«Το κορίτσι της ντροπής»

Γράφει η Μαριάνθη Βάμβουρα

«Είναι ντροπή να μην ξέρεις το όνομα του πατέρα σου... Είναι ντροπή η μάνα σου να μένει αστεφάνωτη... Είναι ντροπή να είσαι η κόρη του εχθρού... Η Λένη είναι το κορίτσι της ντροπής».

Δεν ξέρω πόσες ντροπές μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος και να προκαλέσει μια κοινωνία, ο αναγνώστης, όμως, γνωρίζει ξεκάθαρα από τις πρώτες κιόλας σελίδες, πως το νέο ιστορικο-κοινωνικό μυθιστόρημα της Σοφίας Βόικου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός», στέκεται περήφανα στον βιβλιογραφικό κόσμο.

Γνωστή για την αξιωμένη γραφή της, η πολυγραφότατη πλέον συγγραφέας, φαίνεται πως πλέκει τον μυθιστορηματικό ιστό με σοβαρότητα και σεβασμό στον αναγνώστη σε πολυδιάστατο επίπεδο. Ξέρει να γράφει η Σοφία Βόικου σωστά, να εμπνέει συναισθήματα, να προκαλεί συλλογισμούς, να ταράσσει τον νου και την ψυχή του αποδέκτη της γραφής της.

Το κορίτσι της ντροπής λοιπόν, η Λένη, ένα ξανθό γαλανομάτικο παιδί, που γεννήθηκε στην Ελλάδα της κατοχής από τον έρωτα ενός Γερμανού κατακτητή, του εχθρού και μιας Ελληνίδας. Του Γκούσταφ και της Βιολέτας. Πρόσωπα τραγικά, που πληρώνουν με σκληρό τίμημα τα όνειρα και τα «θέλω» της ζωής τους. Η Βιολέτα μια νεαρή Ελληνίδα που διψά για ζωή τόσο, που αγνοεί κάθε κοινωνικό και ηθικό φραγμό στα χρόνια του πολέμου, που βλέπει τη ζωή από διαφορετικό πρίσμα και υποστηρίζει ότι οι Γερμανοί ήρθαν για να μείνουν. Πιστεύει ότι έπρεπε να προσαρμοστούν και να αλλάξουν μυαλά αν θέλουν να ζήσουν. Τη νοιάζει να περάσει καλά... Είναι εκείνη που τότε που η χώρα της στενάζει από τον εχθρό Γερμανό,  τυλίγεται στη δίνη του έρωτα και δίνεται ολοκληρωτικά σε έναν Γερμανό δεκανέα, που και αυτός αγνοεί τις εντολές του Ράιχ να μην συνάπτουν σχέσεις με Ελληνίδες, αφού τις θεωρεί κατώτερες...

Βιολέτα και Γκούσταφ ένα ζευγάρι που παραμερίζει τον πόλεμο και απολαμβάνει τον έρωτά του σα να μην υπάρχει κοινωνία γύρω του. Αυτή, όμως, η κοινωνία μετά την Απελευθέρωση και τη λήξη του πολέμου, θα σταθεί δίχως οίκτο απέναντί του. Δε θα ξεχάσει και δε θα συγχωρέσει. Ειδικά την Ελληνίδα, που αγνόησε τους πατριώτες και τον αγώνα τους, προσπέρασε την πείνα για την πατρίδα, τις κακουχίες του πολέμου και πλάγιασε με τον εχθρό... Ήρθε η ώρα να την τιμωρήσει σκληρά, να την εξευτελίσει δημόσια. Να της χαράξει το Π στο στήθος της να μην ξεχνά και να την κουρέψει.

