Την ώρα που άλλοι ψάχνουν και εφευρίσκουν τρόπους και αντικείμενο για να προσελκύσουν κόσμο, δημιουργώντας το σχετικό κλίμα, και το ανάλογο μάρκετινγκ προβολής, εμείς γυρίζουμε την πλάτη, σ έναν χαμένο και κυριολεκτικά θαμμένο θησαυρό.
Άγνωστα έργα τέχνης, μεγάλων ονομάτων της μουσικής, και της ζωγραφικής, χάνονται στο βωμό της αδιαφορίας και της άγνοιας. Ουδείς ασχολείται, ουδείς νοιάζεται, ουδείς φροντίζει για τη σωτηρία αυτών πρωτίστως και εν συνεχεία, για την αξιοποίηση και εκμετάλλευσή τους. Το μεγάλο κεφάλαιο τούτου του τόπου, η παιδεία, η τέχνη, ο λόγος, εκφραστές αυτών, άνθρωποι που πρόσφεραν όχι σε τοπικό επίπεδο, αλλά και παγκοσμίως, έχει θαφτεί και ξεχαστεί. Η πλήρης απαξίωση εκείνων που διέπρεψαν με την πένα τους, το κριτικό τους πνεύμα, το ταλέντο τους, κινδυνεύει να γίνει «θεσμός» και συνήθεια. Αυτό που σε άλλες εποχές θα αποτελούσε μέγα σκάνδαλο και ευτελισμός της πνευματικής μας κληρονομιάς, σήμερα περνά κάτω απ τ άχυρο. Ίσως και κάποιοι να περιμένουν τα εύσημα, για την πρωτοβουλία τους να ξεθάψουν τον πλούτο του παρελθόντος. Λογικά για όλα αυτά υπάρχουν καταστάσεις καταγραφής, παραλαβής - αρχειοθέτησης.
Δεν είναι δυνατόν η εκάστοτε Δημοτική Αρχή που αναλαμβάνει, να μην έχει στα χέρια της, τις καταστάσεις αυτές.
Πώς, λοιπόν, τώρα έρχονται έκπληκτοι και μιλούν για την ανακάλυψη των ανεκτίμητης αξίας έργων; Το τι θα πρέπει να κάνει η επόμενη Δημοτική Αρχή και η καθεμιά είναι αυτονόητο, τουλάχιστον για το θέμα αυτό. Το ζητούμενο είναι, τι έκανε τόσα χρόνια η παρούσα;

-Το πάρκο της Αγ. Ειρήνης έχει γεμίσει όχι μόνο από σκουπίδια που σφηνώνουν στις ρίζες των φυτών, αλλά και από ανθρώπους που κάνουν τα καθαρά τους, πλένουν τις κουβέρτες τους και τις απλώνουν στα φυτά, «διακοσμώντας» τα με μια εξαιρετική πολυχρωμία.
Επιπλέον και ορισμένα από τα παιχνίδια της παιδικής χαράς έχουν πρόβλημα και είναι επικίνδυνα.