Είναι κρίμα όταν επισκέπτεσαι μια περιοχή και όταν την ζεις από κοντά, να διαπιστώνεις τόσο πολλά προβλήματα, τόσες πληγές που αιμορραγούν, και τόσους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης και όχι μόνο να μένουν απαθείς και να εμφανίζονται ανήμποροι να δράσουν για να ικανοποιήσουν το κοινό αίσθημα, αλλά πρωτίστως προς τέρψιν της συνείδησής τους. Και δεν είναι μόνο οι αυτοδιοικητικοί, αλλά και όλοι οι άλλοι υπεύθυνοι, που γυρίζουν το κεφάλι, συνηθίζουν να ζουν μαζί με το στραβό και το κακό, χωρίς ν' αντιδρούν, χωρίς να τους ενοχλεί.

Δυστυχώς και η μοναχική Πέτρα, που κουβαλά την δική της ομορφιά, με τις δικές της ιδιαιτερότητες, κρύβει και πολλά προβλήματα, μικρά ή μεγάλα, που όμως θα μπορούσαν άμεσα να επιλυθούν, χωρίς την απαίτηση πολλών κονδυλίων.

Τα οφθαλμοφανή προβλήματα δεν απαιτούν μεγάλα ποσά, ούτε πολύ χρόνο. Είναι θέμα διάθεσης και απόφασης. Γιατί δεν μπορεί να τα βλέπει αυτά ένας επισκέπτης των λίγων ωρών και όχι εκείνοι που ξέρουν την κάθε πέτρα και κάθε μέτρο γης.

Δυστυχώς όμως στην περιοχή "Καβάκι" της Πέτρας, όπου βρίσκεται και το λιμάνι, εδώ και

τρία χρόνια, έπεσε τμήμα του προστατευτικού τοιχίου στον δρόμο προς Μήθυμνα. Παραμένει έτσι, δίχως κανείς να κάνει ένα μερεμέτι

Επίσης έχουν καταστραφεί τμήματα της τσιμεντένιας "κουπαστής" πάνω απ'

το αραξοβόλι των μικρών σκαφών, με τα σίδερα να σκουριάζουν και να μαρτυρούν την εγκατάλειψη .

Επίσης, ένας χρόνος πέρασε από τότε που "κουβάλησαν" στο λιμάνι της Πέτρας και άφησαν "αμανάτι" ένα τουρκικό σαπιοκάραβο, που μετέφερε βασανισμένες ψυχές απ' τ' απέναντι παράλια. Οι κάτοικοι δυσανασχετούν βλέποντας το μισοβουλιαγμένο, σαν φάντασμα του καλοκαιριού εκείνου που θύμιζε κόλαση, και ακόμα αναζητούν τους  αρμόδιους φορείς ν' απαλλάξουν το λιμάνι απ' αυτή την πληγή, που μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει, πολύ περισσότερο αν έχει σ' αμπάρια του πετρέλαιο. Κάνουν υπομονή, αφήνοντας ακόμα μια θερινή περίοδο να κυλήσει, αλλά ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, καθώς ενόψει του χειμώνα, των θυελλωδών ανέμων, αλλά και των νεροποντών, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για το ότι δεν υπάρχει πιθανότητα διάλυσής του

 Το μυαλό σκοτεινιάζει όταν επισκεφτείς το Κοιμητήριο της Πέτρας. Έχεις την αίσθηση ότι πέρασε δρολάπι, λαίλαπα, ότι έφτασε η ώρα της δευτέρας παρουσίας, ότι ζεις στο χώρο της κολάσεως: σκουπιδομάνι χωρίς αρχή και τέλος, τοίχοι πεσμένοι, κόκαλα σκορπισμένα εδώ κι εκεί, οστεοφυλάκια διαλυμένα και γκρεμισμένα, με τα κασάκια πεσμένα ανάμεσα στα χαλάσματα, μέσα στα χώματα και στις σκόνες.

Μια εικόνα προσβλητική τόσο για τους νεκρούς, όσο και για τις οικογένειές τους. Αποτελεί προσβολή στη μνήμη τους, αλλά και στην ίδια την θρησκεία. Αν δεν επαναστατήσουν οι ζωντανοί, για να δοθεί ένα τέλος σ' αυτό το "αίσχος", σίγουρα  θα «ξυπνήσουν» οι νεκροί