Η Σοφία Βόικου συγγράφει πολύ ισορροπημένα και αναδεικνύει κάθε πτυχή της υπόθεσης. Καθώς προχωρούν οι σελίδες, η γραφή αγγίζει τις αισθήσεις του αναγνώστη, που ακούει τους ψίθυρους και τις συζητήσεις των γειτόνων, τα ρουθούνια του γεμίζουν απ' τις μυρωδιές των αυλών, τα αυτιά του δέχονται τους ήχους του πολέμου και τα μάτια του ματώνουν από τη σκληράδα της ζωής, την αδικία. Έρχονται οι ανατροπές, οι ξεκάθαρες παραστάσεις, η συναρπαστική ολοκληρωμένη γραφή.

Θα προτιμήσω να μη γράψω περισσότερα για «Το κορίτσι της ντροπής», ώστε να αφήσω περισσότερο μερίδιο αναγνωστικής απόλαυσης σε όσους επιλέξουν να διαβάσουν το συναρπαστικό μυθιστόρημα που μας χάρισε η Σοφία Βόικου. Μία συγγραφέας γνωστή και αγαπητή από τους πολυπληθείς αναγνώστες της, που για ακόμη μία φορά απαντά για τους αναγνώστες του «Δημοκράτη» και φέρνει στο φως πτυχές ιδιαίτερες, σχετικά με το καινούριο της βιβλίο.

-Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει η συγγραφή αυτού του βιβλίου; 

Αφορμή στάθηκε ένα παλιό τσίγκινο κουτί από μπισκότα γεμάτο από φωτογραφίες του μακρινού παρελθόντος. Ανοίγοντας το και χαζεύοντας ανθρώπους που έχουν φύγει χρόνια από τη ζωή, έπεσα πάνω σε μία φωτογραφία που λογικά δεν είχε καμία σχέση μέσα σ' εκείνο το κουτί. Η περιέργεια με οδήγησε σ' ένα οικογενειακό ψάξιμο και στη συνέχεια αυτό το ψάξιμο κατέληξε σε μία ολόκληρη έρευνα για τα παιδιά της Βέρμαχτ, τα παιδιά δηλαδή που γεννήθηκαν από πατέρα Γερμανό στρατιώτη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μητέρα κατεχόμενης χώρας και όχι μόνο. Οι ζωές όλων αυτών των ανθρώπων μού φάνηκαν απίστευτα συγκλονιστικές και θέλησα να τις μετουσιώσω σε βιβλίο.

-Το πραγματικό στοιχείο, τι μερίδιο έχει στην υπόθεση του μυθιστορήματος;

Οι ήρωές μου, η Βιολέτα, ο Γκούσταφ, η Λένη, ο Γιόχαν, ο Νικηφόρος είναι καθαρά μυθιστορηματικοί. Ωστόσο, οι ιστορίες πίσω από αυτούς, είναι πραγματικές. Είναι η ζωή που έζησαν χιλιάδες παιδιά του πολέμου στην Ευρώπη και τα συναισθήματα που βίωσαν στο πετσί τους εξαιτίας των επιλογών των γονιών τους.

-Καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση του βιβλίου, μου γεννήθηκε το ερώτημα «γιατί το κορίτσι της ντροπής» ως τίτλος  και όχι «η κοινωνία της ντροπής»;

Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να δοθούν διάφοροι τίτλοι που θα περιείχαν τη λέξη «ντροπή». «Η κοινωνία της ντροπής», «τα παιδιά της ντροπής», «οι γειτονιές της ντροπής»... όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα... όμως, μετά από σκέψη, επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τίτλος για να δώσει έμφαση στην κεντρική ηρωίδα, τη Λένη και γύρω από εκείνην να πλεχθούν οι ιστορίες και των υπόλοιπων προσώπων του δράματος γιατί κάθε ήρωας βιώνει το προσωπικό του δράμα σε τούτο το βιβλίο.

-Η Λένη είναι ένα νόθο παιδί. Εισπράττει το τίμημα από την ώρα που γεννήθηκε πριν καν συνειδητοποιήσει την ύπαρξή της. Πληρώνει αμαρτίες γονέων. Είναι σώφρον να αποκαλείται νόθα μια ανθρώπινη ζωή; Θα ήθελα την προσωπική σας άποψη πέρα από την κοινωνική αντίληψη.

