Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Με αργό και βασανιστικό τρόπο, εν μέσω φειδωλών ευχών και ανταλλαγής περιορισμένων μηνυμάτων, οδεύουμε προς το 2015, χτυπημένοι από τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών που έχει αποδεκατίσει χιλιάδες πολίτες, που από τη μια μέρα στην άλλη είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται στο ελάχιστο και τις κυβερνήσεις να παζαρεύουν δυσβάστακτα δάνεια, που βάζουν ως ενέχυρο την εργατικότητα και τη θέλησή τους για μια καλύτερη ζωή. Αφήνοντας πίσω ένα ακόμη νεφελώδες έτος, μια χρονιά κατά την οποία όλοι αναγκάστηκαν να γυρίσουν σε εποχές μεταπολεμικές, οδεύουμε προς ένα ακόμη βασανιστικό έτος, παρά τις φρούδες υποσχέσεις της κυβέρνησης περί ανάκαμψης και επιστροφής στις παλιές καλές εποχές, όταν κανένας δεν προέβλεπε όχι μόνο τη γιγάντωση της ανεργίας, αλλά τουναντίον μιλούσαν για επενδυτικές επελάσεις, με πολλαπλές προσφερόμενες θέσεις εργασίας και αναπτυξιακές προοπτικές, παρά τα μηνύματα από την αμερικάνικη αγορά, που από τη μια μέρα στην άλλη έθετε οριστικά εκτός μάχης τα ακριβοπληρωμένα golden boys, τα στελέχη εκείνα που απορροφήθηκαν από τις χοάνες του κατακρημνισμένου καπιταλισμού. Με εύγλωττο και αποκαλυπτικό τρόπο, με ασταμάτητες περικοπές στο όνομα της εξοικονόμησης χρημάτων, με κατ εξακολούθηση μυστικά παζάρια μεταξύ των εταίρων και των κάθε λογής οργανισμών που έχουν λαμβάνειν από την παρατεταμένη ελληνική λιτότητα, με ατέρμονες διαπραγματεύσεις και οδηγίες για περισσότερες περικοπές χάριν μιας γενικόλογης και ουτοπικής οικονομικής ανάκαμψης, μας προσφέρουν εξόχως θλιβερές προοπτικές για το 2015, εξακολουθώντας να κρύβουν την πραγματική αιτία του προβλήματος, που βρίσκεται κάπου στην αρχή των θεωριών περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πανηγυρικής επικράτησης του στάτους γύρω από τον καπιταλιστικό νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, που τελεί υπό την αυστηρή εποπτεία των κάθε λογής καρτέλ. Η απόκρυψη της αλήθειας είναι κάτι σαν ρουτίνα στις συνήθειες των εξουσιών, που ολοφύρονται πως η κρίση είναι στιγμιαία και προσωρινή και πως την ευθύνη φέρουν «κάποιες» κυβερνήσεις που διαχειρίζονται λανθασμένα τα κονδύλια και όχι η δομή του όλου συστήματος.

Και εδώ διαπράττεται η πρώτη πράξη του εγκλήματος: μη πρόθυμοι να αποκαλύψουν τη γενεσιουργό αιτία της εκάστοτε κρίσης, παραπέμπουν τους αγανακτισμένους σε κριτική ενός μέρους του συστήματος, στην κατακραυγή για τις πολιτικές κάποιων κομμάτων, που δήθεν αντιπαλεύουν οι κατ΄ επίφαση αριστερές δυνάμεις. Έτσι δημιουργείται μια τεχνητή αντιπαράθεση, κατά την οποία κάποιοι λειτουργούν ως διάττοντες αστέρες λόγω της αποτυχημένης άσκησης πολιτικής, και κάποιοι ως Ρομπέν των δασών λόγω της εικαζόμενης φιλολαϊκής πολιτικής τους. Το αλισβερίσι αυτό κατ΄ εμέ η παρθενική γεύση από την πρώτη πράξη του εγκλήματος κρατά καιρό και βασικά στοχεύει στο να αποσείσει τις ευθύνες για την ανεπάρκεια του φασιστικού συστήματος που ακούει στο όνομα καπιταλισμός, ένα σύστημα που επιτηρεί και εξοβελίζει την ελεύθερη έκφραση, από τις συνήθειες μέχρι τις συναλλαγές. Η πρώτη αυτή πράξη, που κρύβει εντός της τις θολές