Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μικραίνει ο κόσμος και το αντιληπτικό του πεδίο σαν φτάνουν οι αυτοδιοικητικές αυτή την φορά εκλογές και αρκετές χιλιάδες υποψηφίων ζητούν από τους πολίτες μία ψήφο που θα τους κάνει γνωστούς στις περιοχές τους και γιατί όχι μετά την όποια μετεκλογική πορεία, να αναζητήσουν την ποθητή κοινοβουλευτική έδρα, κοινώς τον παχυλό μισθό.

Η στόχευση σε πολιτικό επίπεδο, που πάντως ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική και τα οράματα για μια πραγματικά διαφορετική κοινωνία, έχει προγραμματιστεί εδώ και καιρό με τις προτάσεις από τα κόμματα και τους διάφορους τυχάρπαστους αχυράνθρωπους να πουλούν την ψυχή τους στο διάβολο για ένα πόστο που θα τους βολέψει μια χαρά, και ειδικά αυτούς που είναι για καιρό εκτός εργασιακού προτσές.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων η όποια υποψηφιότητα γιατί ως εκ θαύματος από μία μέρα και μετά όλοι και όλες ενδιαφέρονται για τον τόπο τους. Δεν είναι παρά τα συναισθήματα υπεροχής σε μία εκλογική διαδικασία, όπου ουδεμία σχέση με την άμεση δημοκρατία έχει, ούτε βέβαια με την αλληλεγγύη και συνδημιουργία. Οι εκλογές αυτές είναι το απαύγασμα μιας καθεστωτικής νοοτροπίας, όπου απλά το ρίζωμα σε κάποιο πόστο απλώνεται πέρα από το κοινοβούλιο, με μόνη ελπίδα την μαζική προσέλευση των πολιτών.

Ο κάθε πρόεδρος του χωριού και ο κάθε κοινοτάρχης μη ελεγχόμενοι ουσιαστικά από την βάση των κατοίκων παρά από το πλειοψηφικό σύστημα των συμβούλων που και πάλι δρουν υπό την κομματική σκέπη, επιδιώκει ένα και μόνο πράγμα, να πάρει το πόστο και μετά  να πάψει -ως είθισται βάσει της παράδοσης να ασχολείται παρά μόνο λίγο πριν από τις επόμενες εκλογές. Το ίδιο θέαμα όλα αυτά τα χρόνια, οι ίδιοι συντελεστές και οι πανομοιότυποι ηθοποιοί και κομπάρσοι εκτελούν τις εντολές των κομματικών ηγεσιών.

Στα έκτακτα καιρικά φαινόμενα λόγου χάρη, τις πλημμύρες και τις καταστροφικές πυρκαγιές, οι τοπικές κοινότητες που λειτουργούν στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όχι αυτόνομα, θα αποδώσουν αναλόγως ποιο κόμμα υπηρετούν τις ευθύνες στα ελλιπή κονδύλια προστασίας και στις ελλείψεις που δεν πληρώθηκαν. Θα πουν και πάλι οι αντιπολιτευόμενοι Δήμοι πως φταίει η κυβέρνηση και όχι η κακοδιαχείριση των όποιων κονδυλίων, γιατί τι να κάνουμε πρέπει και κάτι να μπει στην τσέπη. Τα συμπολιτευόμενα κοινοτικά συμβούλια, από την άλλη, θα ισχυριστούν πως όλα πήγαν μια χαρά και πως η κλιματική αλλαγή φταίει για όλα. Έτσι, με αυτά τα επιχειρήματα, θα περάσουμε και στο ανώτερο επίπεδο, τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, όπου το παιχνίδι χοντραίνει.

Εκεί, λίγο πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, σε κάθε παράταξη δύνανται να συνυπάρξουν φιλοναζί και φιλοπουτινικοί μαζί με το καθιερωμένο «αριστερό» άλλοθι, και να χοντρύνουν το παιχνίδι, την ίδια στιγμή όπου οι αρχηγοί των παρατάξεων, οι οποίοι προμοτάρονται από τα κόμματα ενδεχομένως να πουν και πάλι το περιλάλητο «αυτοδιοίκηση είναι, όποιος θέλει βάζει υποψηφιότητα», από υπερορθόδοξος και εθνικιστής, μέχρι ρωσόφιλος και αντιεμβολιαστής για να συμπληρωθεί το πάζλ του σύγχρονου σκοταδισμού που έχει καλύψει ειδικά τα Βαλκάνια. Οι θαυμαστές του Αδόλφου και του Στάλιν από κοντά με τους αντισημίτες και τους πατριώτες νέας κοπής, θα συμβαδίσουν για το «καλό του τόπου», ενδεχομένως και άλλοι εκσυγχρονιστές «αριστεροί» μαζί με τους ακροδεξιούς υποψηφίους.

Όλος αυτός ο αντιδημοκρατικός αχταρμάς βαφτίζεται ανάγκη για ανάμειξη στα τοπικά θέματα, με στόχο τάχα την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Όμως το παιχνίδια παίζεται αλλού. Όχι δεν ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν υποψήφιοι στις εκλογές αυτές, απλά λέω ότι δεν έχουν κανένα νόημα οι εκλογές αυτές, αν δεν στηρίζονται από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι και βλέπουν κάθε φορά τα πεπραγμένα της εκάστοτε δημοτικής αρχής να βυθίζονται για πολλοστή φορά στο βούρκο.

Οι εκλογές αυτές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία γιατί το ίδιο το σύστημα αναπαραγάγει με την βοήθειά τους την ίδια νοσηρότητα και το ίδιο παθογόνο του πολιτικαντισμού. Τα κόμματα τα ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα και μάλιστα δεν κόπτονται καν για τους εκπροσώπους που έχουν τοποθετήσει.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές, η ανάδειξη τοπικών συμβουλίων που να εδράζονται στην άμεση ανακλητότητα και δημοκρατία είναι απούσα παντελώς. Γι' αυτό και οι πολίτες θα προτιμήσουν και πάλι την αποχή. Όχι γιατί η μη ανάμειξη με τα τοπικά θέματα είναι κατόρθωμα, γιατί μπορεί να είναι και στείρα αδιαφορία. Μπορεί, όμως, να συνδέεται με την κατάρρευση του συστήματος εξουσίας και που το μόνο που απομένει, είναι αυτός ακριβώς ο προεκλογικός αχταρμάς που περιέγραψα που ουδεμίαν σχέση έχει με την πραγματική δημοκρατία.