Η πρώτη επίσημη παρουσίαση της «4ης Ανθολογίας» που εξέδωσε πρόσφατα η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών- Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων θα γίνει στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 31 Μαϊου στη 1 το μεσημέρι στις εγκαταστάσεις της HELEXPO στην αίθουσα Γιάννη Ρίτσου.
Κατά την παρουσίαση θα μιλήσουν οι Στέφανος Ταμβάκης, Πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, Βάιος Φασούλας, Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η, Σπύρος Δαρσινός, Τομεάρχης Η.Π.Α, Παντελής Ξανθίδης, Εκπρόσωπος στην Ελλάδα-Δημοσιογράφος και η Δήμητρα Σφενδόνη-Μέντζου Καθηγήτρια του Α.Π.Θ.
Το συντονισμό της συζήτησης θα κάνει ο γνωστός δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας.

Η Ανθολογία
Προσεγμένη έκδοση με την ευγενή χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης από τις Εκδόσεις ΖΗΤΗ.
Δείγμα μεστό της πνευματικότητας του απανταχού ελληνισμού.
Για το δέντρο της ελληνικής διασποράς που «Από τους πιο εκλεκτούς καρπούς του είναι τα έργα των ομογενών λογοτεχνών, συμπαγών Ελλήνων που όχι μόνο διαφύλαξαν τη γλώσσα και την ταυτότητά μας, αλλά εργάστηκαν με το μυαλό και την καρδιά τους για να την κάνουν στολίδι» κάνει λόγο στο χαιρετισμό του ο Πρόεδρος του ΣΑΕ κ. Ταμβάκης στις πρώτες σελίδες υποδοχής. Σε αυτά τα λόγια πιστεύω πως βρίσκεται και η αξία του όλου έργου αφού συγκεντρώνει τα αισθήματα, τους συλλογισμούς, τις ανησυχίες του νου και της καρδιάς των απόδημων Ελλήνων, αυτών που φαίνεται πως ρέει η Ελλάδα στις φλέβες τους αφού δεν την πατούν τα πόδια τους με τον ξενιτεμό τους.
Σκέψεις, αναζητήσεις, χτύποι της καρδιάς, εικόνες ανθρώπων και τόπων αναδεικνύονται σε ποιήματα και πεζογραφήματα μέσα από την τέχνη του λόγου των απόδημων Ελλήνων.
Η λογοτεχνία είναι μία. Δε γνωρίζει σύνορα , είναι γεννήματα του νου και της ψυχής ανθρώπων ευαίσθητων στις προσλαμβάνουσες που μπορούν και τις καταγράφουν μέσα από τη δική τους οπτική. Κουβαλά βιώματα, καταθέτει αισθητική.
Και τούτη η Ανθολογία μαρτυρά πως οι Έλληνες της ξενιτιάς παρόλο που ζουν σε άλλη γη, με άλλα ακούσματα από αυτά της ελληνικής γλώσσας, μπορούν και κάνουν την υπέρβαση και δημιουργούν. Δημιουργούν σε γλώσσα ελληνική, αυτή που τους γέννησε, που είναι η ρίζα τους.
Από το ψηλάφισμα και μόνο των σελίδων αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον πνευματικό πλούτο των απόδημων Ελλήνων.
Σπύρος Δαρσινός, Στράτος Δουκάκης, Ιάκωβος Γαριβάλδης, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Γιώτα Στρατή Δημήτρης Μουστάκης, Ηλίας Στεργιόπουλος, Βάνα Κοντομέρκου, Αγγελική Μαραγκουδάκη, αλλά και ο Νίκος Παλαμήδης που δίνει τον αγώνα του μέσα και από την ηλεκτρονική του εφημερίδα στο www.palamidis.org καθώς και ο Κώστας Δουρίδας γνωστός από την ιστοσελίδα του durabond.ca/gdouridas (The land of Gods) που αποπνέει το μεγαλείο του Ελληνισμού, είναι κομμάτι από τα ονόματα των λογοτεχνών που καταθέτουν τον πνευματικό τους πλούτο στην Ανθολογία μεταξύ άλλων εξίσου αξιόλογων ονομάτων για τα οποία μένω με την ενοχή που δεν τα αναφέρω, καθότι ο κατάλογος είναι μακρύς.
« Όταν γράφω είναι σα να ξεγυμνώνω την ψυχή μου. Χαράζω με λέξεις πάνω στο χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστή μου εκείνα τα συναισθήματα που, κατά κάποιο τρόπο, φανερώνουν την αλήθεια μουΑπόδημος πάντα, δίχως τελικά να ριζώσω παρόλα τα 41 χρόνια. Στο πέρασμα των χρόνων έκανα προσπάθειες να μην εγκλωβιστώ μέσα στο εφήμερο, να μην απομακρυνθώ από το όνειρο, και τη μέθη που χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις αυτό το όνειρο» είναι κάποιες από τις σκέψεις που σημειώνει σαν αλήθειες της ψυχής του στην Ανθολογία ένας δικός μας απόδημος, ο Στράτος Δουκάκης Αντιπρόεδρος της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η και τομεάρχης Ν. Αμερικής , που έλκει την καταγωγή από τη Μήθυμνα , τόπο για τον οποίο δεν παύει να εκδηλώνει τη λατρεία του.
Με αυτές τις σκέψεις του λογοτέχνη Στράτου Δουκάκη και λίγους στίχους από τα «Λευκά Ταξίδια #3» της Γιώτας Στρατή, διαλέγω να κλείσει τούτο το σημείωμα.
«Σε ταξίδια ανέφικτα μη σπαταλιέσαι παρά στην ώρα
της ραστώνης. Να χαλαρώνεις τους ιστούς και πιστούς
να έχεις τους ανέμους που σ΄ακολουθούν, να κυματίσεις
τις ιστορίες του Ομήρου και τους θρύλους
του Μεγαλέξανδρου σε άλλα πλάτη,
μαζί και τις προσευχές του Παπαδιαμάντη
.
Άφησε τα λευκά όνειρα για λίγο ν΄ακολουθήσουν τη ροή
Κι ας είναι πολλάκις επικίνδυνο»

