Ένα από τα εμβληματικότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, ανατριχιαστικό σε κάθε του λέξη σε κάθε περιγραφή. Αν έχεις διαβάσει το Νούμερο 31328 του Ηλία Βενέζη, ακόμη κι αν δεν σε δένει μία μικρή οικογενειακή ιστορία, πίσω στη Μικρασιατική Καταστροφή, μία ρίζα, μία θύμηση εξιστορημένη από ένα δικό σου πρόσωπο που τη βίωσε, δεν μπορεί να μην σε συνεπάρει. Δεν μπορείς να μην το βιώσεις σαν να είσαι μέρος αυτής της ιστορίας.

Ένα έργο καθ' όλα επίκαιρο, που αναδεικνύει την αξία της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης σε μία εποχή που η κοινωνία αποκτηνώνεται. Το Νούμερο 31328 αποτελεί μία αντιπολεμική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, που ζωντανεύει, αγγίζει, ταράζει τα νερά, συγκινεί και υπενθυμίζει.

Ο συγγραφέας, ένα νέο αγόρι δεκαοκτώ χρονών τότε, ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι στα βάθη της Τουρκίας, με τα πόδια, χωρίς παπούτσια, χωρίς φαγητό και νερό, με αδιάκοπη, απάνθρωπη δουλειά και εκμετάλλευση, ανάμεσα σε ανθρώπους που πεθαίνουν από τις κακουχίες και την εξάντληση. Ένα ταξίδι επιβίωσης από την ελευθερία στη σκλαβιά, αλλά και αντίστροφα, από τον θάνατο στη ζωή, που ξεκίνησε το 1922 και σήμερα, 101 χρόνια αργότερα, είναι ταυτόχρονα ιστορικό και επίκαιρο.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Μαυρογεωργίου, μας μεταφέρει στον απέραντο τόπο αυτού του ταξιδιού και φέρνει στην επιφάνεια τα βαθύτερα νοήματα του έργου: τη μετάβαση του ήρωα από την αθωότητα στη βαθιά συνειδητοποίηση της ανθρώπινης φύσης, που τον βοηθά να κατανοήσει ότι ούτε η καλοσύνη ούτε η σκληρότητα έχουν εθνικότητα, να βρίσκει χαρά σε ένα κομμάτι ψωμί, ένα χαμόγελο, ένα καθαρό σεντόνι, και να αναγνωρίσει την ελευθερία ως το ουσιαστικότερο αγαθό.

Η πρωταγωνίστρια της παράστασης στο Θέατρο Νέου Κόσμου, Ρηνιώ Κυριαζή, μιλά στο Infowoman για το σπουδαίο έργο του Βενέζη, τα μηνύματα που περνά και την αποτύπωσή τους στο σήμερα.

Αναφερόμενη στην παράσταση τονίζει:

«Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη Το Νούμερο 31328, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ο Ηλίας Βενέζης μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, σε ηλικία 18 ετών, βρέθηκε στα τάγματα εργασίας Αμελέ Ταμπουρού, ήταν μάλιστα από τους λίγους που επέζησαν. Όταν εγκαταστάθηκε στη Λέσβο έγραψε, πολύ νέος ακόμη, με παρότρυνση του Στράτη Μυριβήλη, το αριστουργηματικό αυτό έργο.

Τον Ιούνιο του 1924, σε ένα συνέδριο της «Λεσβιακής Άνοιξης», όρος που χρησιμοποίησε ο Μυριβήλης για να περιγράψει την πρωτόγνωρη πνευματική και καλλιτεχνική άνθηση που σημειώθηκε στη Μυτιλήνη την δεκαετία του 1920, ο Ηλίας Βενέζης κρατούσε τις παρακάτω σημειώσεις, ενδεικτικές των προθέσεων των σπουδαίων λογοτεχνών [Από το περιοδικό Αιολικά Γράμματα του 1975]:

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»