Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για να δει κανείς την πραγματικότητα ως κάτι που ξεφεύγει από το αποδεκτό και το συνετό, μια πραγματικότητα που εκτυλίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας που τις περισσότερες  φορές δεν βλέπουν αυτό που υπάρχει πραγματικά. Η πραγματικότητα αυτή είναι μάλλον εικονική και δεικτική του τέλματος, πάνω στο οποίο προσπαθούν να ισορροπήσουν οι θνητοί.

Οι λόγοι που προφασίζονται οι άνθρωποι για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους είναι πέραν πάσης προσδοκίας ανόητοι και συνήθως ξεπερνούν την κλίμακα της λογικής, με την οποία ασχολήθηκαν εντατικά οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας. Όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά αποκλείουν κάθε δυνατότητα πνευματικής παρέμβασης γιατί πολύ απλά το πνεύμα εδώ απουσιάζει.

Οι άνθρωποι, όμως, συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη και μάλιστα κομπάζουν για αυτό πως με τον ίδιο τρόπο και παρόμοιες συνήθειες παραμένουν στις επάλξεις της σεμνοτυφίας που πασπαλίζεται ελαφρά με αλλόκοτες εκφράσεις του προσώπου που ομοιάζουν περισσότερο με κακόβουλους μορφασμούς.

Βουτηγμένοι μέσα στην θλίψη και την απαισιοδοξία, αμέτρητοι κομπάρσοι ενός έργου που ξεγελά ακόμη και τον πιο έμπειρο σκηνοθέτη, προβαίνουν σε ακατανόητες πράξεις, σαν αυτές που αφαιρούν την ωριμότητα στις κινήσεις και τις αντιδράσεις, όταν όλοι και όλες χαρωπά φέρονται σαν παιδιά χωρίς να είναι.

Κάποιοι λίγοι προσπαθούν να σώσουν την παράσταση της ζωής, παραμερίζοντας το θόρυβο και τις μεγαλομανίες όλων εκείνων που σοβαρεύουν όσο λαμβάνουν αξιώματα και αντλούν εξουσία από τους ιεραρχικούς πόντους. Οι άνθρωποι λοιπόν, δεν είναι παρά τα ίδια τους τα λάθη, οι αμέτρητοι κόποι για να ανέβουν τα σκαλιά της ιεραρχίας, είναι απλά τα σημάδια εκείνα που αλλάζουν με τον καιρό και δεν μπορούν να αφήσουν ίχνη γιατί η κατεύθυνση είναι αόριστη και μη εντοπισμένη.

Η πραγματικότητα μας ξεφεύγει πάντα, είναι εικονική, και συνήθως δεν μας προειδοποιεί για την αλλαγή των συνθηκών, αλλά και την αντίθετη ροπή των γεγονότων. Αυτά με την σειρά τους περιπλέκονται γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι περιπλέκουν τον εαυτό τους με την εικονική πραγματικότητα και τα βλέπουν από την αντίθετη ειδολογική σκοπιά, διαστρεβλώνοντας αλόγιστα τα νοήματα και τις σημασίες.

Αν δεν γινόταν όλα αυτά, θα μιλούσαμε για μια κανονική ζωή με τα συνήθη αναμενόμενα αποτελέσματα. Όμως, ούτε η ζωή είναι κανονική, ούτε τα αποτελέσματα τα ίδια. Τουναντίον, οι διαστρεβλώσεις, οι στρεβλώσεις και οι παρανοήσεις δεν δικαιολογούν απλά μια εικονικότητα στις επαφές και συναλλαγές, αλλά αναδιατάσσουν και αναπροσαρμόζουν την ίδια την κοινωνία μέσω αυτής της τρικυμιώδους εικονικής πραγματικότητας.

Οι θεατές του έργου λιγοστεύουν με τον καιρό, αφού η παράσταση χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον και ειδικό της βάρος και οι κομπάρσοι υποβαθμίζονται περαιτέρω σε ότι αφορά τον ρόλο τους. Στο τέλος αυτό που μένει, δεν είναι παρά μια πικρή γεύση και μια ακατανοησία, καθώς κανείς δεν είναι σε θέση να πει σε τι κόσμο ζει και γιατί.

Όλα γκρεμίζονται σα να μην ήταν ποτέ στέρεα, τα γεγονότα, οι άνθρωποι, ο ρόλος τους και η ίδια η ζωή, που δεν αφήνει ίχνη αλήθειας στο πέρασμα των χρόνων. Και ο λόγος είναι ότι και πάλι θα ξεκινήσει η νέα παράσταση, το νέο έργο, με άλλα πρόσωπα, χωρίς, όμως, την παραμικρή διαφορά. Είναι σα να μην άλλαξε ποτέ και τίποτε, σαν να μην προστέθηκε ούτε ένα λιθαράκι, γιατί όπως προανέφερα, το πνεύμα απουσιάζει.

Γενιές ανθρώπων φεύγουν, γενιές έρχονται, οι μεγάλοι γίνονται παιδιά στην προσπάθειά τους να διασκεδάσουν το πέρασμα του χρόνου, αλλά και τα παιδιά σπεύδουν να σοβαρέψουν την φωνή τους πρόωρα, ζηλεύοντας τους διαλόγους των μεγάλων και η ιστορία συνεχίζεται χωρίς σταματημό.

Μένει μόνο ένα έργο που επαναλαμβάνεται αναφανδόν, μια παράσταση που στο τέλος δεν έχει θεατές, καθώς το ενδιαφέρον για τη ζωή χάνεται με τον καιρό, όταν η ίδια η ζωή μετατρέπεται σε μια εικονική πραγματικότητα με αμέτρητους κομπάρσους μειωμένης πνευματικής αντίληψης που συνθέτουν αυτή την διαχρονική απαισιοδοξία στα μάτια και την ψυχή του στοχαστή.

Αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, προσπαθεί να αποκαλύψει ο στοχαστής, ο ποιητής, ο λογοτέχνης. Αυτό που χάνεται καθημερινά στην βοή του κόσμου. Αυτή την ίδια τη βοή και τον αναστεναγμό που προκαλεί η επαναληπτικότητά της.

Αυτή την παράσταση ενός κόσμου που νομίζει ότι συμμετέχει στην ροή του χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα τον σταματά, αλλάζοντας ανεξήγητα τη φορά του. Είναι το παιχνίδι των ανθρώπων που αλλάζουν τους ρόλους σε μια εικονική πραγματικότητα, η ίδια η αποστέρηση της σκέψης που θα βοηθούσε πραγματικά τον καθένα να δει πίσω από την επιφάνεια των γεγονότων. Η ίδια η ζωή που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στην ψυχή αυτού που ψάχνει τα νοήματα και τις λέξεις.