Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Περιμένουν όλοι να δουν τι θα γίνει με τη διαπραγμάτευση και αυτό που εισπράττουν δεν είναι παρά ασάφεια και παράταση της αγωνίας, καθώς κανείς δεν γνωρίζει αν όντως έχει υπάρξει συμφωνία και αν αυτή την ακολουθήσουν νέες εκλογές ή δημοψήφισμα. Οι δηλώσεις είναι πολλές από αρκετές πλευρές, κάτι που δείχνει πως τίποτε δεν έχει τεθεί οριστικά στο τραπέζι. Ακόμη και η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο της Κομισιόν δεν διαφωτίζει τα πράγματα: «Το συμπέρασμα της συζήτησης είναι πως η πρόταση που έχει καταθέσει η ελληνική πλευρά παραμένει η μόνη ρεαλιστική και εποικοδομητική πρόταση στο τραπέζι. Βεβαίως, από τις προτάσεις που ακούσαμε από την πλευρά των τριών θεσμών, θέλω να κρατήσω, ως βάση συζήτησης, τα χαμηλά, τα χαμηλότερα σε σχέση με τα προηγούμενα προγράμματα, πλεονάσματα. Και, βεβαίως, υπάρχουν και πολλά άλλα κοινά σημεία. Υπάρχουν, όμως, και σημεία, τα οποία κανείς δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει, διότι όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ότι μιλάμε για μία χώρα που τα τελευταία πέντε χρόνια έχει υποστεί μια μεγάλη οικονομική καταστροφή, αφού χάσαμε το 25% του ΑΕΠ από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας». Αυτά λέει ο Έλληνας πρωθυπουργός μετά τη συνάντηση με τον Ζαν Πωλ Γιούνκερ. Πώς, όμως, μπορεί να πειστεί ο μέσος Έλληνας ότι  τελικά υπάρχει συμφωνία; Οι λεπτομέρειες είναι αυτές που θα την κρίνουν, όσο και αν αυτό φαντάζει άκομψο στους πολίτες. Λεπτομέρειες που για την κυβέρνηση είναι σημαντικές, αλλά για τους πολίτες το συμπλήρωμα μετά την αποδοχή ενός ολόκληρου πακέτου, που θα εμπεριέχει πιθανά νέα μέτρα λιτότητας με άλλη μορφή. Είχε τεθεί από την αρχή, ότι για να υπάρξει συμφωνία θα πρέπει όλα τα μέρη να κάνουν συμβιβασμούς.

Νομίζετε ότι η κυβέρνηση δεν τους έχει ήδη κάνει; Αυτό, βέβαια, δεν ακυρώνει την προσπάθεια που καταβάλλεται, απλώς παρατείνει την αγωνία γύρω από το ποιες αξιώσεις των δανειστών πρέπει να ικανοποιηθούν. Ένα είναι σίγουρο: Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να το παλεύει μέχρι τέλους, μπορεί η κυβέρνηση να θεωρεί ότι το παζάρι είναι σκληρό επειδή εμείς έχουμε ακόμη το πάνω χέρι, μπορεί η Μέρκελ να παρουσιάζεται πως θέλει να κρατήσει πάση θυσία την Ελλάδα στην ευρωζώνη και η πλειοψηφία των Γερμανών -σύμφωνα με δημοσκοπήσεις- να είναι κατά του Grexit, η πλάστιγγα όμως, έχει ήδη γείρει σε βάρος της τσέπης των πολιτών, που πέρα από τις όποιες λεπτομέρειες της συμφωνίας, θα κληθούν εκ νέου να καταθέσουν τον οβολόν τους. Μπορεί να μην υπάρξουν νέες περικοπές κι απολύσεις, μπορεί οι ιδιωτικοποιήσεις να καθυστερήσουν, στο τέλος όμως, δεν θα αποφευχθούν οι νέοι φόροι και πιθανόν τα χαράτσια. Υπό αυτήν την έννοια, συμφωνία θα υπάρξει, δεν ξέρουμε όμως, τελικά ποιον θα ωφελήσει. Γεγονός είναι και αυτό πρέπει να ομολογηθεί απ' όλους ότι η κυβέρνηση το πάει μέχρι τέλους και προσπαθεί να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει ξεφύγει από τους στόχους και τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Εξού κι οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Ναι, η κυβέρνηση και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει πολλά εσωκομματικά προβλήματα λόγω των πολλών απόψεων στο εσωτερικό του  κόμματος. Συγκρούσεις αναμένονται με την ανακοίνωση της συμφωνίας με τους δανειστές, συγκρούσεις που κανείς δεν ξέρει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Η συμφωνία δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα για την εκδήλωσή τους. Όμως, θα επικεντρώσω την προσοχή μου και στις αντιδράσεις των πολιτών. Από την πλευρά αυτή, κατά μία έννοια υπάρχει ένα μούδιασμα και μια καχυποψία του τύπου «τίποτε δεν θα βγει και πάλι». Άλλοι θέλοντας να πιστέψουν σε κάτι, δημιουργούν από μόνοι τους αισιόδοξο κλίμα. Άλλοι διασκεδάζουν την καθίζηση στην αγορά και προσπαθούν να καταλάβουν πώς και πότε θα ανακάμψει. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, όλοι λίγο πολύ αισθάνονται καθηλωμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Τα κόμματα πάντως, δεν έχουν παρά την τελευταία τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι έστω και πρόσκαιρα έχουν καλές προθέσεις. Σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά με τη συμφωνία, δεν θα γυρίσει ο κόσμος στη ΝΔ, ούτε θα επιλέξει κάποιο καινούργιο κόμμα. Απλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει προς τα πού θα στραφεί η λαϊκή αγανάκτηση. Γιατί όταν οι λαοί αισθάνονται την κοροϊδία στο πετσί τους, αντιδρούν δυναμικά. Γιατί τελικά στην περίπτωση της υφεσιακής μας περιπέτειας, δεν θα παίξουν ρόλο οι μικρές παραχωρήσεις των δανειστών, αλλά η υπογραφή από την κυβέρνηση μιας συμφωνίας, που πιθανόν να βάλει σε περιπέτειες τις επόμενες γενεές. Κάτι που θέλει να αποφύγει διακαώς, αλλά εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα με τις αφόρητες ασκούμενες πιέσεις, ενδέχεται να μην μπορεί να αποφευχθεί.