αναμνήσεις από την κατάρρευση του υπαρκτού δήθεν σοσιαλισμού και των τότε αφεντικών της γραφειοκρατίας και του κόμματος, ολοκληρώνεται με την ολομέτωπη επίθεση στα εισοδήματα των εργαζομένων στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης που μαστίζει εδώ και χρόνια τις ευρωπαϊκές και όχι μόνο οικονομίες, παράγοντας μαζικά ανέργους και φτωχούς στα άθλια παραπήγματα των μεγαλουπόλεων της Δύσης, δίπλα στα γυάλινα τερατουργήματα των αρχιτεκτόνων της διαφθοράς. Και ενώ η πρώτη πράξη έχει προ πολλού διαπραχθεί και ενώ οι δικαστές πρόλαβαν και ανακοίνωσαν την αθωωτική τους απόφαση προς τέρψιν των παγκόσμιων ηγεσιών, έρχεται η δεύτερη να επισκιάσει τους όποιους συμβιβασμούς με το εξεγερμένο πλήθος. Πρόκειται για την αλλαγή των προσώπων και την αντικατάστασή τους από «ικανότερους διαχειριστές», μιας και οι πρώτοι μας άφησαν χρόνους. Η δεύτερη τούτη πράξη είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, καθώς καταβάλλονται γιγάντιες προσπάθειες να εξωραϊστεί το κακό και να αγιάσει η νέα εποχή των μεντόρων της ελεγχόμενης πληροφόρησης. Εκβιάζοντας ουσιαστικά τους πολίτες, πως αν δεν γίνουν οι αλλαγές αυτές, θα επιστρέψουν σε μια ζωή λίγα χρόνια μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ουσιαστικά προαναγγέλλουν την έναρξη του τρίτου, όταν στο βάθος του τούνελ δεν αφήνουν και πολλά παράθυρα να εισέλθει φως. Και όλα αυτά είναι αριστοτεχνικά σχεδιασμένα, με προϋπολογισμένες απώλειες και τεχνητές ήττες του συστήματος - τερατουργήματος, προκειμένου να εμφανιστούν περισσότεροι υποψήφιοι προς την κατεύθυνση της θεραπείας του νοσούντος καπιταλισμού. Όταν ολοκληρώνεται και η δεύτερη πράξη, έρχονται και επιστρέφουν ένα μέρος των φόρων, ως δείγμα καλής θέλησης για τη συνέχεια. Και το βαφτίζουν αυτό «προσφορά», καταβολή οικονομικής ενίσχυσης για τη «μεγάλη και φιλότιμη  προσπάθεια των πολιτών» τις ώρες της κρίσης. «Εισερχόμεθα σε μια άλλη εποχή», λένε με στόμφο, «είναι καιρός οι πολίτες να πάρουν πίσω μέρος των «δανεικών». Και εδώ συντελείται η τρίτη και μεγαλύτερη πράξη του στυγερού αυτού εγκλήματος: οι πολίτες λαμβάνοντας την πενιχρή ενίσχυση, επαναπαύονται στις αγκάλες του φονικού αυτού συστήματος, πιστεύοντας πως εφεξής θα έχουν μόνο λαμβάνειν. Η απάτη τούτη είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν ανοίγουν οι αγορές από τις τραπεζικές ενέσεις ρευστού, που υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Και μιας και οι γενιές αυτές θα αργήσουν, οι νοσηροί εγκέφαλοι της κερδοσκοπίας βολεύονται από τα τωρινά κέρδη. Σε ότι αφορά την πολυθρύλητη κρίση; Ποιος θα τη θυμάται πια; Αυτή ανήκει κάπου στο παρελθόν. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται, με τους ίδιους εκμεταλλευτές αλλά με διαφορετικό κάθε φορά πρόσωπο, που στις κρίσεις ζητούν τα πάντα και με το ξεπέρασμά τους επιστρέφουν ψίχουλα. Θα θέλατε να σκεφθείτε σε ποια ακριβώς περίοδο βρισκόμαστε στην Ελλάδα; Κάπου μεταξύ της δεύτερης και τρίτης πράξης. Η παράταση του εγκλήματος αυτού μάλλον θα διαρκέσει και τα επόμενα δέκα τουλάχιστον έτη. Και όποιος στο τέλος επιβιώσει, θα λάβει την ενίσχυση με ποσό ευτελούς αξίας χάριν της διαιώνισης του καπιταλιστικού φαντασιακού.