφόμενα σε πολιτισμένο πάντα κλίμα αλλάζει τα επικοινωνιακά δεδομένα.

Τα γεγονότα στη ζωή είναι ένας καθημερινός προσωρινός σταθμός και απομάκρυνση από την ρουτίνα μιας ούτως ή άλλως επισφαλούς ασφάλειας.

Ο κόσμος μέσα από την ρουτίνα του αποζητά να απέχει από τα καθημερινά συμβάντα. Έτσι, όμως, διαιωνίζει ένα σταθερό και αμετακίνητο σύστημα εξουσίας που τον απομονώνει και τον εξουδετερώνει.

Και με τον τρόπο αυτό, κάμπτονται οριστικά οι αντιστάσεις όχι μόνο απέναντι στο σύστημα, αλλά και στην ίδια την καλλιεργούμενη τρόπον τινά υποβάθμιση του εαυτού του. Γιατί ακόμη και ο μηδενισμός είναι θέση. Η αδιαφορία όμως, συντήρηση και παράταση της ασυδοσίας σε μαζικό αλλά και ατομικό επίπεδο. Που μεταφράζεται σε διαιώνιση της κυριαρχίας.