Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Είναι σκληρό πράγμα η αυτοκριτική, είναι κάτι που πονά, είναι όταν σκάβεις βαθιά να βρεις την αιτία πολλών πραγμάτων που συμβαίνουν ανάμεσα σε εσένα και τον κόσμο αλλά πάνω απ' όλα είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να βρει κανείς ξανά τις ισορροπίες του.

Πρέπει, όμως, πρωτίστως να το θέλει και δευτερευόντως να νοιαστεί για το κόστος και τις επιπτώσεις από την διαδικασία της αυτοκριτικής. Την σημερινή εποχή όπου στα πολιτικά πράγματα η συντήρηση φαντάζει προτιμότερη από τον υποτιθέμενο προοδευτισμό, μια εποχή που δοξάζει ασήμαντες ιδιοφυίες της φακής και ανθρώπους που μόλις καλά - καλά δεν φύτρωσαν στο καθημερινό ιδεοληπτικό μποστάνι και βρίσκονται σε θέσεις - κλειδιά, ακόμη και οι πιο συντηρητικοί του μακρινού παρελθόντος φαντάζουν πολύ πιο ειλικρινείς σε αυτό που έκαναν και που μάλλον ήξεραν να το κάνουν.

Δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια σήμερα αριστερά ούτε κάποιες σχετικές μαρξιστικές συνοδοιπορεύσεις, ώστε να μπει κανείς σε κάποιου είδους γόνιμη συζήτηση για την μαρξιστική θεωρία και την αναποτελεσματικότητά της στο πέρασμα των χρόνων. Η σημερινή αριστερά βασίζεται ολοένα και περισσότερο στο σύστημα εξουσίας που δήθεν καταπολεμά, κάτι που ούτως ή άλλως ήξερε να κάνει καλά και στο παρελθόν, προδίδοντας ευθέως και σε διαχρονική βάση τους πολίτες που εισχώρησαν στις τάξεις της και της εμπιστεύθηκαν την ψήφο τους, και χρησιμεύοντας ως το δεκανίκι του συστήματος με το οποίο διαρκώς ερωτοτροπεί.

Αυτό που σκέφτομαι είναι οι χιλιάδες των ανθρώπων που βασανίστηκαν στα ξερονήσια και εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τις χούντες, και το αποτέλεσμα αυτών που αγωνιζόταν ήταν το χωρίς προηγούμενο πρώην ανατολικό μπλοκ με άνευ προηγουμένου δικτατορικά καθεστώτα γιατί για να τα πεις αυταρχικά, κακοποιείς την εκφραστική δεινότητα.

Αυτοί όλοι σήμερα είναι είτε μετανοιωμένοι είτε κολλημένοι σε κάτι που τελικά υπήρξε στην Σοβιετική Ένωση με τον πλέον απάνθρωπο χαρακτήρα. Τρόπον τινά, λες και όλοι τους επιθυμούν μια δικτατορία εκείνου του τύπου που εξόντωσε και σακάτεψε εκατομμύρια  γνήσιους δημοκράτες, σοσιαλεπαναστάτες, αναρχικούς, μενσεβίκους και πάσης φύσεως διαφωνούντες της εποχής.