Οι λέξεις δεν είναι σκληρές, οι άνθρωποι και οι «αρρωστημένες» προκαταλήψεις τους τις κάνουν σκληρές, τις περισσότερες φορές για να κρύψουν δικά τους συμπλέγματα και για να φανούν κάτι που οι ίδιοι δεν είναι. Και για να απαντήσω και κυριολεκτικά στην ερώτηση, όχι μόνο δεν είναι σώφρον, αλλά θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω πως είναι «παρανοϊκό». Ο άνθρωπος εάν κρίνεται θα πρέπει να κρίνεται καθαρά και μόνο για τις δικές του επιλογές και πράξεις και όχι για εκείνες της οικογένειάς του. Ας αφήσουμε λίγο την καμπούρα του γείτονα και ας κοιτάξουμε τη δική μας.

-Το παρελθόν επέστρεψε και βρήκε τη Λένη. Ζωντάνεψαν μνήμες, ήρθαν νέες πληροφορίες, προκλήθηκαν αισθήματα συγκίνησης και ταραχής. Σε τι βαθμό αξίζει να επιτρέπει ένας άνθρωπος να εισχωρεί το παρελθόν στο παρόν της ζωής του;

Εάν το παρελθόν είναι σκληρό, δυστυχώς μπορεί να καταστρέψει τελείως τόσο το παρόν, όσο και το μέλλον ενός ανθρώπου. Να τα διαλύσει και πολλές φορές αυτό γίνεται ασυναίσθητα. Το κουβαλάμε το παρελθόν μας επάνω μας. Χρειάζεται δουλειά με τον εαυτό μας για να αποδεσμευτούμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Στην αρχή να αποδεχθούμε ό,τι έχει συμβεί, να το βάλουμε στη σωστή του διάσταση κι ύστερα εμείς να προχωρήσουμε. Να αφήσουμε το παρελθόν να αναπαύεται στο ράφι του...

-Μπορεί η αγάπη να νικήσει τον πόλεμο;

Δύσκολη ερώτηση... Πραγματικά δεν ξέρω... φαντάζομαι πως σε ορισμένες συνθήκες ναι... αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη... ο πόλεμος αποκτηνώνει τους ανθρώπους, πολλές φορές τούς κάνει να ξεχνάν πως είναι άνθρωποι. Δεν ξέρω πόσο πιο δυνατή μπορεί να φανεί η αγάπη απέναντι στο ένστικτο της επιβίωσης.

-Κατά την διάρκεια της εξέλιξης της μυθιστορηματικής πλοκής, ποια ήταν η κλίμακα των αισθημάτων που βιώσατε;

Ήταν το βιβλίο που με δυσκόλεψε περισσότερο απ' όσα έχω γράψει. Μπλέχτηκα συναισθηματικά με τους ήρωες και αυτό με διέλυσε σε κάποια σημεία. Έγινα η Βιολέτα, η Λένη, ο Γιόχαν... άργησα να συνέλθω. Μπορώ να πω πως το βιβλίο το άφησα πίσω μου, όταν επισκέφτηκα προσκύνησα το σπίτι όπου ξεκίνησαν όλα, το ερειπωμένο σπίτι της Λένης στου Γκύζη. Ήταν σαν να κάνω ένα μνημόσυνο στους ήρωες και τότε εκείνοι με κέρασαν ένα καφεδάκι και με άφησαν επιτέλους ελεύθερη.

-Οι λέξεις (το μπάσταρδο της Βιολέτας) ή οι πράξεις (ξύρισμα κεφαλιού και χαραγμένο Π στο στήθος) πικραίνουν πιο πολύ;

Η βία είναι βία. Τελεία. Ούτε μικρότερη ούτε μεγαλύτερη. Όλα πικραίνουν, όλα πονάν, όλα στιγματίζουν. Ακόμα κι ένα βλέμμα.

