Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ένα από τα πιο τραγικά πράγματα που ζούμε στις σημερινές εποχές είναι ότι όλοι έχουν άποψη επί παντός επιστητού και μάλιστα την τεκμηριώνουν ενίοτε με αστήριχτα επιχειρήματα που παραπέμπουν σε συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων, οι οποίοι βρέθηκαν στο περιθώριο της ιστορίας και που σήμερα αναδύονται όλως περιέργως υιοθετώντας τον ρόλο του από μηχανής θεού που κανείς δεν τους ζήτησε να παραστήσουν.

Σήμερα ο καθένας και η καθεμιά αραδιάζει τις ασυναρτησίες του από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάνει πως είναι ενεργός πολίτης με το να ανεβάζει αμφίβολες ειδήσεις από ακόμη περισσότερο αμφίβολες ιστοσελίδες, χωρίς να μπαίνει καν στον κόπο να εξετάσει την εγκυρότητα της είδησης, αλλά έτσι σωρηδόν πετά και από κάτι, σερβίρει στους φίλους του και από ένα link, χωρίς να υποπτεύεται καν τι κάνει με το πάτημα του κουμπιού στην συγκριμένη ιστοσελίδα και πόσα κέρδη της προσφέρει και μάλιστα χωρίς πολύ κόπο.

Αν ξέραμε όλοι να είμαστε υδραυλικοί, το επάγγελμα θα είχε εξαφανιστεί. Αν γνωρίζαμε τον τρόπο να λύσουμε την μηχανή του αυτοκινήτου μας δεν θα υπήρχαν συνεργεία και ανταγωνισμός στο επάγγελμα. Τέλος, αν όλοι παριστάνουν τους δημοσιογράφους κάτι που κάνουν σήμερα έχουμε όλα αυτά τα ειδησεογραφικά σκουπίδια που λανσάρει η κάθε μεγαλοεταιρεία, πολυεθνική ή μη, εναλλακτική ή συντηρητική. Γιατί σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει άρδην και αυτό που γίνεται στο διαδίκτυο δεν έχει προηγούμενο.

Αντί να αφήσουμε ο ένας τον άλλον στην ησυχία του και αν ακόμη θεωρούμε πως έχουμε δίκιο, αντί να κλείσουμε το στόμα μας μια και καλή για πράγματα που δεν ξέρουμε ή να εκφράσουμε απλά τις αμφιβολίες μας για ό,τι μας σερβίρεται, όχι μόνο ως σαπουνόπερα αλλά και ως τεχνητό δράμα, αντί να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας να δούμε τι φταίει για όλο αυτό τον εναγκαλισμό με την επίπλαστη γνώση και πάνω απ' όλα με την ημι-μόρφωση, παριστάνουμε τους τιμητές μιας ασύδοτης εποχής, αλλά πάνω απ' όλα παίζουμε με ρυθμό το παιχνίδι της αναγνωσιμότητας για να γεύονται κάποιοι ασήμαντοι τους καρπούς της διαφήμισης.

Και μιλώ συγκεκριμένα για το πλήθος όλων αυτών των ψευδο-sites που πουλάνε πολιτικό οπαδισμό ή σύρονται στην φρασεολογία των γηπέδων, όπου τουλάχιστον εκεί ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις. Κάποιες φορές δε η νοοτροπία του τύπου «α... δεν ξέρεις, να σου πω εγώ ποια είναι η αλήθεια, το διάβασα πρόσφατα σε....» υποβαθμίζει κάθε έννοια επικοινωνίας αλλά κυρίως ευτελίζει το δημοσιογραφικό επάγγελμα, αλλά και τον ίδιο τον πολίτη, που θέλοντας και μη μετατρέπεται σε βαποράκι ή όχημα της φτηνής στημένης ενημέρωσης.

Και είναι πολλοί αυτοί εκεί έξω που ισχυρίζονται πως ξέρουν τα πάντα, που και τι δεν κάνουν για να κρατάν τα οφίτσια γιατί έτσι τους έμαθε η οικογενειακή στέρηση, αλλά πάνω απ' όλα ο μιμητισμός. Η πραγματική λοιπόν, σκέψη χάνεται και δεν μπορεί να εντοπιστεί παρά μονάχα όταν θελήσει κανείς να αναζητήσει μέσα του την αλήθεια.

Και επειδή συνήθως αυτό δεν συμβαίνει, επειδή υπάρχουν αμέτρητοι κομπάρσοι στο γενικευμένο ψέμα, το παραμυθάκι συνεχίζεται και ο καθείς παίζει τον ρόλο του. Το αποτέλεσμα είναι να κονταίνει η μνήμη, να υποβαθμίζεται η έννοια της μάθησης και να αναδύεται η πενία του λόγου μέσα από ασύστολη υποκρισία που δεν μπορεί εντούτοις να ανιχνευθεί και να γίνει αποδεκτή από κανέναν στα πλαίσια αυτού του μονότονου, αλλά συνεχούς εξαπατητικού παιχνιδιού.

Κύριοι των πάντων λοιπόν, όλοι, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα για τι μιλούν, ευφυείς ηθοποιοί μιας παράστασης με πολλούς θεατές αλλά λίγους παρατηρητές, κάτι που κάνει εύκολη την όλη αντιεκπαιδευτική διαδικασία.

Κοινωνική τάχα δικτύωση, ψηφιακά καλέσματα και φτηνές καμπάνιες που δεν έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα στην συνολική ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης, στην πραγματική αλλαγή της κοινωνίας.

Θα έλεγε κανείς πως ο κόσμος έχει συρθεί σε έναν βούρκο όπου μέσα του βουλιάζει χωρίς αντιστάσεις. Κερδισμένοι από όλα αυτά είναι οι νεόκοποι επιχειρηματίες παντός είδους, αυτοί που επένδυσαν χωρίς πολύ κόπο στο brand name τους και που όπως αποδείχθηκε, το πούλησαν καλά. Αυτοί που πλούτισαν εν μία νυχτί και την επόμενη μέρα έγιναν αγνώριστοι.

Θυμάμαι απλά πόσο δίκιο είχαν κάποιοι σοφοί δάσκαλοι ακόμη και από τις σχολικές εποχές. Και ακόμη περισσότερο, πόσο έντιμοι ήταν κάποιοι κατά τα νεανικά μας χρόνια, οι αποκαλούμενοι ως συντηρητικοί. Γιατί επιτέλους φώτισε ο τόπος και ξεκαθαρίστηκαν οι λογαριασμοί του τεχνητού προοδευτισμού στο όνομα του κέρδους. Θυμάμαι έτσι απλά και αναλογίζομαι πως δεν υπάρχουν πλέον διαχωριστικές γραμμές γιατί οι πραγματικές επιδιώξεις του καθενός είναι χωρίς στίγμα.