Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Ο λόγος που οι πολίτες φαντάζουν αδρανείς, είναι επειδή περιμένουν να δουν τι θα γίνει με τα νέα μέτρα και ποιες επιπτώσεις θα έχουν στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό. Θα υπέθετε κανείς, ότι μετά την εφαρμογή του νέου μνημονίου θα ήταν αργά να αντιδράσει ο οποιοσδήποτε, αφού ούτε χρόνος θα υπάρχει, ούτε περιθώριο αντίστασης. Όμως, δεν είναι έτσι. Πρώτον γιατί για ν' αντιδράσει χρειάζεται τον λόγο, αλλά πάνω απ' όλα την αφορμή. Και αφορμές βέβαια υπάρχουν, αλλά η αντίδραση θα πρέπει να εδράζεται κάπου, καθώς τα αντεπιχειρήματα ποικίλουν.

Το όριο της φτώχειας έχει ξεπεραστεί, δεν μπορεί, όμως, να μην υπάρχει άλλη δικλείδα ασφαλείας τουλάχιστον για τους κυβερνώντες, που έχουν να πουν πολλά για το αναπόφευκτο του τρίτου μνημονίου. Οι πολίτες λοιπόν, δεν παραμένουν αδρανείς  μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν, αλλά λόγω του ότι περιμένουν από την κυβέρνηση να προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες, που είτε θα τους βγάλουν στο δρόμο, είτε θα τους καθησυχάσουν. Αυτή η αναμονή είναι εκνευριστική και μάλλον  πιεστική. Αφορά την κατάσταση στη χώρα, αλλά και τις όποιες προοπτικές για το μέλλον.

Το τρίτο μνημόνιο, βέβαια, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ελπίδας για μια καλύτερη προοπτική. Τουναντίον, για πολλούς δεν είναι παρά η ταφόπλακα των όποιων ελπίδων. Οι κυβερνώντες, ισχυρίζονται ότι μπορούν να διορθώσουν πολλά. Χρησιμοποιούν μάλιστα, πολλές πτυχές του μνημονίου, για να ισχυριστούν πως εφεξής, θα μπει τάξη. Πόσο οξύμωρο, όμως, μπορεί να είναι αυτό, τη στιγμή που από την μια το καταριούνται, και από την άλλη βρίσκουν θελκτικά ορισμένα σημεία του, όπως την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς; Περίεργα τα πράγματα. Πάνω απ' όλα όμως, περίεργοι είναι και οι συσχετισμοί.

Το να ισορροπεί κανείς σε τεντωμένο σχοινί, όπως είναι το νέο μνημόνιο, είναι όντως δείγμα ταλέντου. Το να επιβάλλει επίσης, νέους φόρους και χαράτσια και να γίνεται αρεστός, δεν αποτελεί παρά χάρισμα που, καθώς φαίνεται, ο πρωθυπουργός διαθέτει. Θα πρέπει, όμως, να δούμε τη συνέχεια. Να παρατηρήσουμε αν αυτό το χάρισμα μπορεί να σταθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προϋποθέσεις. Θα δοκιμαστεί περαιτέρω ο Αλέξης Τσίπρας, να είστε σίγουροι. Πάνω απ΄ όλα όμως, θα δοκιμαστεί η ανέχεια, η υπομονή και η αντοχή του ελληνικού λαού, που έχει υπομείνει τόσα και αντέξει σε δύσκολες στιγμές. Δεν θα περιμένουν για πολύ ακόμη οι πολίτες. Θα ακούσουν τα νέα μέτρα και θα πάρουν και αυτοί τα μέτρα τους.

Σίγουρα η χώρα περνά σε μια νέα εποχή, μια περίοδο όπου όλες οι αξίες δοκιμάζονται το ίδιο, όπως και τα οικονομικά. Άλλα χάνονται, άλλα επιστρέφουν, «στο πρόγραμμα είναι». Στη χώρα που γέννησε την Άμεση Δημοκρατία και το τονίζω- την εκκλησία του Δήμου και τις δημόσιες λαϊκές συνελεύσεις, στον τόπο της Αθήνας, όπου ο καθένας κάποια στιγμή γινόταν δικαστής και κριτής, χωρίς να ριζώνει στην «καρέκλα», σε αυτή τη χώρα καλούνται οι πολίτες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αντιδράσουν στις εκάστοτε ολιγαρχικές πολιτικές. Και δεν είναι υπόθεση κάποιου μόνο κόμματος αυτή η ιστορία, αλλά πολύ περισσότερο υπόθεση Δημοκρατίας. Και επειδή Δημοκρατία ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, το βάρος πέφτει στους πολίτες. Αυτοί, όμως, διστάζουν, όπως είπα στην αρχή, ή περιμένουν να δουν τα πλάνα.

Έχει, άραγε, πλάνο, η τωρινή κυβέρνηση για την αντιμετώπιση τόσων και τόσων προβλημάτων; Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να παίξει καλά τον ρόλο του ως νέος μνημονιακός κηδεμόνας, παρότι δεν αρέσκεται να τον αποκαλούν μνημονιακό; Μπορεί αναμφίβολα, όπως το έπραξε στο προηγούμενο κρίσιμο χρονικό διάστημα. Θα κριθεί, όμως, ο ρόλος του αυτός. Οι πολίτες δεν θα περιμένουν για πολύ, όπως είπα. Αδρανείς υπήρξαν για πολύ καιρό, τώρα, όμως, «η μπάλα είναι στο δικό τους γήπεδο» για να μιλήσουμε με όρους Βρυξελλών, λίγο πριν την τελική συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο. Εναπόκειται λοιπόν, σε αυτούς τι και πώς θα ανεχθούν. Αν και κατά πόσο μπορούν ακόμη να αντέξουν τις κάθε είδους «επιδρομές». Η επιλογή του τρόπου αντίστασης είναι εφάμιλλη με τις προκλήσεις. Και από αυτές θα υπάρξουν πολλές, που δεν θα επιτρέψουν πλέον την όποια αδράνεια.