Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Mόνο με την μέθοδο και δη την αφοσίωση σε ένα γνωστικό αντικείμενο, βάζοντας συγκεκριμένους στόχους και αφετηρίες χωρίς τέλος, μιας και η ίδια η ζωή είναι μια συνεχής πορεία προς το άγνωστο τέρμα, με αυτόν τον τρόπο και μόνο μπορεί να πει κανείς πως προχωρά με ασφάλεια τη ζωή του αλλά πάνω απ΄όλα υλοποιώντας κάποιον σκοπό.

Με την μέθοδο και την συνέπεια στον εαυτό του και τους άλλους μπορεί να φτάσει με ησυχία πάνω απ΄όλα στον προορισμό του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλα σταματούν εκεί, καθώς όπως είπα, η ζωή είναι μια συνεχής πορεία. Στην διαδρομή υπάρχει η δυνατότητα παρέκκλισης όχι από τους ίδιους τους στόχους, αλλά από τον συγκεκριμένο τρόπο πόρευσης.

Συνήθως κάνοντας τα ίδια πράγματα με τα ίδια πρόσωπα και συμμετέχοντες στο παιχνίδι της ζωής θα υπάρξουν κατά πάσα πιθανότητα τα ίδια αποτελέσματα με τον ίδιο κοινό παρονομαστή. Αν θέλει λοιπόν κανείς να αλλάξει τη ζωή του, να ξαναφουντώσει  που λέμε από ιδέες και εικόνες, θα πρέπει να αναπροσαρμόσει τους στόχους του, αλλά πάνω απ΄όλα να μην αφήσει τις εξωτερικές οχλήσεις που λειτουργούν ως βασικά εμπόδια στην διατεταγμένη σκέψη, να υπερισχύσουν.

Ξέρω, πως κάθε ώρα και κάθε στιγμή λειτουργούν ανασταλτικά στην πλήρωση των επιθυμιών και των στόχων. Ξέρω επίσης, πως δεν είναι καθόλου εύκολο να διαφυλάξει κανείς τα συναισθήματά του που γίνονται αντικείμενο επίθεσης και ριζικής τροποποίησης από την πιεστική και αποπροσανατολιστική καθημερινότητα.

Αυτό που ξέρω όμως επίσης καλά, είναι ότι αν κάποιος βάλει στόχο να συντηρήσει την μεθοδική του πορεία, αν γυρίσει την πλάτη στους λαλίστατους όσο και επαρμένους από την εικονική παντογνωσία καθημερινούς κριτές, θα καταφέρει να φτάσει κάπου. Από εκεί θα πρέπει να συνεχίσει βάζοντας νέους στόχους και οράματα προς υλοποίηση. Με αυτόν τον τρόπο, η ζωή γίνεται μια συνεχής και αδιάκοπη εμπειρία, μια αέναη πόρευση προς την ικανοποίηση των επιθυμιών και από εκεί προς την εκπλήρωση των στόχων της,  που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την κίνηση του νου και του σώματος.

Πολλοί ενεργοποιούν μόνο το πνεύμα, άλλοι μόνο το σώμα τους, ενώ αμέτρητοι είναι αυτοί που δεν κάνουν τίποτε από αυτά, υπηρετώντας την λογική ότι ζωή είναι ένας ατέλειωτος χαβαλές να το πούμε έτσι και όχι προσθήκη βασάνων. Για όλους αυτούς λοιπόν βάσανο είναι η σκέψη και η κατάδυση στα μυστικά του ανθρώπινου χαρακτήρα, όπως κούραση είναι να φροντίζουν την υγεία και όχι απαραίτητα την καλαισθησία του σώματος.

Οι κοινωνίες που βιώνουμε παραπέμπουν σε επίδειξη και όχι ουσιαστική κατοχή γνώσεων, σε άσημα ρητά και σοφιστείες της στιγμής, σε κάθε τι που σχετίζεται με την διαχέουσα ασημαντότητα που αναδεικνύει ανθρώπους σκιές του εαυτού τους, ανθρώπους που επιδίδονται σε πρόσκαιρες ατάκες για να σηματοδοτήσουν την θέση τους στον περίπου διαρρηγμένο κοινωνικό ιστό.

Χρειάζεται λοιπόν, ένας συνεπής ρητός συνδυασμός της άσκησης του πνεύματος και του σώματος και μαζί με όλα αυτά μια ψυχική ρώμη που θα πρέπει να αντιστέκεται στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Ο στόχος πρέπει να παραμένει στόχος και μαζί με αυτόν το επόμενο βήμα, μετά την ολοκλήρωσή του που δεν θα πρέπει να είναι άλλο, από το να θέσει κανείς όχι απαραίτητα μεγαλύτερους, αλλά πολλαπλάσιους στόχους.

Υπάρχει χρόνος στη ζωή και ας λένε κάποιοι πως από ένα σημείο και μετά ο χρόνος αυτός τελειώνει.  Το μόνο αληθινό και πραγματικό στην πορεία της είναι η ταυτόχρονη κίνηση πνεύματος και σώματος, η ίδια η πορεία με μέθοδο και συνέπεια, αδιάφορο ποιο είναι και αν υπάρχει πράγματι τέλος της ζωής με το θάνατο που είναι δουλειά άλλων.

Οι κοινωνίες έχουν προοπτική όπως και ο κάθε χαρακτήρας ξεχωριστά. Η προοπτική αυτή όμως θα πρέπει να δουλευτεί σωστά από το κάθε άτομο. Οι πιθανότητες επιτυχίας που μεταφράζεται σε πρόσκαιρη ικανοποίηση είναι πολλές. Από μόνο του όμως το ανικανοποίητο της ίδιας της ζωής οδηγεί σε νέα μονοπάτια.

Με την απλότητα και την ανεύρεση των μονοπατιών, η πορεία θα αλλάζει συνέχεια μορφή. Και όλα αυτά μέχρι να αφήσει κανείς την τελευταία του πνοή, εκπληρώνοντας το ίδιο το νόημα της ζωής που δεν γνωρίζει τον θάνατο. Ούτε βέβαια και αυτός από ζωή.