-Λένη, Βιολέτα, Γκούσταφ, Γιόχαν, Νικηφόρος οι βασικοί ήρωες, πρόσωπα με τραγικότητα που σηκώνουν στην πλάτη τους όχι μια κοινωνία αλλά πολλές, μαζί με την εξέλιξη του χρόνου και όσα αυτή φέρνει. Ποια η σχέση σας μαζί τους καθώς συγγράφατε;

Όπως είπα και προηγουμένως, ενεπλάκην πολύ (τόσο που δεν θα έπρεπε) συναισθηματικά μαζί τους. Έκλαψα μαζί τους, πόνεσα μαζί τους, σκλήρυνα μαζί τους, θύμωσα, αλλά στο τέλος συγχώρεσα. Και μέσα από τη συγχώρεση ήρθε η πολυπόθητη λύτρωση.

-Όταν μπήκε η τελευταία τελεία στο μυθιστόρημα υπήρξε κάποια έντονη σκέψη που επισφράγισε τη γραφή του;

Είχα πολύ έντονα αμφιθυμικά συναισθήματα. Από τη μία, αισθάνθηκα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Είχα πει την ιστορία των ηρώων μου, μπορούσα να ησυχάσω. Από την άλλη, αισθανόμουν πως τους εγκατέλειπα. Η σκέψη που μου «καρφώθηκε» ήταν να επισκεφτώ ξανά το σπίτι που άρχισαν όλα. Και φρόντισα να το κάνω πραγματικότητα.

-Πώς οριοθετείτε τη σχέση σας με το αναγνωστικό κοινό;

Μια λέξη, θεωρώ πως τα λέει όλα. Ειλικρινής.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Σοφία Βόικου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Ιστορία της Τέχνης στη Σχολή του Λούβρου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Επικοινωνία και τον Πολιτισμό των Χωρών της Μεσογείου στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Γαλλίας. Από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας, διευθύνοντας το δικό της δημιουργικό γραφείο. Μιλά αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Το κόκκινο σημάδι, Το ταξίδι της φωτιάς, Πικρό γλυκό λεμόνι, Στη σκιά του Αυγερινού, Το μυστικό της καταιγίδας, Ψίθυροι του Βαρδάρη, Η πόλη που δακρύζει και Το κορίτσι της ντροπής.

                                                                                                                         vamvouramar@gmail.com

«Η ζωή είναι πιο γλυκιά απ' όσο νομίζεις»

Κώστας Φαινέκος

Εκδόσεις Σκαραβαίος

Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο για τον σακχαρώδη διαβήτη με την μορφή λογοτεχνικού διηγήματος που αφορά την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που ασθένησε από διαβήτη και την πρώτη της επαφή με την ασθένεια, όλα αυτά που συναντά κανείς και αντιμετωπίζει στην πορεία, οι σχέσεις με τους θεράποντες ιατρούς, η σημασία της οικογενειακής και φιλικής συμπαράστασης, αλλά και συνολικά ο τρόπος που θα έπρεπε ένας/μία διαβητικός να ακολουθεί τις κατάλληλες οδηγίες προκειμένου να μην στερείται σημαντικά των καθημερινών απολαύσεων, ένα πραγματικά πρωτότυπο ιατρικό βιβλίο - οδηγός παρουσιάζει όλα τα ισχύοντα αλλά και νέα δεδομένα για την εν λόγω ασθένεια.

Πρόκειται για το βιβλίο του διατελέσαντα επί πολλά χρόνια διευθυντή του Ενδοκρινολογικού Τμήματος του νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός», Κώστα Φαινέκου, με τίτλο «Η ζωή είναι πιο γλυκιά απ' όσο νομίζεις».

Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει τις λογοτεχνικές του αρετές συνδυάζοντάς τες με τις ιατρικές του γνώσεις για μια τόσο σοβαρή ασθένεια, τον σακχαρώδη διαβήτη, μέσα από ένα σύντομο, ευχάριστο, αλλά απολύτως περιεκτικό διήγημα που προσφέρει στον αναγνώστη, αφενός μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και αφετέρου τις απαραίτητες γνώσεις για το πώς πρέπει κάποιος να αντιμετωπίσει τον διαβήτη από την στιγμή της πρώτης διάγνωσης μέχρι το ξεκίνημα της θεραπείας και την εξέλιξή της. Ο συγγραφέας εξερευνά τον εσωτερικό κόσμο μιας νεαρής κοπέλας από την πρώτη της επαφή με την ασθένεια μέχρι την ομαλοποίηση της καθημερινότητάς της και τον τρόπο που αυτή βλέπει πλέον την ζωή ως διαβητική.

Η Κατερίνα, το κεντρικό πρόσωπο του διηγήματος, ανακαλύπτει μετά από ένα ξαφνικό επεισόδιο που την οδηγεί στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση και τελικά ξεφεύγει τον κίνδυνο, πως πάσχει από διαβήτη και πως η ζωή της αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη. Ο τρόπος που μέχρι τώρα αντιλαμβανόταν την καθημερινότητα μεταβάλλεται άρδην, παρά το γεγονός ότι τόσο το οικογενειακό της, όσο και το φιλικό της περιβάλλον παρουσιάζονται αλληλέγγυα με το πρόβλημά της, με λίγα λόγια οι συνθήκες του περίγυρου είναι ιδανικές. Και έμπιστη φίλη που της συμπαρίσταται υπάρχει, και η οικογένειά της είναι δίπλα της σε κάθε στιγμή και η αισθηματική της σχέση της προσφέρει -τουλάχιστον στην αρχή την δέουσα κατανόηση και ατμόσφαιρα που επιθυμεί.

Στην πορεία βέβαια, όπως θα δούμε, αυτό θα αλλάξει, όχι, όμως, με αρνητικό τρόπο. Στην ζωή της Κατερίνας συντελούνται μεγάλες εσωτερικές αλλαγές: «Συνειδητοποίησα ευτυχώς, νωρίς ότι ο διαβήτης θα είναι ένας σύντροφος για όλη μου την ζωή και ότι θα έπρεπε να δημιουργήσω μια καλή σχέση μαζί του και όχι απλά να τον ανέχομαι. Προσπάθησα να τον φανταστώ ως ένα εικονικό σύντροφο που θα έπρεπε να τον καταλάβω, να τον σέβομαι και να επικοινωνώ μαζί του, ώστε να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες και τους περιορισμούς της συμβίωσής μας».

Εντυπωσιακός στο βιβλίο του Κώστα Φαινέκου είναι ο τρόπος που μεταφέρονται όλες οι ιατρικές πληροφορίες και συμβουλές για τον διαβήτη μέσω της νοσοκομειακής θεραπευτικής ομάδας, του συντρόφου της Κατερίνας (που είναι ιατρός) αλλά και του νέου προσώπου που θα της κεντρίσει το αισθηματικό ενδιαφέρον αργότερα, επίσης ιατρού. Τα συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά και η θεραπευτική ομάδα του νοσοκομείου που επισκέπτεται η Κατερίνα για την αντιμετώπιση του διαβήτη, δίνουν όλες τις πληροφορίες για έναν νέο ασθενή με διαβήτη, αλλά και έναν νέο γιατρό για πώς να πρέπει να αναπτυχθεί μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους.

