Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Είχαμε δεν είχαμε, να' σου και το αμερικανικό ντιμπέιτ να μονοπωλήσει την επικαιρότητα και να μας ελαφρύνει την μέρα με τις αστειότητες Τραμπ και την σοβαροφάνεια Κλίντον. Επειδή ακριβώς οι Αμερικανοί δεν έχουν με  τι άλλο να ασχοληθούν, επειδή ο ρατσισμός στις αστυνομικές αρχές κατά των έγχρωμων καλά κρατεί και έχουν παραχωρήσει την αεροπορική επικράτεια στους Ρώσους, οι οποίοι επιδίδονται σε εκτελεστική δεινότητα κατά των αμάχων και των ανθρωπιστικών αποστολών στην Συρία, το εν λόγω ντιμπέιτ φιλοδοξεί να βάλει τα πράγματα στην θέση τους και να μας ενημερώσει πως ακόμη και το προεδρικό χρίσμα στις ΗΠΑ μπορεί να το διεκδικήσει ο οποιοσδήποτε, αρκεί να έχει καλές και κατάλληλες  διασυνδέσεις.

Θα λέγαμε καλύτερα, πως έφτασε πλέον η εποχή που ο πολιτικός κανιβαλισμός και η ένδεια σε επιχειρήματα και γνώση επιφέρουν μια σημαντική αλλαγή στις καθημερινές συνήθειες, όχι μόνο των υποψηφίων για πλανητική εξουσία, αλλά και όλων αυτών που τους παρακολουθούν αποσβολωμένοι, υποστηρίζοντάς τους ή μη. Έχουμε φτάσει σε μία εποχή, όπου το ανέκδοτο γίνεται είδηση και η γελοιότητα αφορμή για αναρίθμητα τηλεοπτικά πλάνα. Δεν πάει το βλέμμα μας παραπέρα, δεν βάζουμε την σκέψη μας να λειτουργήσει, απλά μετράμε τις βόμβες και αποθεώνουμε τον θρησκευτικό φανατισμό, υποπτευόμαστε τον καθένα ως τρομοκράτη στο όνομα της αθωότητας μιας θρησκείας και της ενοχής μιας άλλης.

Κανένας φιλόσοφος περασμένων δεκαετιών δεν είχε προβλέψει ότι το πράγμα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο, ώστε να πριμοδοτείται αφειδώς η σαχλαμάρα. Κανείς εκτός αυτών που με σταθερότητα έκαναν λόγο για μεγάλη πνευματική παρακμή και κατ' επέκταση δραματική μείωση των αντιστάσεων. Το γεγονός ότι ένα νέο ντιμπέιτ ανέκδοτο γίνεται πρώτη είδηση στα κανάλια της συμφοράς -εγχώρια ή μη που δεν έχουν να πουν τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από το ποιος αποσύρθηκε από τις τηλεοπτικές άδειες εν Ελλάδι και ποιος νίκησε στο συριακό δράμα δείχνοντας επανειλημμένως τα κατεστραμμένα σπίτια και τις απώλειες στον άμαχο πληθυσμό, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα το αίμα πουλά και ο στόχος της συνήθειας με τις ανατριχιαστικές σκηνές των νεκρών παιδιών έχει επιτευχθεί, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του εφιάλτη που ζούμε, που από ένα σημείο και μετά γίνεται ευθεία πρόκληση στην ανέχειά μας.

Ναι, σίγουρα κάτι τέτοια ντιμπέιτ σαν το αμερικανικό, μπορούν ακόμη και να διασκεδάσουν την καθημερινότητά μας, δεν παύουν, όμως, να μας προειδοποιούν για το τι θα μπορούσε να ακολουθήσει αν το προεδρικό χρίσμα το κατακτήσει ο Τραμπ ή η Κλίντον. Έχουν πλούσιο παρελθόν και οι δύο, ο μεν Τραμπ για το πώς έφτασε ως εδώ, η δε Κλίντον για την δράση του συζύγου της στο Ιράκ, αλλά και της ίδιας με την ενεργό ανάμιξή της στην πολιτική. Σε έναν αποκαλυπτικό διάλογο λοιπόν, οι δυο τους αλληλοκατηγορήθηκαν, ο μεν γιατί δεν δίνει στην δημοσιότητα τη φορολογική του δήλωση και η δε, γιατί ο άντρας της μαζί με τον Ομπάμα άνοιξαν τον δρόμο στο Ιράκ με το κενό εξουσίας για τον ISIS. Επόμενο είναι να διερωτηθεί κανείς: Ο ρεπουμπλικάνος Μπους αλλού κοίταζε; Αλλά τι λέω τώρα, σε ποιον να απευθύνουμε την ερώτηση; Με λίγα λόγια, ένα ακόμη ντιμπέιτ από την χώρα του πολιτικού μάρκετινγκ, μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε την τραγωδία της Δύσης 26 χρόνια μετά την τραγωδία του Ανατολικού μπλοκ, η διάλυση του οποίου έφερε στην δημοσιότητα τις φασιστικές πρακτικές των δήθεν κομμουνιστικών κομμάτων.

Η Δύση βέβαια, διανύει τα τελευταία της από πολλές απόψεις: Από την γιγάντωση της ανεργίας μέχρι την αστεγία και τα χαμηλά εισοδήματα των νοικοκυριών. Στις ΗΠΑ συγκεκριμένα, το αμερικανικό όνειρο είναι όνειρο θερινής νυκτός από τις ανισότητες και την κατ' επίφαση δημοκρατία, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά φιλελεύθερη ολιγαρχία. Ντιμπέιτ λοιπόν, για τι ακριβώς; Απλά, για να μας κρατούν σε εγρήγορση λόγω των πολλών και στοχευμένων αλλαγών στην ζωή μας από την τρέλα του καθενός. Από το γεγονός του ότι το όνειρο της παντοκρατορίας δεν είναι παρελθόν, αλλά εξακολουθεί να έχει πολλαπλούς κήρυκες, λάτρεις των πολέμων και της πολιτικής ασημαντότητας.