Νοσταλγία για δικτατορία, λοιπόν και τίποτε περισσότερο, δικτατορία που υποτίθεται πως ενάντιά της αγωνίζονταν και εδώ, ενάντια στους χίτες, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες. Η ιστορία τα έχει καταγράψει αυτά, όμως κάθε τόσο θα πρέπει και να τα υπενθυμίζουμε. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι όμως, αριστεροί πιο συγκαλυμμένοι και light εκδοχής της επονομαζόμενης μπορζουαζίας που εν ονόματι κάποιου γενικού αόριστου και τελικά αφηρημένου «ΣΥΡΙΖΑ» πράττουν ό,τι πράττουν, κακοποιώντας κάθε έννοια προοδευτισμού και συνεπούς δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Συνελόντι ειπείν, όπως έλεγε και ο τεράστιος Καστοριάδης, έχουμε να κάνουμε σήμερα με τον κόσμο της δεξιάς με συντηρητικό χαρακτήρα, αλλά πολλές παρεμβάσεις δανεισμένες από την αριστερά και δικαιώματα που κατακτούνται επί διακυβέρνησής της από κοινωνικές μειοψηφίες, αλλά και μια αόριστη αριστερά, πασπαλισμένη με την σάλτσα και το άρωμα του φαντασιακού καπιταλισμού που τόσο την σαγηνεύει, αλλά και με το απολιθωμένο αριστερό αλλά κραταιό ανθρωποφοβικό λόγο της ρωσόφιλης αριστεράς, που τόσο θέλει κάποια στιγμή να κυβερνήσει για να τακτοποιήσει τον στελεχιακό της στρατό σε καίρια πόστα εξουσίας, για τον απλό λόγο ότι έχει βαρεθεί να τα βολεύει από τα συνδικάτα.

Σου λέει δηλαδή το ΚΚΕ: «Αν κατάφερε να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί όχι και εμείς;». Και πάει λέγοντας ως τα λημέρια της ακροδεξιάς, που έχει μεν διασπαστεί σε κομμάτια, αλλά που αν ενωθούν, συγκεντρώνουν πάνω από 15%. Εκεί φτάσαμε σήμερα, όπου δυστυχώς, η αυτοκριτική απουσιάζει πανηγυρικά και κανείς δεν αναλαμβάνει να ξεμπροστιάσει που λέμε τον εαυτό του για όλα αυτά που πρεσβεύει σε τούτες τις δύσμοιρες εποχές.

Θέλει, όμως, τόλμη και αυτοθυσία υπό την έννοια της αυστηρής εξέτασης των υφιστάμενων ιδεών για να εξαγνιστεί κάποιος από τις κατάρες του παρελθόντος και να δει ή να πει τα πράγματα με το όνομά τους.

Η κυβέρνηση που υπάρχει σήμερα είναι ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και ειδικά χωρίς την αντίδραση του λαού σε ότι κάνει εσφαλμένο πράττει, για τον απλό λόγο ότι αυτός ο λαός εμπαίζεται διαχρονικά από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα.

Τεράστιες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα -και όχι μόνο στην Ελλάδα- έχει η συστημική αριστερά που μαντρώνει τα καλύτερα  μυαλά και τα εγκλωβίζει σε θεωρίες συνωμοσίας και ξεπερασμένης ιδεοληψίας και μιας και ο γνήσιος αριστερός λόγος απουσιάζει διαχρονικά (αλήθεια υπήρξε ποτέ;) ή δείχνει πως αλλού στοχεύει, οι συντηρητικές κυβερνήσεις φαντάζουν για τον κόσμο ως ενδεδειγμένη και αξιοπρεπής λύση. Και δεν σκέφτεται κανείς τι συνοδεύει την συντήρηση και τις πολιτικές της δεξιάς, ποιο μέλλον διαγράφεται και τι προοπτικές υπάρχουν. Του είναι αδιάφορο, αρκεί να τα βγάζει πέρα.

Οι ευθύνες σε αυτούς που τους ανήκουν, λοιπόν, και όχι στο λαό, που πάντα θα έχει κάποιους από πάνω του που θα τον αποπροσανατολίζουν και θα τον καταδυναστεύουν. Οι ευθύνες σε εκείνους που δεν έκαναν ποτέ αυτοκριτική και που πρωτίστως βάζουν πάντα σε πρώτη γραμμή το ατομικό συμφέρον, ενδυόμενοι βέβαια με το κατάλληλο προοδευτικό προσωπείο. Αυτούς που γιγάντωσαν την δεξιά και τώρα ψάχνονται να αποδώσουν αλλού τις ευθύνες. Σε μια εποχή που η δεξιά έχει ανοικτό πεδίο δράσης για να ελιχθεί καταλλήλως.