Μέσα λοιπόν, από το εν λόγω διήγημα αντλούμε πολλά όπως ιατρικές γνώσεις για τον διαβήτη, τους αρχικούς φόβους ενός διαβητικού ασθενή, την συνειδητοποίηση πως από ένα σημείο και μετά η ινσουλίνη γίνεται απαραίτητη, τον ρόλο του οικείου περιβάλλοντος και των θεραπόντων ιατρών, αλλά πάνω απ' όλα πως η αντίληψη και η οπτική για την ζωή αλλάζει: «Ο διαβήτης μου έμαθε ότι πρέπει να ζω την κάθε στιγμή χωρίς να φοβάμαι το μέλλον, πως έτσι και αλλιώς αυτό είναι άγνωστο και απρόβλεπτο και να μην θεωρώ τίποτε ως δεδομένο. Με βοήθησε να ακούω τα μηνύματα που μου στέλνει το σώμα μου και να ανταποκρίνομαι χωρίς καθυστέρηση σε αυτά. Η επιτυχία μου στην διαχείρισή του, μου ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα να πετύχω τους στόχους που έχω βάλει στην ζωή μου. Τον σέβομαι, τον προσέχω, ανταποκρίνομαι με ειλικρίνεια στις ανάγκες του και αυτός μου το ανταποδίδει με το παραπάνω». Η Κατερίνα κατάφερε τελικά από νωρίς να ισορροπήσει.

Όπως και κάθε πράγμα στην ζωή, η ασθένεια αξιώνει από εμάς την δέουσα προσοχή, αλλά πάνω απ' όλα αλλάζει άρδην τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Το βιβλίο αποτελεί ένα δίδαγμα πως τίποτε δεν τελειώνει και πως όλα ξεκινούν από την αρχή μετά από κάθε εμπόδιο. Με αισιοδοξία και θετική σκέψη για μια ζωή που αξίζει να την ζήσει κανείς, για όσο καιρό του προσφέρεται. Γιατί όντως η ζωή είναι πιο γλυκιά απ' όσο νομίζουμε.   

Επικοινωνία με τον συγγραφέα 

phencost@otenet.gr

«Ο χορός του μαύρου πελαργού»

Της Λ. Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Εκδόσεις: «Πατάκη»

Ο παππούς εξαφανίζεται, η οικογένειά του αναστατώνεται κι ο Φάνης, ο 13χρονος εγγονός του, βάζει ε τον νου του τα χειρότερα. Ψάχνοντας ήπως άφησε κάποιο σηείωα ο παππούς, ανακαλύπτει ένα τετράδιο ε την ιστορία της πολυτάραχης ζωής του. Μπορεί άραγε, να κρύβεται εκεί η αιτία γι' αυτή την εξαφάνιση; Με τις ανατροπές που γρήγορα θ' ακολουθήσουν, όλοι θα εκπλαγούν, κι ο Φάνης παρέα ε τη φίλη του την Άννα θα άθουν πράγατα που ούτε τα φαντάζονταν!

Μια απίστευτη, αληθινή ιστορία που έγινε υθιστόρηα.

«Είναι το εικοστό μυθιστόρημα που έρχεται να προστεθεί στο έργο της Πέτροβιτς και πλέον συγκεκριμένα σε εκείνα τα μεγάλης έκτασης αφηγήματα που οι ζωές των ηρώων τους διαπλέκονται μεταξύ τους και τελικά συνθέτουν έναν ολόκληρο κόσμο ηρώων πρόσωπα, οικογένειες, σχέσεις.

Πίσω από τα πρόσωπα σε όλα αυτά τα έργα υπάρχει η Ιστορία. Υπάρχει, αλλά άλλοτε υποχωρεί κι άλλοτε συμπλέει με τις ιστορίες των ανθρώπων. Νομίζω και επανέρχομαι στη σχέση της Ζωρζ Σαρή με τη Λότη Πέτροβιτς πως κεντρικός άξονας στα έργα και των δύο είναι το πώς οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι αλλάζουν λίγο ή πολύ τη ρότα της ζωής τους καθώς εμπλέκονται άμεσα ή εμμέσως στον κεντρικό ρου των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. [...]

Ο ήρωας του έργου είναι ένας άνδρας γεννημένος λίγο πριν τα μέσα του 20ού αιώνα, που στη ζωή τού έτυχαν διάφορα συμβάντα και τα οποία τον έκαναν να βιώσει επώδυνα τον αντίκτυπο των ιστορικών γεγονότων. Με τον ήρωα αυτό, η Πέτροβιτς βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για τη μεταπολεμική Ελλάδα, για το κύμα μετανάστευσης, για τον Ψυχρό Πόλεμο, για τα κινήματα ανεξαρτησίας των λαών της Ευρώπης. Κάτι τέτοιο είναι σύνηθες και στα προηγούμενα έργα της. Αυτό, όμως, που το νέο τούτο μυθιστόρημά της φέρνει είναι ο φωτισμός των προβλημάτων της τρίτης ηλικίας. [...]