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
www.vamvoura@hotmail.com
www.marianthiv.blogspot.com

Απονομή βραβείου στο Γιώργο Καμβυσέλλη
Στις έντεκα του Μάη, σε μια κατάμεστη από κόσμο αίθουσα στα Χανιά, πραγματοποιήθηκε λαμπρή εκδήλωση και απονεμήθηκαν τα βραβεία και οι έπαινοι του 3ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Διηγήματος, που είχε προκηρύξει η Παγκρήτια Ένωση Λογοτεχνών.
Το δεύτερο βραβείο δόθηκε στον συμπατριώτη μας Γιώργο Καμβυσέλλη, για το διήγημά του ¨Άσπρο Μαύρο¨, που όπως ανέφερε ο ίδιος, « είναι ένα ράπισμα, μια κραυγή ενάντια στον ρατσισμό που σαν κατακάθι των Κου-Κλουξ-Κλαν, ταλανίζει ακόμα την κοινωνία μας. Είναι μια αυθεντική ιστορία που την έζησα αγγιχτά, που πόνεσα και δάκρυσα μαζί τους. ».
Ας σημειωθεί ότι προ μηνών του είχε δοθεί έπαινος, από την ίδια Ένωση, σε Πανελλήνιο επίσης διαγωνισμό, για το ποίημά του ¨Του κεριού σου η φλόγα¨.



