Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Καλοκαίρι πια και μετά από έναν ακόμη εξαντλητικό χειμώνα, οι Έλληνες πολίτες ξεχύνονται στα νησιά να απολαύσουν πανάκριβες διακοπές, γιατί έτσι έχουν αποφασίσει εδώ και χρόνια αυτοί που καθορίζουν τις τιμές, παρά την εξακολουθητική κρίση και φτώχεια. Τα πακέτα απευθύνονται μονάχα σε ξένους και δη ευημερούντες, που πάραυτα κάνουν διακοπές με πολύ λίγα χρήματα και ασφαλώς φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις από την Ελλάδα. Και φθηνά, και φιλόξενα, και ήλιος και θάλασσα. Οι επιλογές πολλές, το ίδιο όπως και τα καταλύματα πολλών αστέρων.
Για τους Έλληνες, όμως, τα πράγματα είναι ούτως ή άλλως διαφορετικά. Και χαμηλοί μισθοί και χαράτσια και περικοπές στους μισθούς και ολιγοήμερες διακοπές με χαμηλό budget. Οι διαφορές μεταχείρισης ασύλληπτες, ο διαχωρισμός ντόπιων και ξένων τουριστών σε κάθε περίπτωση μεγάλος. Αυτό που ζητά από χρόνια ο Έλληνας δεν είναι αν θα απολαύσει τη θάλασσα, αλλά αν τον αφήνουν να το κάνει αυτό, με δεδομένη την περίφραξη των παραλιών ή την περίπου εξαναγκαστική σε πολλές περιοχές πληρωμή της ποθητής σκιάς. Κοστίζουν όλα στην Ελλάδα, η εκμετάλλευση έχει ξεπεράσει προ πολλού τα επιτρεπτά όρια και αυτό που θυμούνται οι ξένοι επισκέπτες στην περίπτωση αυτή δεν είναι παρά η αισχροκέρδεια, γιατί έτσι τιμάται η παράδοση. Υπάρχουν, βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, όταν η φιλοξενία κατατροπώνει το ατομικό συμφέρον και η ποιότητα εξοβελίζει την κάθε «αρπαχτή».
Όμως, καλοκαίρι είναι, λένε οι γνωστοί άγνωστοι, «καλόν είναι να χαλαρώσουμε». Το αν εκμεταλλεύονται κάποιοι αυτή τη χαλάρωση, αυτό είναι άλλο θέμα. Και σε τελική ανάλυση, λένε οι ειδήμονες του είδους, «αν έχουν κάποιοι χρήματα να δώσουν και ανταποκρίνονται, τι ενδιαφέρει αυτό τους υπόλοιπους»; Εύλογη η απορία, αφού δεν είναι και λίγοι αυτοί που τελικά δίνουν τα ευρώ χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, όλοι όσοι δεν αντιδρούν στο θερινό εκμεταλλευτικό εφιάλτη. Και με αυτό τον τρόπο, είναι όλοι ευχαριστημένοι. Και αυτοί που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του άλλου για ξεγνοιασιά και εκείνοι που δίνουν το χρήμα και εκείνοι που ταξίδεψαν χιλιόμετρα για να απολαύσουν τις ελληνικές ομορφιές σε ακριβά καταλύματα, με χαμηλές, όμως, τιμές.
Οι μόνοι που είναι απαρηγόρητοι είναι τελικά κάποιοι λίγοι, που διαμαρτύρονται για τον καλοκαιρινό εφιάλτη και που για τους πολλούς μόνο φασαρία δημιουργεί. Το χειμώνα όμως είναι όλοι παρόντες, εκτός των ξένων επισκεπτών που πέρασαν φίνα και έχουν πολλές αναμνήσεις από τη χώρα του ήλιου. Έχουν, βέβαια, να θυμούνται και κάτι ξεγυρισμένες «αρπαχτές» στα νησιά, με τιμές «πολλών αστέρων» για μια σαλάτα ή ένα μπουκάλι νερό.
Αυτή είναι η Ελλάδα της κρίσης, εκεί όπου οι τιμές όχι απλά δεν πέφτουν, αλλά όπου η κάθε επαγγελματική ομάδα έχει έτοιμη τη δικαιολογία περί «επιβίωσης». Έτοιμες οι απαντήσεις, το ίδιο όπως και τα παράπονα για μείωση του εγχώριου τουρισμού. Μα καλά, γιατί απορούν που ο μέσος Έλληνας αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε αυτή την ακρίβεια; Είπαμε όμως, γι΄ αυτούς καλοκαιράκι είναι, να οικονομήσουν και αυτοί κάτι στας εξοχάς Και η ιστορία συνεχίζεται και τα θύματα εκμετάλλευσης πολλαπλασιάζονται γιατί πολύ απλά έτσι αποφάσισαν κάποιοι που περιμένουν πώς και πώς το καλοκαίρι για να πλουτίσουν, με το πρόσχημα ότι ο χειμώνας είναι δύσκολος. Ελλάδα, όμως, είναι εδώ και το κάθε τι κοστίζει, ακόμη και η θέα. Για τον εγχώριο τουρισμό η παρατεταμένη αύξηση των τιμών δεν επιτρέπει παρά μια ακόμη αποστέρηση από τα φυσικά αγαθά. Γιατί, να ξέρετε δεν εκστρατεύουν πια όλοι τα καλοκαίρια και ειδικά με πλοία και αεροπλάνα, όπου το κόστος έχει ξεπεράσει κάθε επιτρεπτό όριο. Γιατί πολύ απλά, υπάρχουν χιλιάδες πολίτες που πλήττονται από την κρίση, την ίδια στιγμή που πλοία και αεροπλάνα γεμίζουν από βορειο-κεντροευρωπαίους. Πολύ απλά, διότι η οικονομική κρίση δεν είναι φαντασίωση, ούτε η περιλάλητη επιστροφή της χώρας στις αγορές έχει μειώσει την τιμή της ομπρέλας και του καφέ στις παραλίες και τα νησιά, που έχουν προ πολλού καταληφθεί από κάθε λογής επιστήμονες του είδους της εκάστοτε «αρπαχτής».