Του Φιλίππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Ταξίδι στο όνειρο λέγεται, αλλά το ταξίδι αυτό κρύβει παγίδες, κινδύνους και εν πολλοίς ανεπιθύμητα γεγονότα. Χιλιάδες πρόσφυγες ακουμπούν τα σύνορα με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες, με έναν και μόνο στόχο: να φτάσουν κάποια στιγμή στην Γερμανία. Εκεί βέβαια, δεν θα τους περιμένουν σε κάθε περίπτωση με ροδοπέταλα, αν κρίνει κανείς από τις επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις του PEGIDA, των όποιων νεοναζί αλλά και των όψιμων εθνικιστών. Η αρχή έχει ήδη γίνει από την ΠΓΔΜ, αλλά και τις άλλες χώρες που αρνούνται να ανοίξουν τα σύνορά τους. Και δεν είναι τυχαία η εμπλοκή στις σχέσεις της Ελλάδας με την Αυστρία. Αν δεν κάνω λάθος, όμως, αρχίζουν όπου να' ναι και οι επαναπροωθήσεις. Εκεί θα δούμε νέες σκηνές να διαδραματίζονται, ανθρώπους να στέλνονται πίσω στην κόλαση των πολέμων και την Frontex με το ΝΑΤΟ να δείχνουν το στυγνό τους πρόσωπο.

Ποιοι όμως, αλήθεια, αναγκάζουν κατά χιλιάδες τους πρόσφυγες να μεταναστεύουν; Ποιοι είναι αυτοί που τους ξεριζώνουν από τις εστίες τους; Και τελικά, ποιοι αποφασίζουν για το ποια χώρα θα αναλάβει το κόστος της παραμονής τους; Μιλούν για «αποθήκες ψυχών» και στον αντίποδα δεν κάνουν τίποτε για να διευκολύνουν την πορεία τους, αναφέρονται στα αθώα γυναικόπαιδα όταν ακόμη και σε αυτά «βλέπουν» ενίοτε τζιχαντιστές. Αντιφάσεις και παράτολμες αποφάσεις για κλείσιμο των συνόρων που οδηγούν στην απελπισία χιλιάδες ανθρώπους. Αντί να μεριμνήσουν να τους βοηθήσουν και να τους μεταφέρουν με ασφάλεια, τους αφήνουν εκτεθειμένους στις καιρικές συνθήκες, αδιαφορώντας για την τύχη των παιδιών που ξεροσταλιάζουν στις παγωμένες σκηνές ή περπατούν χιλιόμετρα μέχρι την Ειδομένη.

Αυτό είναι το σημερινό πρόσωπο της ΕΕ, αυτή είναι η υποτιθέμενη αλληλεγγύη και η συναδέλφωση των λαών, αξίες που συζητιούνται θεωρητικά στα φόρα και τις διεθνείς συναντήσεις. Τι αξία, όμως, έχουν όλα αυτά, όταν καταστρατηγούνται ευθέως στην πράξη; Με λίγα λόγια, όταν οι πρόσφυγες γίνονται βορά των κάθε λογής επιτήδειων που στοχεύουν το κέρδος και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή; Και πάνω απ' όλα: Για ποια Ευρώπη μιλούν, όταν συσκέπτονται και αποφασίζουν να περιθωριοποιήσουν χιλιάδες ανθρώπους; Πρώτα ανοίγουν πολεμικά μέτωπα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα υπάρξουν αφενός παράπλευρες απώλειες και αφετέρου μεταναστευτικά κύματα. Εξοπλίζουν αυτούς που θέλουν και επιδιώκουν κατάπαυση του πυρός, μόνο όταν τα εγκλήματα πολέμου ξεπερνούν τον επιτρεπτό για αυτούς αριθμό.

Είναι η πάγια τακτική των εξουσιών ανά την Ευρώπη και την υφήλιο που κατατρομοκρατεί τους πληθυσμούς και τους αναγκάζει να μεταναστεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και μια στέγη, γινόμενοι βορά των διαθέσεων των κάθε λογής κερδοσκόπων εργοδοτών, που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Και αν χρειάζεται η Γερμανία φτηνά εργατικά χέρια, αν από ένα σημείο και μετά η διοχέτευση προσφύγων ξεπέρασε τα όρια, κατά τον ίδιο βαθμό ανοιγοκλείνουν τα σύνορα. Εκεί παίζεται το παιχνίδι, αγαπητοί, στο πόσοι και με ποιους όρους εισέρχονται στην κάθε χώρα. Δεν μετρά για κανέναν η ανθρώπινη δυστυχία, εξάλλου αυτή είναι δουλειά των τηλεοπτικών καναλιών να προκαλέσουν πότε συγκίνηση και πότε οργή. Θέλω να πω με όλα αυτά, πως η εξυπηρέτηση των εξουσιών στην Ευρώπη εξαρτάται από τις εκάστοτε ανάγκες των οικονομιών. Ακολούθως από το πώς και με ποιο τρόπο θα γίνει όχι η ενσωμάτωση των προσφύγων, αλλά η εργασιακή τους απασχόληση χωρίς δικαιώματα ή αξιώσεις. Το κόλπο είναι πολύ παλιό, από τότε που μετανάστευσαν κατά χιλιάδες οι άνθρωποι μετά τους παγκόσμιους πολέμους, από τότε που ο καθένας παρακαλούσε για μια στέγη μετά τις εκατόμβες των θυμάτων από τις βόμβες και την γενοκτονία.

Δυστυχώς, πίσω απ' όλα αυτά υπάρχει ένας διεστραμμένος σχεδιασμός επί χάρτου, να εξοντωθούν πολλοί και να επιβιώσουν με μισθούς πείνας όλοι οι υπόλοιποι στο όνομα των διαλυμένων από τους πολέμους οικονομιών ή χάριν της ευημερίας άλλων, που σε κάθε περίπτωση ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά. Γιατί άλλο Αφρική κι άλλο Ευρώπη, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι. Άλλο φτηνά εργατικά χέρια κι άλλο κίνδυνος για την ίδια την ζωή, που κάνει τους ανθρώπους μέσα στην απελπισία τους να αποδεχθούν a priori την πρώτη επιλογή. Ένα ταξίδι στο όνειρο που στο μέλλον θα αποδειχθεί και αυτό απατηλό.