«Του καιρού ανασκαλέματα»
Το βιβλίο του συμπατριώτη μας συγγραφέα Γιώργου Καμβυσέλλη «Του καιρού ανασκαλέματα» περιλαμβάνει είκοσι διηγήματα. Ένα βιβλίο «κατάθεση ψυχής». Ο συγγραφέας δεν αφηγείται απλά, δεν περιγράφει μόνο, δεν σκιαγραφεί αδρά τους ήρωες του. Σε κάθε διήγημα βάζει ένα κομμάτι της ψυχής του. Με εξομολογητική διάθεση, με περίσσια ευαισθησία και ανθρωπιά, ο Γιώργος Καμβυσέλλης μας μιλά για το χθες και το σήμερα.
Οι αναμνήσεις του είτε από το κοντινό είτε από το μακρινό παρελθόν μιλούν στην ψυχή του αναγνώστη, που μεταφέρεται στο Παγκράτι, στη
Μυτιλήνη, στην Κρήτη, στη Νέα Υόρκη. Τόποι πολύ σημαντικοί για την
πορεία του συγγραφέα στο ταξίδι της ζωής του, μιας ζωής πλούσιας σε εμπειρίες, βιώματα και κυρίως συναίσθημα. Αυτό το συναίσθημα πλημμυρίζει και τις σελίδες του βιβλίου του.
Η γυναίκα, πίσω από πολλά ονόματα και προσωπικότητες, αλλού η Φωτεινή, αλλού η Ευρύκλεια, αλλού η μικρή Ισμήνη, κυριαρχεί στο έργο του. Ξεχωριστή θέση έχουν οι φίλοι οι γκαρδιακοί, οι' καλοδιαλεγμένοι,
καθώς και οι απλοί περήφανοι άνθρωποι, αυτοί που δείχνουν στον αναγνώστη την ομορφιά της ζωής: «Καλλιά στα' νύχια των αϊτών λεύτεροι, παρά ένα με τα σκουλήκια».
Πίσω από τέτοιες φράσεις που ο συγγραφέας βάζει ως μότο' στα διηγήματά του, μας δίνει ένα δυσεύρετο πρότυπο 'ζωής για τις μέρες μας,
πρότυπο ζωής με ανθρωπιά, με αγώνα, με παλικαριά. Φράσεις όπως «Η ανέχεια σε θεμέλια γερά, ανθρώπους ατσαλώνει», «Σαν' δίνεις χαρά πάλι χαρά θα παίρνεις και πιότερη», «Άσε τα λούσα είσαι πλασμένη για μεγάλα' ανδραγαθήματα», αγγίζουν την ψυχή του αναγνώστη και έμμεσα διδάσκουν την ομορφιά της ζωής. .
Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες του συγγραφέα δεν έχουμε μόνο το δικό του αγώνα για προκοπή και καταξίωση, δεν έχουμε μόνο ιστορίες που ο ίδιος βίωσε και τόσο άμεσα μας αφηγείται, με λέξεις καλοδιαλεγμένες που αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής, αλλά κυρίως έχουμε ζωντανή την εικόνα μιας εποχής που πέρασε. Μιας εποχής με άλλες αξίες, αξίες όμως που μας είναι απαραίτητες περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Το βιβλίο του Γιώργου Καμβυσέλλη είναι μια αισιόδοξη θεώρηση της ζωής σε καιρούς ζοφερούς. Τον ευχαριστούμε και με ανυπομονησία περιμένουμε την καινούρια δουλειά του.
Γιώργος Τσαλίκης

Εγώ, ο μπάρμαν
Του Φώτη Κρικζώνη
Από τις εκδόσεις «Καστανιώτης»
Τιμή 22 ευρώΑρχή φόρμας
Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία του μπαρ «17», αλλά και η αυτοβιογραφία του ανθρώπου που έζησε πίσω από το θρυλικό πάγκο του. Ο Φώτης Κρικζώνης, ο διάσημος πατέρας των διακόνων της ποτοχοΐας, αφηγείται μέσω της πένας της Λίλης Γιαλέσσα-Λεοντίδη τα παιδικά του χρόνια στη Ρεντίνα των Αγράφων, τα εμφυλιακά του βιώματα, την ύστερη πραγμάτωση του αθηναϊκού ονείρου και, εντέλει, τη δημιουργία του υπόγειου θαύματος που συντελέστηκε εκ του μη όντος στην οδό Βουκουρεστίου μια βραδιά του 1957. Στις σελίδες αυτής της εξιστόρησης παρελαύνουν οι πρωταγωνιστές, αλλά και οι κομπάρσοι της μυθολογίας των αθηναϊκών μπαρ, γνωστοί και άγνωστοι δραπέτες της αστικής νύχτας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται εξέχουσες μορφές της διεθνούς και εγχώριας πολιτικής, της τέχνης, της δημοσιογραφίας. Μια συναρπαστική αφηγηματική σύνθεση, ο βίος και η πολιτεία ενός ανθρώπου που συσπείρωσε για τρεις δεκαετίες την αθηναϊκή ιντελιγκέντσια, διατηρώντας αυστηρά σε όλη του τη διαδρομή την αυθεντικότητα του ανυπόδητου παιδιού της Κατοχής.


ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ
Της ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ
Από τις εκδόσεις «Ψυχογιός»
Τιμή 16,60 ευρώ

Πριν από πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία. Όταν με πήγαιναν στα bal d'enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου, όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ' τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: η δυνατότητα να γίνεις για λίγο άλλος είναι μια ελευθερία απόλυτη! Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ό,τι ψεύδεσαι, εκείνο που ονειρευόσουν να είσαι. Να φορέσεις το προσωπείο που σου εξιδανικεύει το πρόσωπο. Σήμερα έχασαν την αίγλη τους και όταν σπανίως μασκαρεύονται οι άνθρωποι, αυτό δεν έχει καθόλου απ' την παλιά έξαψη. Ντύνονται, μηχανικά σχεδόν, γιατί είναι έθιμο, για να διασκεδάσουν κάπως αλλιώς, γιατί το απαιτεί μια κοσμική πρόσκληση. Ο ποιητικός βυθός της μεταμφίεσης έχει στερέψει. Λέω πως τούτη η αλλαγή δεν είναι ασύνδετη από τον τρόπο που πια λειτουργούμε. Η σύγχυση ταυτότητας και η επισημοποιημένη υποκρισία των ρόλων, η μειωμένη προσωπικότητα, η απουσία κέντρου ζωής, και η θεμιτή, η σχεδόν επιβεβλημένη διπλοπροσωπία για να επιβιώνεις κοινωνικά, για να αντέχεις τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη μεταμφίεση μια καθημερινή κοπιαστική και αγχώδη ρουτίνα. Προς τι λοιπόν να ονειρεύεσαι μια πρόσκληση σε τέτοιους χορούς; Το να σε ελκύει να μεταμφιεστείς και να το σχεδιάζεις με λαχτάρα προϋποθέτει ότι γνωρίζεις ποιος είσαι. Για να γίνεις συνειδητά άλλος, πρέπει να γνωρίζεις πρώτα, συνειδητά, ποιος όντως είσαι. Πώς αλλιώς θα ξεχωρίσεις το "άλλος";


Το κορίτσι της Χρυσής Ακτής
Της Χιούαρντ Μιλς Μέριλυν
Μετάφραση από τον Εμμανουήλ Αλέξη
Τιμή: 26, 00 ευρώ
Στην Αφρική, λίγο πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου καριέρες στήνονται και γκρεμίζονται, περιουσίες κερδίζονται και χάνονται, για τη δεκατετράχρονη Ματίλντα ο γάμος με τον πλούσιο μαύρο δικηγόρο σηματοδοτεί το απότομο και βίαιο τέλος τής παιδικής της ηλικίας.
Όμως η πρώτη σύζυγος και μητέρα των παιδιών του είναι αποφασισμένη να μη δεχτεί αυτή την προσβολή. Η Ματίλντα θα παλέψει για την αξιοπρέπειά της με μόνο στήριγμα το νεαρό Βρετανό αξιωματούχο και την αλκοολική γυναίκα του. Εκείνη θα της μάθει αγγλικά. Εκείνος θα την ερωτευτεί παράφορα.
Πέντε ζωές τόσο διαφορετικές, πέντε άνθρωποι από τόσο διαφορετικούς κόσμους, αγαπάνε, ερωτεύονται, πονάνε, ζούνε τη μαγεία της Αφρικής.