Η Πέτροβιτς δε μένει βέβαια, σε ένα καθαρά και μόνο ψυχολογικό επίπεδο. Αντιμετωπίζει το θέμα μέσα στο σημερινό κοινωνικό περιβάλλον, το φωτίζει διαχρονικά και μπορεί μυθιστορηματικά να συνθέτει μια θετική εξέλιξη, αλλά πιο πριν έχει προλάβει να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τους αναγνώστες της πάνω στο πώς ένας μεγάλης ηλικίας άνθρωπος βλέπει την οικογένειά του, τον ίδιο του τον εαυτό. Την ατομική του αξιοπρέπεια». Μάνος Κοντολέων

«Το θέμα του δημιουργεί ένα χρονολογικό επιστέγασμα των ιστοριών που μας αφηγείται η συγγραφέας ήδη από το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα, «Ο μικρός αδελφός», με αφετηρία τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και ορίζοντα μια εκατονταετία. Έτσι, με αυτά τα ιστορικά μυθιστορήματα ο αναγνώστης, ενήλικας ή έφηβος, έχει μπροστά του όλα τα γεγονότα του 20ού αι. και μέχρι των ημερών μας, γεγονότα πολεμικά και κοινωνικά, όσα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, αλλά και σημαντικές αναφορές στο απώτερο ιστορικό παρελθόν. Και, επιμένω, έχει στη διάθεσή του πάνω από 10 μυθιστορήματα, με γνώση και τέχνη γραμμένα, που καλύπτουν θέματα όπως τον πόλεμο, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, την καταστροφή του 22, τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, τη γερμανική κατοχή, την αντίσταση, το πολυτεχνείο κ.ά.» [...]

............................................................ ................................

Ο Πάνος Σόμπολος παρουσίασε το νέο του βιβλίο

«Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα»

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, στο βιβλιοπωλείο Book and Art, η παρουσίαση του πέμπτου κατά σειρά βιβλίου του γνωστού δημοσιογράφου Πάνου Σόμπολου, με τίτλο «Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα».

Το βιβλίο αποτελεί συλλογή αληθινών εγκλημάτων που διεπράχθησαν αποκλειστικά από γυναίκες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Πρόκειται για γυναίκες όλων των ηλικιών, που έφτασαν να εγκληματήσουν για διάφορες αιτίες. Το πρώτο έγκλημα, με το οποίο ασχολείται το βιβλίο, διαπράχθηκε το 1931 και έγινε ακόμη και τραγούδι: "Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου' μελλε να πάθεις, από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις".

Οι περισσότερες από τις ανθρωποκτονίες στις οποίες αναφέρεται το βιβλίο, έχουν απασχολήσει για πολύ καιρό ή και χρόνια ακόμη την κοινή γνώμη. Ήταν εγκλήματα που πραγματικά συγκλόνισαν την Ελλάδα.

Πρωταγωνίστρια είναι πάντα η γυναίκα, ως φυσική ή ηθική αυτουργός ή συναυτουργός, σε όλες τις ανθρωποκτονίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο: συζυγοκτονίες, παιδοκτονίες, μητροκτονίες και δολοφονίες άλλων προσώπων. Πολλές από τις ανθρωποκτονίες φέρουν τον χαρακτήρα της εκδίκησης, του πάθους, του αβυσσαλέου μίσους και σχετίζονται με το χρήμα, τον έρωτα, τη ζηλοτυπία, τα περιουσιακά και άλλα ζητήματα.

Στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Book and Art, συμμετείχε ο ίδιος ο συγγραφέας, που μίλησε σε πολυπληθή κοινό, τόσο για το βιβλίο του, όσο και για τη συνολική εμπειρία και ενασχόλησή του με το αστυνομικό ρεπορτάζ και τη δημοσιογραφία. Ο Πάνος Σόμπολος απαντώντας σε ερωτήσεις του κοινού για τη σχέση του με τους μεγάλους εγκληματίες της χώρας μας, σημείωσε μεταξύ άλλων, ότι διατηρούσε καλές σχέσεις με τους περισσότερους εξ αυτών. Όπως είπε, ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στα ρεπορτάζ του και έδινε βαρύτητα στην καταγραφή των γεγονότων με ακρίβεια, ώστε να μην αδικηθεί κανένας από τους εμπλεκόμενους στα διάφορα περιστατικά. Απαντώντας σε ερώτηση, για το αν θα επιθυμούσε να επιστρέψει στην ενεργό δράση και το ρεπορτάζ, ο ίδιος απάντησε ότι υπηρέτησε την δημοσιογραφία για 40 ολόκληρα χρόνια και έδωσε αυτά που είχε να δώσει: «Οι άνθρωποι, όποιο ρόλο κι αν διαδραματίζουν, θα πρέπει να έχουν συναίσθηση του χρόνου που πρέπει να αποχωρήσουν από την ενεργό δράση και να δώσουν τη θέση τους σε νεώτερους συναδέλφους».

Το βιβλίο του Πάνου Σόμπολου παρουσίασαν στο κοινό τέσσερις γυναίκες δημοσιογράφοι από Μέσα Ενημέρωσης του νησιού μας και συγκεκριμένα η Αναστασία Σπυριδάκη από την ΕΡΤ Αιγαίου, ως συντονίστρια της συζήτησης, η Πέλλη Γιακουμή από την Εφημερίδα τα «Νέα της Λέσβου», η Βαρβάρα Γκιγκιλίνη από την εφημερίδα «Πολιτικά» και η Μαρία Χατζηγεωργίου από το «Δημοκράτη».

Οι τέσσερις δημοσιογράφοι, αναφερόμενες στο βιβλίο και στο περιεχόμενό του, στάθηκαν στις αιτίες που οδηγούν στο έγκλημα μία γυναίκα και οι οποίες μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον που διαδραματίζονται τα γεγονότα:

«Είναι τα εγκλήματα με κίνητρο το ερωτικό πάθος και την αντιζηλία προς το σύντροφο ή προς τη νέα του αγαπημένη, είναι τα εγκλήματα με κίνητρο την υπεράσπιση της τιμής της οικογένειας, είναι τα εγκλήματα με κίνητρο το χρήμα ή την κληρονομιά, είναι τα εγκλήματα μίσους και εκδίκησης, αλλά και τα εγκλήματα απελπισίας. Μία ιδιαίτερη κατηγορία εγκλημάτων είναι και εκείνα που γίνονται από ανθρώπους ψυχικά διαταραγμένους ή ψυχολογικά επιβαρυμένους».

Ο συγγραφέας ως άριστος χειριστής της γλώσσας, έχει καταφέρει να ισορροπήσει με αριστοτεχνικό τρόπο μεταξύ του δημοσιογραφικού λόγου και του λογοτεχνικού ύφους. Διαβάζει κανείς 40 άριστα γραμμένα αστυνομικά διηγήματα, που είναι παράλληλα 40 καλογραμμένα και εμπεριστατωμένα αστυνομικά ρεπορτάζ, όπως αυτά που παρουσίαζε όλα τα προηγούμενα χρόνια στα Μέσα Ενημέρωσης. Το βιβλίο λόγω της ακρίβειας και της λεπτομερούς έρευνας που έκανε ο συγγραφέας, άφοβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς μελέτη από ιστορικούς, ψυχολόγους,  εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους και ψυχιάτρους, προκειμένου να μελετήσουν και να εξηγήσουν τα πάθη και τα λάθη της ανθρώπινης ψυχής.