Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η αποσιώπηση ενός νέου γαλλικού Μάη είτε κάποιοι πουν πως αυτό αποτελεί υπερβολή, είτε δεν τον θυμούνται καν ως γεγονός για να κάνουν τις δέουσες συγκρίσεις - υπηρετεί την γενικότερη αποχαύνωση αλλά πάνω απ΄ όλα τα σχέδια λιτότητας που επιβάλλονται σταδιακά σε ολόκληρη την Ευρώπη, που μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς  και την παρατεταμένη ιδιώτευση, αποτελούν το τρίπτυχο της αμαρτίας για πολίτες που είχαν τις ευκαιρίες να εκφράσουν τα θέλω τους αλλά δεν εμπιστεύτηκαν τους εαυτούς τους. 

Ο στοχευμένος αποπροσανατολισμός από τα κατεστημένα ΜΜΕ στην Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην δείξουν οι λαοί την αλληλεγγύη τους στους Γάλλους, που παρά τα προβλήματα με την ισλαμική τρομοκρατία δεν πτοούνται ούτε αφήνουν την κυβέρνηση Ολάντ να περνά με άνεση τα όποια αντεργατικά νομοσχέδια καταστρατηγώντας στην πράξη εργασιακά δικαιώματα, διαμηνύοντας παράλληλα στους άλλους λαούς ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα αλλαγής της κοινωνίας, αυτή η προκλητική αποσιώπηση των γεγονότων στην Γαλλία δείχνει ότι όλες οι δυνάμεις της αντίδρασης έχουν συνωμοτήσει για να εγκλωβίσουν τους πολίτες σε μια ζωή χωρίς αξιώσεις και αιτήματα για Δημοκρατία.

Με δεδομένο ότι αυτό που ζούμε μόνο δημοκρατία δεν είναι παρά καθεστώς φιλελεύθερης ολιγαρχίας που υπηρετεί και συντηρεί τα απομεινάρια του καπιταλισμού, έχοντας κατά νου ότι η Ευρώπη του συντηρητισμού προσπαθεί να συγκεντρώσει τις δυνάμεις που της περισσεύουν για να αποκοιμίσει για μια ακόμη δεκαετία τους πολίτες της, επιβάλλεται να ανασυγκροτηθούμε και πάνω απ΄ όλα να θέσουμε ερωτήματα για το πού κατευθυνόμαστε και από ποιους. Και είναι σίγουρο πως ακόμη υπάρχει καιρός να αναρωτηθούμε και να στοχεύσουμε σε νέες Πολιτείες, να ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο όλα τα συνθήματα αλλοτινών  εποχών που ενέπνευσαν τους λαούς.

Το πρόταγμα της συλλογικής δράσης και αυτονομίας, για παράδειγμα, γίνεται  και πάλι επίκαιρο αφού δεν είναι μόνο οι νέες γενιές αυτές που το προτάσσουν, αλλά και οι παλαιότερες που νοιώθουν πως εγκλωβίστηκαν στις επιλογές τους. Για να το πούμε καθαρά: το λεγόμενο κατεστημένο δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κάτι ξεχωριστό από αυτό που πρεσβεύει εδώ και δεκαετίες, όταν στην θέση των παγκοσμίων πολέμων έβαλε τον οικονομικό στραγγαλισμό και την λιτότητα σε βάρος όλων των επαναστατημένων, με την αρωγή φυσικά του καταναλωτικού μοντέλου προτύπου μιας ζωής εφιάλτη, όπου οι λίγοι κερδίζουν και  οι πολλοί λιμοκτονούν.

Σε αυτή την κοινωνία κοροϊδία, σε αυτό το προκατασκευασμένο μοντέλο επιβίωσης που συντηρούν οι καθεστωτικές δυνάμεις σε όλα τα κράτη της γης, βρισκόμαστε όλοι αντιμέτωποι με ερωτήματα που τίθενται  για πολλοστή φορά. Γιατί αναρωτιέται ο πολίτης: «Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;». Η απάντηση έρχεται από την Γαλλία, τώρα, από κάποια άλλη χώρα αύριο, από έναν κάθε φορά διαφορετικό τόπο όπου οι πολίτες βρίσκουν τις αφορμές για να ξεσηκωθούν. Το δύσκολο είναι μόνο ο συντονισμός και η μαζικότητα που προϋποθέτουν Παιδεία αλλά και ενημέρωση. Αυτήν την τελευταία δεν θα την βρουν οι πολίτες στα ΜΜΕ, δεν θα τους πει - με λίγα λόγια - κανείς πώς να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, γιατί πολύ απλά δεν έχουν αυτό τον ρόλο επειδή τότε τα θεμέλια της εξουσίας τους θα τρίξουν.  

Οι λαοί όμως, όπως είχε πει και κάποιος διανοητής, θα βρουν τις λύσεις. Αν δεν τις βρουν τώρα, θα τις βρουν στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι φορείς εξουσίας δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο ήσυχοι, αφού πρώτα απ' όλα θα πρέπει να εφεύρουν ένα άλλο σύστημα κατευνασμού των αντιδράσεων, καθώς ο καπιταλισμός γεννά ανεργία και λιτότητα που ούτε πλέον όσοι κάθονται στους εξουσιαστικούς θώκους επιθυμούν γιατί δεν τους βγαίνουν τα κουκιά. Ας είναι λοιπόν.

Η νέα αποσιώπηση του γαλλικού Μάη δεν είναι πρωτόγνωρο γεγονός. Ούτε και οι φειδωλές αντιδράσεις αλληλεγγύης. Πρέπει πάνω απ' όλα να τηρηθεί το status quo, να εδραιωθεί και πάλι η λιτότητα που συντηρεί έναν πάραυτα καταρρέοντα καπιταλισμό. Ας μην κάνει εντύπωση λοιπόν, που ο Μάης ο μήνας των εξεγέρσεων - παραμένει και πάλι στην αφάνεια. Πολύ περισσότερο που οι κήρυκες ενός νεόκοπου ολοκληρωτισμού αναλαμβάνουν και πάλι δράση. Την λύση θα την βρουν κάποτε οι λαοί, όταν θα αψηφήσουν άπαξ διαπαντός την εκάστοτε αποσιώπηση. Θα την επιδιώξουν μάλιστα, γιατί η αμφισβήτηση ήταν και είναι μονόδρομος.