Φόνης Δομενίκου Αναγνώστου
«Από τα μύχια της ψυχής μου»
(ποιήματα)

Αποκάλυψη ήταν για μένα η τελευταία συλλογή ποιημάτων με τον παραπάνω τίτλο της αγαπητής Φόνης Δομενίκου Αναγνώστου. Είχα διαβάσει ποιήματά της σποραδικά, τώρα όμως απέκτησα πληρέστερη γνώση του ποιητικού της έργου, διαβάζοντας την τελευταία της συλλογή.
Μέσα από τα ποιήματα αυτά γνώρισα μια υπερευαίσθητη ψυχή με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, που τη συγκινούν στοιχεία, απαρατήρητα από όποιον δεν διαθέτει τις ανάλογες προσλαμβάνουσες.
Η Φόνη παρατηρεί με φιλοσοφικό βλέμμα τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής και μετουσιώνει σε ποίηση, εντυπώσεις και συναισθήματα με έναν προσεκτικά σμιλεμένο στίχο, σύντομο, εύληπτο, κατανοητό, λυρικό, βαθυστόχαστο. Τα ποιήματά της αποπνέουν άρωμα αισιοδοξίας και ελπίδας. Βλέπει τα θετικά της ζωής, θαυμάζει την ομορφιά που υπάρχει διάχυτη στη φύση και με ρομαντική διάθεση αναφωνεί στο ποίημά της
«Τ ασημένιο φεγγάρι»:
Ας μπορούσα να περπατήσω
στο μονοπάτι που κάνει το φεγγάρι
πάνω στη θάλασσα.
Να το ρουφήξω
ανακατεμένο με τη θαλασσινή αλμύρα,
να λουστώ με το φεγγαρίσιο ασήμι,
να βραχώ απ το κύμα,
να νοιώσω ζωή.
Η ποίηση της Φόνης περιβάλλει σαν με ροζ οργαντίνα και τις πιο ζοφερές πραγματικότητες, όπως το θάνατο, τον πόνο, κ.α.
Στο ποίημά της «Πανηγύρι ο θάνατός μου» αναφέρει:
Δε θέλω μαύρα στην κηδεία μου
δε θέλω μαύρα στο θάνατό μου
δε θέλω το χρώμα του χάρου
Δε θέλω το χρώμα της σκοτεινιάς
Θέλω χρώματα χαράς
για να γίνει ο θάνατός μου πανηγύρι,
να γίνει γιορτή.
Να πάω κοντά στο Θεό χαρούμενη
να τον ευχαριστήσω
για τις μέρες που μου χάρισε

Φιλοσοφεί για τη ζωή και το θάνατο, υμνεί τα νιάτα, την αγάπη, την ελπίδα. Κυρίως την ελπίδα. Αισιόδοξο καταστάλαγμα μετά από κάθε γόνιμη σκέψη της είναι η έννοια της ελπίδας που φτερώνει τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής. Η διάχυτη αισιοδοξία χαριτώνει τους στίχους της και προτρέπει τον κάθε μεμψίμοιρο, να αντιμετωπίζει ψύχραιμα και καρτερικά τις αντιξοότητες. Στο ποίημά της «Ας την ελπίδα ως είναι» μας λέει:

Βασανισμένη βλέπω την ελπίδα
στα μάτια σου, άνθρωπέ μου.
Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο
να χαρεί το τώρα
και μη σκοτώνεις την ελπίδα.
Το φως της μέρας
θα διώξει το σκοτάδι.

Τα ποιήματα της Φόνης είναι για μένα δροσιά ψυχής, βακτηρία στις ανηφοριές, παρηγοριά κι ελπίδα. Της οφείλω ένα θερμό «ευχαριστώ» κι ένα μεγάλο «μπράβο».
Λίνα Βακάλη Πανταζοπούλου